Η ΕΥΡΩΠΗ στη Γερμανική στρατηγική

Άρθρο στην εφημερίδα "Μακεδονία" 

Οι πρόσφατες αποφάσεις για την Κύπρο ανοίγουν ένα ακόμη τεράστιο θέμα στον Ευρωπαϊκό Χρηματοοικονομικό τομέα, καθώς μετά το «πρωτόγνωρο» κούρεμα των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου (PSI), έρχεται το κούρεμα των καταθέσεων. Όμως πως φαίνονται αλήθεια οι Ευρωπαϊκές πολιτικές πάνω σε αυτό;

Αν από τη πλευρά της «Γερμανικής σκέψης» χρειαζόταν να αιτιολογήσουμε τις αποφάσεις της Ευρώπης, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τον «εργατικό Γερμανό» με ένα βιομηχανικό εργάτη που ξαφνικά εισέρχεται σε μια συνάθροιση αριστοκρατών, όπου όλοι με τους «καλούς» τους τρόπους, μιλάνε με μειλίχια ηρεμία μεταξύ τους λέγοντας: “Κύριοι, το χρηματοοικονομικό μας σύστημα επτώχευσε”, πίνοντας όμως ταυτόχρονα τα ακριβότερα ουίσκι του κόσμου.

Ο βιομηχανικός εργάτης δεν ξέρει όμως από καλούς τρόπους, ούτε θέλει να μάθει: στη διάρκεια της σύντομης δεκαετίας του 2000 (2000-2008) μόχθησε, στερήθηκε και αποταμίευσε περισσότερο απ΄ όλους, αλλά συνεχώς έβλεπε τα κέρδη του να τα μοιράζεται με τους «εξυπνάκηδες» Αγγλοσάξωνες που έβρισκαν πάντα τρόπο και “καπέλωναν” τη δουλειά του μέσω του χρηματοοικονομικού συστήματος, πετυχαίνοντας υπερκέρδη. Η αποθέωση των Αγγλοσαξώνων ήταν ότι κατάφεραν να πουλήσουν στους αποταμιευτές Γερμανούς κάποια από τα σάπια χαρτιά τους (subrimes και άλλες τιτλοποιήσεις απίθανων χρηματοοικονομικών εφευρέσεων), οδηγώντας τους τελικά σε υψηλότατες ζημίες.

Όμως, φυσικά, δεν οφείλουμε να δικαιολογήσουμε, αλλά να κατανοήσουμε τη στρατηγική της Γερμανίας, ως βασικό πρώτο βήμα τακτικής αντιμετώπισής της. Οφείλουμε εμείς, ως χώρα, ανήκοντας στο τόξο του Νότου, με τις τακτικές μας επιλογές να προβλέψουμε και να προετοιμαστούμε για μελλοντικές καταστάσεις. Ακόμη και εάν ένας από τους στρατηγικούς στόχους των Γερμανών είναι να ανατρέψουν την ραντιέρικη και καζινοποιημένη αντίληψη του υπάρχοντος χρηματοοικονομικού συστήματος, οδηγώντας σε πιο παραγωγικές μορφές τοποθέτησης του χρήματος, αυτό παραμένει εικασία. Ίσως, επίσης, -ως ακόμη μία εικασία- ο στόχος των Γερμανών να απέχει πόρρω από τη στρατηγική διάλυσης της Ευρωζώνης: όμως και σε αυτό οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε τη δική μας στρατηγική.

Σε έναν κόσμο 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων με ιλιγγιώδεις ρυθμούς μεταφοράς πλούτου από τη Δύση εως την Ανατολή, η θελκτικότητα του Γερμανικού Μάρκου ως αποθεματικού νομίσματος, ενός κράτους 80 εκατομμυρίων, θα ήταν εφάμιλλη της θελκτικότητας της Βρετανικής στερλίνας των 60 εκατομμυρίων κατοίκων. Δηλαδή μικρή, σε αντίθεση με ένα ενιαίο ΕΥΡΩ της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωπαίων, που δημιουργώντας μια τεράστια ζώνη συναλλαγών θέτει τις βάσεις για να γίνει αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα διεθνώς.

Όμως παρά την πρώτη προσπάθεια αποτίμησης της στρατηγικής στόχευσης των «παραγωγών πλεονασμάτων της Ευρώπης», εμείς οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε την παραγωγή πολιτικών για την ευρώπη της ευημερίας, της αλληλεγγύης και της συνοχής. 

Και αυτό οφείλουμε να πράξουμε.

«Κούρεμα» και στα επιβαρημένα νοικοκυριά

Άρθρο στην Εφημερίδα "Καρφίτσα"

 

 Το να κάνει κάποιος πρόταση και τελικά  να εφαρμόσει λύση για μια συνολική διευθέτηση των τραπεζικών δανείων στην Ελλάδα της κρίσης μπορεί να παρομοιαστεί εύκολα με τον άθλο του Ηρακλή περί του καθαρίσματος του «Κόπρου του Αυγεία». Δυστυχώς, εδώ μιλάμε πλέον για κακά (ή κόκκινα) δάνεια και γενικότερα για χρήμα που δεν μπορεί κι ενδεχομένως δεν αξίζει να πληρωθεί.

Πρώτον, πώς βγάζει χρήματα η τράπεζα: Η τράπεζα αξιολογεί και χρηματοδοτεί μια πρόταση κι ως αντάλλαγμα λαμβάνει πίσω το κεφάλαιο που παρέχει συν τους τόκους. Για να είναι σίγουρη μάλιστα, τις περισσότερες φορές υποθηκεύει ή ενεχυριάζει περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, έτσι ώστε ακόμη κι αν δεν πληρωθεί το δάνειο, εν τέλει να κερδίσει την αξία των δεσμευμένων περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη.

Δεύτερον, τι θέλουν κι οι πελάτες από μια δανειακή σύμβαση: Οι πελάτες με το δάνειο επιθυμούν να χρηματοδοτήσουν άμεσα την ανάγκη τους με απώτερο σκεπτικό στο μυαλό τους ότι η χρηματοδότηση αυτή αποτελεί μια ευκαιρία σήμερα, και επομένως «αξίζει» να επιβαρυνθούν τους τόκους.

Όπως φάνηκε όμως τελικά από την εξέλιξη της κρίσης, κανένας δεν κερδίζει. Τουναντίον, χάνουν όλοι: τράπεζες, οφειλέτες, κράτος, ακόμη κι όσοι δεν έλαβαν κανένα δάνειο. Ο λόγος που χάνουν είναι ότι οι οικονομικές αξίες επί των οποίων συνήφθησαν τα δάνεια αποδείχθηκαν παραφουσκωμένες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι οι οφειλέτες πιέζονται από μια οικονομία που όλο και συρρικνώνεται για να αποπληρώσουν φουσκωμένα δάνεια της προηγούμενης εποχής, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ολοένα και αυξανόμενο αριθμό μη εξυπηρετούμενων δανείων. Τα τραπεζικά ιδρύματα από την άλλη βλέπουν ότι κι οι εξασφαλίσεις τους (υποθήκες, ενέχυρα) χάνουν κι αυτές καθημερινά αξία, οδηγώντας σε γράψιμο ζημιών.

Ο τρίτος πυλώνας, το κράτος, οφείλει να στηρίξει τις τράπεζες που γράφουν ζημίες για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας επιβαρύνοντας όμως το δημόσιο χρέος και τελικά τους υπόλοιπους πολίτες. Τέλος, οι λοιποί πολίτες που δεν έχουν δανεισμό πιέζονται λόγω της ευρύτερης κατάστασης, βιώνοντας άγχος για τις καταθέσεις τους (όσοι έχουν), πληρώνοντας φόρους για να στηρίξουν το κράτος που πρέπει να στηρίξει τις τράπεζες αλλά και άλλους αδύναμους πολίτες και γενικότερα ζώντας και δρώντας σε μια χειμαζόμενη οικονομία που μοιάζει να έχει μπει σε φαύλο κύκλο.

Όλοι χάνουμε σε αυτό το παιχνίδι, γιατί όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι. Αυτό είναι ξεκάθαρο και θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να κατανοήσουμε το ότι η ανάγκη για την βελτίωση του πλαισίου ρύθμισης όχι μόνο των υπερχρεωμένων αλλά και των  δυσβάσταχτα επιβαρημένων νοικοκυριών(είτε με κούρεμα είτε με επιμήκυνση χωρίς επιβάρυνση με επιπλέον τόκο)  είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε.

link στην εφημερίδα "Καρφίτσα"