Η προοπτική της χώρας απαιτεί στρατηγική.

Αρθρο στη. Εφημερίδα "Καρφίτσα"

Η χώρα περνά μια περίοδο κρίσης στην οποία πρέπει να βρεθούν πόροι για να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις αξιοποιώντας Κοινοτικά κεφάλαια, όπως το ΕΣΠΑ και άλλα προγράμματα.

Ο πρωθυπουργός έχει ως προμετωπίδα της κυβέρνησης το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων που για πολλούς παραπέμπει έντεχνα σε μία νέα περίοδο αντίστοιχη της περιόδου του εκσυγχρονισμού της χώρας. Παρόλα αυτά οι δυο περίοδοι απέχουν παρασάγγας αφού το τότε βασικό χαρακτηριστικό της «εθνικής στρατηγικής για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και του τρόπου διοίκησης της χώρας με ταυτόχρονη αναβάθμιση του βιοτικού επίπεδου της κοινωνίας» έχει αντικατασταθεί από τη σημερινή ανεπιτυχή από άποψη αποτελεσματικότητας και χωρίς πυξίδα προσπάθεια.

Στην ουσία, αυτή την περίοδο χάνουμε χρόνο, διαιρούμε την κοινωνία, και θέτουμε διλήμματα τα οποία δεν έχουν να κάνουν με το μέλλον, αλλά με την λογιστική αντιμετώπιση του σήμερα, με αποτέλεσμα κάθε μήνα να έχουμε μια νέα υπόθεση «μεταλλείων», γιατί πολύ απλά δεν έχουμε στρατηγική.

Η Ελλάδα εδώ και χρόνια προχώρα χωρίς εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη, η οικονομία φυτοζωεί και το κράτος παρασιτεί στα δημόσια έργα και στα ευρωπαϊκά προγράμματα «επιδοτήσεων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πιο πρόσφατη αναφορά σε εθνική στρατηγική για την αειφόρο ανάπτυξη και για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στόχοι απαραίτητοι για μια σύγχρονη κοινωνία οι οποίοι, φυσικά, δεν μπορούν να υλοποιηθούν «αυτοματοποιημένα»

Η πολιτική για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι απαραίτητη, βοηθά στη δημιουργία θέσεων εργασίας, όμως για να είναι πλήρως αποτελεσματική πρέπει να συνοδεύεται από επενδύσεις στην ερευνά, στην κατασκευή εξαρτημάτων που σχετίζονται με τον κλάδο, καθώς μέχρι τώρα βοηθάμε στην εξασφάλιση θέσεων εργασίας στις χώρες από τις οποίες προμηθευόμαστε πάνελ και ανεμογεννήτριες.

Επίσης, χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα, το ζήτημα των μεταλλείων χρυσού, που χρησιμοποιείται από τη μια πλευρά ως τρόπος εμφάνισης ενός αποφασιστικού πρωθυπουργού για τις μεταρρυθμίσεις, και του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρχηγού της «αντίστασης». Χρειάζεται σαφώς «πλάνο και ευθύνη». Η αξιωματική αντιπολίτευση, τόσο αρνητική στα μεταλλεία χρυσού, δεν πρέπει να πάρει θέση για τους υδρογονάνθρακες, καθώς η εξόρυξη εγκυμονεί τραγικές συνέπειες σε περίπτωση ατυχήματος για τις ελληνικές θάλασσες;

Φυσικά, το ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε ή όχι τα μεταλλεία, αλλά ποια Ελλάδα θέλουμε να δημιουργήσουμε. Θέλουμε την Ελλάδα της φυσικής ομορφιάς με βαριά βιομηχανία τον τουρισμό; Θέλουμε την Ελλάδα της πρωτογενούς παράγωγης; Θέλουμε μια Ελλάδα «όχι σε όλα»; Θέλουμε μια Ελλάδα που λέει ναι σε όλα, ζει με δανεικά και «εκποιεί» την περιουσία της για να πληρώνει επιδόματα ανεργίας ;

Αυτό είναι το πρωτεύον ζήτημα και μετά μπορούμε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις με ορίζοντα το 2020 και όχι τον προϋπολογισμό του έτους ή τις επόμενες εκλογές. Είναι η ώρα να αποφασίσουμε για την προοπτική της χώρας, και εντός αυτού του πλαισίου να επιλέξουμε που λογαριάζουμε τους χιλιάδες νέους που έχουν φύγει στο εξωτερικό: ως έσοδα τουρισμού ή ως κεφάλαιο για την ανάπτυξη της χώρας;