Το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση στην οικονομία και το πόσο αυτό επηρεάζει κάθε κοινωνική έκφανση είναι πλέον κοινός τόπος. Δυστυχώς αυτή η τοποθέτηση εξαιτίας της επιπολαιότητας ή της ανευθυνότητας όσων χειρίστηκαν τις τύχες της χώρας στην απαρχή της κρίσης αναδείχθηκε σε πρόσχημα αιτιολόγησης σκληρών μέτρων αλλά και δικαιολόγησης άδικων παρεμβάσεων.
Η λήψη μέτρων στην παραπάνω κατεύθυνση είναι επιεικώς απαράδεκτη και κατ’ ουσίαν καταστροφική για την κοινωνική συνοχή.
Αλλά ας μη γελιόμαστε, δεν είναι η τρόικα που επιβάλλει αυτά τα μέτρα. Είναι η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου να συγκρουστεί με κατεστημένα και να βρει λύσεις σε καταστάσεις που απαιτούν μεγαλύτερη διαχειριστική ικανότητα απ’ ό,τι η εύκολη οριζόντια παρέμβαση σε μισθούς και συντάξεις.
- Η περιβόητη φορολογική μεταρρύθμιση αποτελεί ακόμη ένα σχέδιο στα χαρτιά.
- Η ανάγκη καταπολέμησης της καθημερινής φοροδιαφυγής, όπως για παράδειγμα η υποχρεωτική χρήση της πιστωτικής ή της φοροκάρτας -με παράλληλη τη μείωση στο ΦΠΑ των αγαθών που διακινούνται με αυτόν τον τρόπο- συνεχίζει να αποτελεί μία «συζήτηση».
- Το Εθνικό Σύστημα Υγείας απαξιώνεται καθημερινά μέσω της υποβάθμισης των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών, ενώ παράλληλα το κράτος δεν τολμά ουσιαστική παρέμβαση εξορθολογισμού των δαπανών, όπως τα ευρωπαϊκά πρότυπα υπαγορεύουν.
- Η εφαρμογή του συστήματος ηλεκτρονικών προμηθειών θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξοικονόμηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, όμως και αυτή η συζήτηση απουσιάζει από το δημόσιο διάλογο.
Πολλές φορές στο παρελθόν έχει διατυπωθεί η άποψη περί συγκρότησης ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, κάτι που δυστυχώς έχει αργήσει τόσο, ώστε να θεωρείται παρωχημένο. Η Ελλάδα απαιτεί πλέον ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», στο οποίο όλες οι δράσεις μείωσης δαπανών οφείλουν να αντιστοιχηθούν με συγκεκριμένα αντίστροφα μέτρα στο μέλλον. Για να το θέσω διαφορετικά, αυτούς που σήμερα θίγουμε με τα μέτρα οφείλουμε αύριο να τους προστατεύσουμε και να τους δώσουμε το δικαίωμα πάλι να ορθοποδήσουν.
Ένα κράτος που οδηγεί την ίδια του την κοινωνία σε ανεπανόρθωτη αναστάτωση οδηγεί τους πολίτες του στον αφανισμό. Μία κοινωνία ασύντακτη αποτελεί απειλή για το μέλλον του κράτους.
Όσοι δεν μπορούν αυτό να το αντιληφθούν ας αντιληφθούν κάτι πιο απτό: Οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση σε μισθούς και συντάξεις αποτελεί σφραγίδα αποτυχίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής και των εκφραστών της. Συνεπώς κάθε συζήτηση περί κόκκινων γραμμών είναι τόσο αυτονόητη, ώστε καθίσταται μάλλον περιττή.
Είτε αλλάζουμε ρότα σήμερα στη βάση ενός ρεαλιστικού σχεδίου, φυσικά εντός του ευρώ, είτε όσοι αντέξουμε θα βιώσουμε αυτά που έζησαν οι γονείς μας μερικές δεκαετίες παλαιότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου