Η Προοπτική του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος

(Αγγελιοφόρος, 14/11/2008)

Η Καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αφορούσε την παραβίαση των υποχρεώσεων της Ελλάδας περί αναγνώρισης επαγγελματικών δικαιωμάτων σε αποφοίτους κολεγίων, δημιούργησε ένα τοπίο αβεβαιότητας, σηματοδοτώντας παράλληλα μια σειρά κινητοποιήσεων.

Αν και η παραπάνω οδηγία δεν αφορά την αναγνώριση ακαδημαϊκών τίτλων σπουδών, αλλά την επαγγελματική κατοχύρωσή των επαγγελματικών τους προσόντων ώστε να καθίσταται δυνατή η επαγγελματική τους πρόσβαση, οι εξελίξεις που συνεπάγεται δημιουργούν ένα πλήθος ερωτημάτων σχετικά με τη χάραξη εθνικών εκπαιδευτικών πολιτικών, τη σύγκλιση διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων, τον έλεγχο ποιότητας των σπουδών και των προϋποθέσεων χορήγησης πτυχίων.

• Η ανησυχία της Πανεπιστημιακής Κοινότητας προκύπτει από την αδυναμία των Ελληνικών Ιδρυμάτων να προσφέρουν ποιότητα υπηρεσιών τέτοιου επιπέδου που να τα καθιστά ανταγωνιστικά.

• Η ανησυχία των φοιτητών προκύπτει από την ενδεχόμενη υποβάθμιση και απαξίωση των τίτλων τους.

Το κύριο ζήτημα δεν είναι η ύπαρξη των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών . Κύριο ζήτημα αλλά και κεντρικό ζητούμενο της χάραξης μιας Εθνικής Εκπαιδευτικής Πολιτικής είναι η ενίσχυση του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστημίου.

Είναι όσο ποτέ αναγκαία η ανάληψη πρωτοβουλιών -σε Εθνικό επίπεδο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ποιότητας σπουδών του Δημόσιου Πανεπιστημίου, της αλλαγής της νοοτροπίας του από γραφειοκρατικό σε φοιτητοκεντρικό ώστε να καθίσταται ανταγωνιστικό και παραγωγικό.

Είναι όσο ποτέ αναγκαία η ανάληψη πρωτοβουλιών σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο στην κατεύθυνση της θέσπισης ενός κοινού πλαισίου αξιολόγησης και εξέτασης όλων των ιδρυμάτων που επιθυμούν την συμμετοχή τους στην εκπαιδευτική διαδικασία πάντα υπό το πρίσμα της διάκρισης εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Είναι όσο ποτέ αναγκαίο να μιλήσουμε σήμερα για τα ζητήματα που θα καθορίσουν το μέλλον των παιδιών μας και την ποιότητα της κοινωνίας μας παρά να αντιδρούμε φοβικά και ως εκ τούτου συντηρητικά σε οποιαδήποτε αλλαγή του status quo.

Είναι όσο ποτέ αναγκαίο να καταλάβουμε πως ο μεγαλύτερος εχθρός της συντήρησης είναι η προοδευτική σκέψη για το μέλλον.

Ανατροπή σκηνικού;

Οι δημοσκοπήσεις στην ελληνική πραγματικότητα πάντα αποτελούσαν έναυσμα για πολιτικές αναλύσεις, ιδίως δε αν στα ευρήματα τους παρατηρούνται αξιοσημείωτες μεταβολές, υπάρχουν πιθανότητες να οδηγήσουν και σε πολιτικές εξελίξεις. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις σίγουρα προκάλεσαν συζητήσεις στους πολιτικούς αναλυτές και ανακούφιση στον κόσμο και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ

Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό να υπενθυμίσουμε πως οι δημοσκοπήσεις αποτελούν ένα εργαλείο στιγμιαίας αποτύπωσης των προτιμήσεων και των συμπαθειών της κοινής γνώμης χωρίς να υποκαθιστούν σε καμία περίπτωση τις εκλογές δείχνοντας πολλές φορές το δρόμο ώστε τα πολιτικά κόμματα να οδηγηθούν σε βελτιώσεις και διορθωτικές κινήσεις.

Είναι φυσικό τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων να γεμίζουν αισιοδοξία το ΠΑΣΟΚ καθώς μετά από πολλά χρόνια το κίνημα έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων.
Το γεγονός είναι πολύ σημαντικό, αλλά από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Και δεν θα σημαίνει και τίποτα αν δεν γίνει αντιληπτό από όλους (ηγεσία, στελέχη, μέλη, φίλους) ότι τώρα είναι η ώρα που πρέπει να δουλέψουν ακόμα περισσότερο και με μεγαλύτερη υπευθυνότητα.

Είναι η ώρα να δώσουν στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα το αίσθημα της αισιοδοξίας που της λείπει αλλά και την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη πολιτική πρόταση κοντά στον πολίτη, μια ανθρωποκεντρική πολιτική με συνέπεια, και με προοπτική.

Η πρακτική των τελευταίων ημερών έδειξε πως το ΠΑΣΟΚ επανήλθε ως πρωταγωνιστής της πολιτικής ζωής εκφράζοντας συγκεκριμένες προτάσεις, προτείνοντας συγκεκριμένες λύσεις ως μέρος μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης.

Και έτσι οφείλει να πορευθεί οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και τη χώρα σε μια πορεία ανάπτυξης.

Δίχως Τσίπ(ρ)α

Το ζήτημα της ανανέωσης αποτελεί ένα διαχρονικό θέμα προς συζήτηση και παράλληλα ένα διαρκές εγχείρημα με αμφισβητούμενα πολύ συχνά αποτελέσματα.
Στην τωρινή συγκυρία είναι ένα θέμα πρώτης γραμμής και έχει αναδειχθεί έτσι λόγω και της πολύ ενδιαφέρουσας διαδικασίας διαδοχής στο Συνασπισμό με την εκλογή Τσίπρα.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να τον κρίνω, να τον σχολιάσω ή να προβώ σε εκτιμήσεις σχετικά με τα μελλοντικά του αποτελέσματα. Αυτό που με προβληματίζει, με το οποίο και θα ασχοληθώ, είναι κατά πόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ θέλει αλλά δεν μπορεί να ανανεωθεί ή εάν πολύ απλά δεν θέλει.
Το ενδεχόμενο να μην μπορεί το απορρίπτω γιατί είναι πολύ απλά αφελές. Βέβαια για να μην είμαι άδικος οφείλω να παραδεχθώ ότι έχει γίνει μερική ανανέωση στο Κίνημα…η καλύτερα βιολογική ανανέωση.
Για να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε προηγουμένως θα πρέπει να εξετάσουμε κάποια άλλα ζητήματα που θα καταδείξουν το βαθμό στο οποίο το ΠΑ.ΣΟ.Κ πληροί τις προϋποθέσεις ανανέωσης:
Α) Αποτελεί μέρος του προγραμματικού λόγου και του στρατηγικού σχεδιασμού του Προέδρου και του κόμματος η ανάδειξη νέων και φρέσκων προσώπων με κοινωνική αποδοχή;
Β) Έχει το έμψυχο δυναμικό για να ανανεώσει τον στελεχιακό του ιστό;
Γ) Εκτός του λαϊκού αιτήματος για ανανέωση στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ ανάγκη να ανανεωθεί;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει πολλά νέα στελέχη που αναδείχθηκαν κυρίως στο χώρο της σπουδάζουσας και σε μικρότερο βαθμό στο χώρο της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ, έχει φρέσκα μυαλά που με τις ιδέες τους μπορούν να δώσουν ώθηση σε μια νέα κοινωνική αποδοχή των λόγων και των επιδιώξεων του.
Απαντάμε καταφατικά διότι ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν αυτός που ενέπνευσε τους υποστηρικτές της δημοκρατικής παράταξης προτάσσοντας την ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού στην λίστα με τα must to do γιατί αντιλήφθηκε ότι η κοινωνία κουράστηκε αν όχι από τα ίδια πρόσωπα σίγουρα από τα ίδια ονόματα.
Δυστυχώς πολύ γρήγορα οδηγούμαστε στο ότι το πρόβλημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι ότι δεν μπορεί αλλά το ότι δεν θέλει να ανανεωθεί
Δεν είναι ότι δεν έχει Τσίπρα αλλά μάλλον το ότι δεν έχει τσίπα.΄
Διότι η κατοχύρωση, δια της θεσμοθέτησης, ποσόστωσης της συμμετοχής νέων ανθρώπων στο συνέδριο μετατράπηκε από πολιτική απόφαση σε πολιτική προτροπή και μηχανιστικό σχεδιασμό.
Διότι η παραδοσιακή τακτική του διαιρεί και βασίλευε των δυνάμεων της νεολαίας αποτελεί και τώρα προτεραιότητα που οδηγεί στην πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αλλαγή των κανόνων μιας πολιτικής διαδικασίας μετά την έναρξη της με την έκδοση εγκυκλίου
Διότι ο διαχωρισμός της νέας γενιάς σε «δικούς μας και δικούς τους» και η ενημέρωση των μεν για την πρωτοποριακά δημοκρατική αλλαγή των κανόνων στο μέσο μίας εκλογικής διαδικασίας, με στόχο την εξόντωση των δε, σε κάνει να πιστεύεις ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ακόμα κι αν βρεί Τσίπρα μάλλον αυτός δεν θα έχει τσίπα.

Δυστυχώς, με όλα αυτά οδηγούμε στο συμπέρασμα ότι ούτε εκείνοι που συνέκριναν την πορεία του τωρινού προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ με την πορεία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και τις δύο διαδοχικές ήττες που είχε κάνει το ’74 και το’77 θα περίμεναν να πέσουν τόσο μέσα, τόσο σύντομα, στην πορεία προς το 13%.
Ευχομαι αυτοί οι ίδιοι να θυμηθούν ότι ο Ανδρέας την πορεία προς τον Λαό και την Εξουσία την έκανε με νέους και διψασμένους για κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία ανθρώπους. (μακάβριο μεν, αλήθεια δε)

Εισαγωγή.

Η αλήθεια είναι πως ο χώρος των blogs και της «νέας τεχνολογίας» γενικότερα, δεν αποτελούσε προνομιακό πεδίο για μένα.
Από μικρό παιδί προτιμούσα και επεδίωκα την άμεση επαφή η οποία σου έδινε τη δυνατότητα αφενός να έχεις το συνομιλητή σου κοντά και αφετέρου τη γρήγορη σε ρυθμούς ανταλλαγή επιχειρημάτων.
Mπορούσες να βιώσεις το συναίσθημα που προέκυπτε από τη συμφωνία ή τη διαφωνία και κυρίως δεν μιλούσες ως «ανώνυμος». Ήξερες ποιος έλεγε τι, ποιος προσπαθούσε να σε κοροϊδέψει και ποιος έκρυβε κάποια υστεροβουλία.
Σήμερα οι καιροί έχουν αλλάξει. Ο κόσμος έχει γίνει περισσότερο εσωστρεφής φοβούμενος να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του ακόμη και σε ζητήματα που μας απασχολούν όλους δημιουργώντας σταδιακά την ισοπεδωτική αντίληψη του «όλοι ίδιοι είναι» και ότι «και οι άλλοι να ήτανε τα ίδια θα κάνανε».
Ως νέος άνθρωπος, που ασχολείται με τα κοινά, θεωρώ χρέος μου να αναζητήσω όλους αυτούς, που φοβούνται να τοποθετηθούν για τις εξελίξεις, που διστάζουν να συζητήσουν πολιτικά, όπου κι αν βρίσκονται και να προσπαθήσω να τους πείσω για την αναγκαιότητα να λάβουν θέση, να ασκήσουν κριτική και τελικώς να συμμετέχουν.

Γι’ αυτούς τους λόγους αποφάσισα να εισέλθω στο χώρο των blogs.

Για να συναντήσω και να συζητήσω με όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν συχνάζουν στα μέρη τα δικά μου.

Ήρθα, λοιπόν, στα δικά σας λημέρια.

Να συζητήσω, να επιχειρηματολογήσω, να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω, να πείσω ή να πεισθώ.

Ήρθα γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.