Το ζήτημα της ανανέωσης αποτελεί ένα διαχρονικό θέμα προς συζήτηση και παράλληλα ένα διαρκές εγχείρημα με αμφισβητούμενα πολύ συχνά αποτελέσματα.
Στην τωρινή συγκυρία είναι ένα θέμα πρώτης γραμμής και έχει αναδειχθεί έτσι λόγω και της πολύ ενδιαφέρουσας διαδικασίας διαδοχής στο Συνασπισμό με την εκλογή Τσίπρα.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να τον κρίνω, να τον σχολιάσω ή να προβώ σε εκτιμήσεις σχετικά με τα μελλοντικά του αποτελέσματα. Αυτό που με προβληματίζει, με το οποίο και θα ασχοληθώ, είναι κατά πόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ θέλει αλλά δεν μπορεί να ανανεωθεί ή εάν πολύ απλά δεν θέλει.
Το ενδεχόμενο να μην μπορεί το απορρίπτω γιατί είναι πολύ απλά αφελές. Βέβαια για να μην είμαι άδικος οφείλω να παραδεχθώ ότι έχει γίνει μερική ανανέωση στο Κίνημα…η καλύτερα βιολογική ανανέωση.
Για να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε προηγουμένως θα πρέπει να εξετάσουμε κάποια άλλα ζητήματα που θα καταδείξουν το βαθμό στο οποίο το ΠΑ.ΣΟ.Κ πληροί τις προϋποθέσεις ανανέωσης:
Α) Αποτελεί μέρος του προγραμματικού λόγου και του στρατηγικού σχεδιασμού του Προέδρου και του κόμματος η ανάδειξη νέων και φρέσκων προσώπων με κοινωνική αποδοχή;
Β) Έχει το έμψυχο δυναμικό για να ανανεώσει τον στελεχιακό του ιστό;
Γ) Εκτός του λαϊκού αιτήματος για ανανέωση στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ ανάγκη να ανανεωθεί;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει πολλά νέα στελέχη που αναδείχθηκαν κυρίως στο χώρο της σπουδάζουσας και σε μικρότερο βαθμό στο χώρο της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ, έχει φρέσκα μυαλά που με τις ιδέες τους μπορούν να δώσουν ώθηση σε μια νέα κοινωνική αποδοχή των λόγων και των επιδιώξεων του.
Απαντάμε καταφατικά διότι ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν αυτός που ενέπνευσε τους υποστηρικτές της δημοκρατικής παράταξης προτάσσοντας την ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού στην λίστα με τα must to do γιατί αντιλήφθηκε ότι η κοινωνία κουράστηκε αν όχι από τα ίδια πρόσωπα σίγουρα από τα ίδια ονόματα.
Δυστυχώς πολύ γρήγορα οδηγούμαστε στο ότι το πρόβλημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι ότι δεν μπορεί αλλά το ότι δεν θέλει να ανανεωθεί
Δεν είναι ότι δεν έχει Τσίπρα αλλά μάλλον το ότι δεν έχει τσίπα.΄
Διότι η κατοχύρωση, δια της θεσμοθέτησης, ποσόστωσης της συμμετοχής νέων ανθρώπων στο συνέδριο μετατράπηκε από πολιτική απόφαση σε πολιτική προτροπή και μηχανιστικό σχεδιασμό.
Διότι η παραδοσιακή τακτική του διαιρεί και βασίλευε των δυνάμεων της νεολαίας αποτελεί και τώρα προτεραιότητα που οδηγεί στην πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αλλαγή των κανόνων μιας πολιτικής διαδικασίας μετά την έναρξη της με την έκδοση εγκυκλίου
Διότι ο διαχωρισμός της νέας γενιάς σε «δικούς μας και δικούς τους» και η ενημέρωση των μεν για την πρωτοποριακά δημοκρατική αλλαγή των κανόνων στο μέσο μίας εκλογικής διαδικασίας, με στόχο την εξόντωση των δε, σε κάνει να πιστεύεις ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ακόμα κι αν βρεί Τσίπρα μάλλον αυτός δεν θα έχει τσίπα.
Δυστυχώς, με όλα αυτά οδηγούμε στο συμπέρασμα ότι ούτε εκείνοι που συνέκριναν την πορεία του τωρινού προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ με την πορεία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και τις δύο διαδοχικές ήττες που είχε κάνει το ’74 και το’77 θα περίμεναν να πέσουν τόσο μέσα, τόσο σύντομα, στην πορεία προς το 13%.
Ευχομαι αυτοί οι ίδιοι να θυμηθούν ότι ο Ανδρέας την πορεία προς τον Λαό και την Εξουσία την έκανε με νέους και διψασμένους για κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία ανθρώπους. (μακάβριο μεν, αλήθεια δε)
Στην τωρινή συγκυρία είναι ένα θέμα πρώτης γραμμής και έχει αναδειχθεί έτσι λόγω και της πολύ ενδιαφέρουσας διαδικασίας διαδοχής στο Συνασπισμό με την εκλογή Τσίπρα.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να τον κρίνω, να τον σχολιάσω ή να προβώ σε εκτιμήσεις σχετικά με τα μελλοντικά του αποτελέσματα. Αυτό που με προβληματίζει, με το οποίο και θα ασχοληθώ, είναι κατά πόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ θέλει αλλά δεν μπορεί να ανανεωθεί ή εάν πολύ απλά δεν θέλει.
Το ενδεχόμενο να μην μπορεί το απορρίπτω γιατί είναι πολύ απλά αφελές. Βέβαια για να μην είμαι άδικος οφείλω να παραδεχθώ ότι έχει γίνει μερική ανανέωση στο Κίνημα…η καλύτερα βιολογική ανανέωση.
Για να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε προηγουμένως θα πρέπει να εξετάσουμε κάποια άλλα ζητήματα που θα καταδείξουν το βαθμό στο οποίο το ΠΑ.ΣΟ.Κ πληροί τις προϋποθέσεις ανανέωσης:
Α) Αποτελεί μέρος του προγραμματικού λόγου και του στρατηγικού σχεδιασμού του Προέδρου και του κόμματος η ανάδειξη νέων και φρέσκων προσώπων με κοινωνική αποδοχή;
Β) Έχει το έμψυχο δυναμικό για να ανανεώσει τον στελεχιακό του ιστό;
Γ) Εκτός του λαϊκού αιτήματος για ανανέωση στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ ανάγκη να ανανεωθεί;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει πολλά νέα στελέχη που αναδείχθηκαν κυρίως στο χώρο της σπουδάζουσας και σε μικρότερο βαθμό στο χώρο της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ, έχει φρέσκα μυαλά που με τις ιδέες τους μπορούν να δώσουν ώθηση σε μια νέα κοινωνική αποδοχή των λόγων και των επιδιώξεων του.
Απαντάμε καταφατικά διότι ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν αυτός που ενέπνευσε τους υποστηρικτές της δημοκρατικής παράταξης προτάσσοντας την ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού στην λίστα με τα must to do γιατί αντιλήφθηκε ότι η κοινωνία κουράστηκε αν όχι από τα ίδια πρόσωπα σίγουρα από τα ίδια ονόματα.
Δυστυχώς πολύ γρήγορα οδηγούμαστε στο ότι το πρόβλημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι ότι δεν μπορεί αλλά το ότι δεν θέλει να ανανεωθεί
Δεν είναι ότι δεν έχει Τσίπρα αλλά μάλλον το ότι δεν έχει τσίπα.΄
Διότι η κατοχύρωση, δια της θεσμοθέτησης, ποσόστωσης της συμμετοχής νέων ανθρώπων στο συνέδριο μετατράπηκε από πολιτική απόφαση σε πολιτική προτροπή και μηχανιστικό σχεδιασμό.
Διότι η παραδοσιακή τακτική του διαιρεί και βασίλευε των δυνάμεων της νεολαίας αποτελεί και τώρα προτεραιότητα που οδηγεί στην πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αλλαγή των κανόνων μιας πολιτικής διαδικασίας μετά την έναρξη της με την έκδοση εγκυκλίου
Διότι ο διαχωρισμός της νέας γενιάς σε «δικούς μας και δικούς τους» και η ενημέρωση των μεν για την πρωτοποριακά δημοκρατική αλλαγή των κανόνων στο μέσο μίας εκλογικής διαδικασίας, με στόχο την εξόντωση των δε, σε κάνει να πιστεύεις ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ακόμα κι αν βρεί Τσίπρα μάλλον αυτός δεν θα έχει τσίπα.
Δυστυχώς, με όλα αυτά οδηγούμε στο συμπέρασμα ότι ούτε εκείνοι που συνέκριναν την πορεία του τωρινού προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ με την πορεία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και τις δύο διαδοχικές ήττες που είχε κάνει το ’74 και το’77 θα περίμεναν να πέσουν τόσο μέσα, τόσο σύντομα, στην πορεία προς το 13%.
Ευχομαι αυτοί οι ίδιοι να θυμηθούν ότι ο Ανδρέας την πορεία προς τον Λαό και την Εξουσία την έκανε με νέους και διψασμένους για κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία ανθρώπους. (μακάβριο μεν, αλήθεια δε)
