Περί (κατά)χρησης πανεπιστημιακού ασύλου

(Αγγελιόφορος 28/04/2009)

Είναι γεγονός πως από την νομοθετική θέσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου με τον ν. 1268/1982 και την εννοιολογική τροποποίησή του σε ακαδημαϊκό άσυλο με τον ν. 3549/2007, ο θεσμός αυτός έχει καταστρατηγηθεί πολλάκις, η πραγματική και ουσιαστική του σημασία έχει διαστρεβλωθεί, και από άσυλο ιδεών της ακαδημαϊκής κοινότητας, μετατρέπεται σε άσυλο εγκληματιών και ποινικών αδικημάτων.

Όταν ο καθένας καπηλεύεται την μη εφαρμογή του νόμου, μετερχόμενος τη βία, και προχωρώντας σε καταστροφές, όταν παρακωλύεται η εύρυθμη ακαδημαϊκή λειτουργία, όταν φοιτητές και ακαδημαϊκοί εμποδίζονται, διστάζουν ή φοβούνται μόλις νυχτώσει να κυκλοφορήσουν στους χώρους των πανεπιστημίων, αφού τότε επικρατεί παρανομία και ανομία, όταν η ελευθερία στην επιστημονική αναζήτηση και στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών περιορίζονται, όταν ο πυρήνας του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία πλήττεται, τότε ασφαλώς περί καταστρατήγησης πρόκειται.

Γεγονός είναι πως ήδη ο νόμος-πλαίσιο του 1982, αλλά και ο ισχύον του 2007, ο οποίος διατήρησε στο ακέραιο την ίδια ρύθμιση, στο θέμα αυτό είναι ξεκάθαροι: δημόσια δύναμη, ήτοι η αστυνομία, μπορεί να επεμβαίνει στο χώρο του ασύλου όταν διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής.

Προσχήματα περί ανεμπόδιστης, με κάθε μέσο και κυρίως με κάθε τίμημα, διακίνησης ιδεών και απόψεων, αιτιάσεις ανοχής εγκλημάτων στο βωμό της ελευθερίας της έκφρασης, δεν έχουν θέση στη δημοκρατία μας.

Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί κακουργηματικών πράξεων, εντός του πανεπιστημίου, ουδόλως πρέπει να παραμένουν ατιμώρητοι, διότι το άσυλο, το δίχως άλλο, είναι κατάκτηση της πανεπιστημιακής κοινότητας, κληροδότημα της μεταπολιτευτικής γενιάς στις επόμενες· σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελεί επιχειρηματολογική (κατά)χρηση της αστυνομίας για αποφυγή επέμβασής της στους πανεπιστημιακούς χώρους, όταν ο νόμος το απαιτεί.

Αναμφίβολα το άσυλο θεσμοθετήθηκε για την αδιάλειπτη και άνευ όρων προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας· άσυλο δεν σημαίνει ασφάλεια στους πανεπιστημιακούς χώρους μόνο από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου, το άσυλο δεν πρέπει και δεν έχει ΩΡΑΡΙΟ και η εφαρμογή του νόμου δεν χρονοπρογραμματίζεται.

Ποια Αλλαγή Θέλουμε;

(Ανάδυση, Τεύχος Απριλίου-Μαΐου)

Είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη παρέμβασής μας ώστε να ανατρέψουμε τη διάχυτη αίσθηση απογοήτευσης των νέων ανθρώπων από το γενικότερο επίπεδο «ζωής» και τη γιγαντιαία απαισιοδοξία τους για το μέλλον.

Ως προοδευτικοί νέοι άνθρωποι δε μπορούμε να αντιμετωπίζουμε παθητικά καμία παρόμοια κατάσταση. Είναι ξεκάθαρο χρέος απέναντι στους εαυτούς μας και στη γενιά μας να προτείνουμε τι πρέπει να κάνουμε και πως μπορούμε σταδιακά να χτίσουμε μια άλλη Ελλάδα και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.

Ένα καλύτερο αύριο για το οποίο δε θέλουμε απλά και αφηρημένα ένα «καλύτερο σχολείο» ή ένα «καλύτερο επίπεδο εκπαίδευσης», αλλά προτείνουμε συγκεκριμένα την εφαρμογή πετυχημένων και δοκιμασμένων πρακτικών σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο, προτείνουμε συγκεκριμένα Ολοήμερο, Ελεύθερο στο χαρακτήρα και προοδευτικό Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, την αποσύνδεση της μαθησιακής δραστηριότητας από την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο και τη στροφή του συστήματος από γραφειοκρατικό σε ανθρωποκεντρικό.

Θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για το οποίο δε θέλουμε αόριστα και αφηρημένα καλύτερο επίπεδο ζωής αλλά προτείνουμε συγκεκριμένα ανθρώπινους ρυθμούς ζωής, λιγότερο άγχος, την υποχρέωση του κράτους να παρέχει υψηλής ποιότητας υγεία, ασφάλιση, περισσότερο πράσινο, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, περισσότερα πάρκα, αποτελεσματικότερη μεταφορά από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ακόμη και την πεζοδρόμηση του κέντρου των μεγάλων Πόλεων.

Θέλουμε μια αποτελεσματικότερη διάρθρωση του κράτους ώστε να εξυπηρετεί τον πολίτη, να δίνει ίσες ευκαιρίες και όχι να ενισχύει τις πελατειακές ευκαιριακές σχέσεις. Προτείνουμε έμφαση στο κράτος πρόνοιας, την ενίσχυση της απασχόλησης των νέων και της νεανικής επιχειρηματικότητας σε μια βάση μακροχρόνιας στρατηγικής επένδυσης και όχι καταγραφής δεικτών προς προεκλογική προβολή.

Η απαισιοδοξία των νέων που πολλές φορές συντηρείται και μεγεθύνεται από την καθημερινότητα δεν είναι αναίτια. Είναι πράγματι πολλοί αυτοί που επιθυμούν μια παθητική στάση των νέων που με τη λογική του «δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή έστω να διορθώσουμε κάτι ας καθίσουμε να περιμένουμε» παραγκωνίζονται και περιθωριοποιούνται.

Και είναι αυτό ακριβώς που οφείλουμε να αλλάξουμε, όχι με τους ιστορικούς και μουσειακούς όρους της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά αλλά με τη συγκεκριμένη επιλογή πρόοδος ή συντήρηση. Οφείλουμε να αλλάξουμε αυτή τη νοοτροπία αναδεικνύοντας προτάσεις έχοντας κατά νου πως επιλέγουμε να είμαστε χρήσιμοι και όχι ευχάριστοι.

Και αυτή ακριβώς είναι η προοδευτική μας επιλογή. Οφείλουμε να είμαστε χρήσιμοι συγκεντρώνοντας σταδιακά όλα αυτά τα ζητήματα τα οποία θέλουμε να αλλάξουμε, προτείνοντας τη μέθοδο της αλλαγής έστω και αν αυτή δεν είναι τόσο ευχάριστη σε ορισμένους.

Θέλουμε μια πραγματική αλλαγή. Αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή κουλτούρας, αλλαγή τρόπου ζωής. Και αυτή την αλλαγή θα την κατακτήσουμε σταδιακά με εμπιστοσύνη στη νέα γενιά της πολιτικής. Θέλουμε τις δικές μας προτάσεις να τις εφαρμόσουμε.

Αυτή είναι η αλλαγή που θέλουμε.

Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ

(Αγγελιόφορος 07/03/2009)

Εν αναμονή μίας ακόμη καταδικαστικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη χώρα μας, σχετικά με την εξομοίωση των ορίων συνταξιοδότησης μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, η ελληνική κυβέρνηση δεν διαθέτει πια την πολυτέλεια για «ελιγμούς». Οι επί σειρά ετών παραλείψεις των κυβερνήσεων Καραμανλή και οι κατ’ επίφαση, δυστυχώς, μεταρρυθμίσεις που πρεσβεύει, οδηγούν εκ νέου σε μονόδρομο: στην υποχρέωση να ληφθούν μέτρα άμεσα εκτελεστά, με τις όποιες δυσμενείς επιπτώσεις για τους εργαζόμενους, χωρίς ουσιαστικά περιθώρια σταδιακής εφαρμογής.

Κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ισχύουσα στην εθνική μας νομοθεσία διακριτή μεταχείριση μεταξύ ανδρών και γυναικών εργαζομένων ως προς την ηλικία συνταξιοδότησης και την ελάχιστη προαπαιτούμενη υπηρεσία, αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας της αμοιβής για όμοια εργασία ή για εργασία ίσης αξίας. Εν απουσία δε ισχυρών επιχειρημάτων εκ μέρους της κυβέρνησης, όλα δείχνουν πως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα υιοθετήσει την προσέγγιση αυτή.

Γεγονός είναι πως οι διατάξεις του ελληνικού κώδικα πολιτικών και στρατιωτικών συντάξεων, παρά τις πρόσφατες τροποποιήσεις τους, ουδόλως δίνουν λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον επαγγελματικό στίβο, τις υποχρεώνουν δε σε πρόωρη, σε σχέση με τους άντρες, απόσυρσή τους από την αγορά εργασίας.

Πρόκειται για ρυθμίσεις που αντικατοπτρίζουν μία παραδοσιακή, ίσως αναχρονιστική πλέον κοινωνία, όπου η γυναίκα, και μόνον αυτή, επιφορτισμένη με τα «οικιακά», και την ανατροφή των παιδιών, ωθείται στη συνταξιοδότηση. Ρυθμίσεις που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην αρχή της ισότητας των δύο φύλων, αντιθέτως, αποτελούν μεταχείριση δυσμενή για τις γυναίκες. Στην ουσία, το μοναδικό κίνητρο που παρέχεται στις γυναίκες είναι ο τερματισμός του επαγγελματικού τους βίου, και όχι η με ευνοϊκότερους όρους συνέχισή του.

Ο εκσυγχρονισμός λοιπόν του ασφαλιστικού μας συστήματος υπό το πρίσμα της ουσιαστικής ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, ακόμη και υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αναγκαίο καλό. Προβλέψεις, όπως η κατ’ επιλογή του εργαζόμενου, που ασχολήθηκε με την ανατροφή των παιδιών (και όχι εξ ορισμού των γυναικών), συνταξιοδότησή του ή η παροχή κινήτρων για παραμονή του στην εργασία και η πλήρης στήριξη των εργαζόμενων γυναικών, αποτελούν αναμφίβολα sine qua όρους προς την παραπάνω κατεύθυνση.