Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ

(Αγγελιόφορος 07/03/2009)

Εν αναμονή μίας ακόμη καταδικαστικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη χώρα μας, σχετικά με την εξομοίωση των ορίων συνταξιοδότησης μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, η ελληνική κυβέρνηση δεν διαθέτει πια την πολυτέλεια για «ελιγμούς». Οι επί σειρά ετών παραλείψεις των κυβερνήσεων Καραμανλή και οι κατ’ επίφαση, δυστυχώς, μεταρρυθμίσεις που πρεσβεύει, οδηγούν εκ νέου σε μονόδρομο: στην υποχρέωση να ληφθούν μέτρα άμεσα εκτελεστά, με τις όποιες δυσμενείς επιπτώσεις για τους εργαζόμενους, χωρίς ουσιαστικά περιθώρια σταδιακής εφαρμογής.

Κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ισχύουσα στην εθνική μας νομοθεσία διακριτή μεταχείριση μεταξύ ανδρών και γυναικών εργαζομένων ως προς την ηλικία συνταξιοδότησης και την ελάχιστη προαπαιτούμενη υπηρεσία, αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας της αμοιβής για όμοια εργασία ή για εργασία ίσης αξίας. Εν απουσία δε ισχυρών επιχειρημάτων εκ μέρους της κυβέρνησης, όλα δείχνουν πως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα υιοθετήσει την προσέγγιση αυτή.

Γεγονός είναι πως οι διατάξεις του ελληνικού κώδικα πολιτικών και στρατιωτικών συντάξεων, παρά τις πρόσφατες τροποποιήσεις τους, ουδόλως δίνουν λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον επαγγελματικό στίβο, τις υποχρεώνουν δε σε πρόωρη, σε σχέση με τους άντρες, απόσυρσή τους από την αγορά εργασίας.

Πρόκειται για ρυθμίσεις που αντικατοπτρίζουν μία παραδοσιακή, ίσως αναχρονιστική πλέον κοινωνία, όπου η γυναίκα, και μόνον αυτή, επιφορτισμένη με τα «οικιακά», και την ανατροφή των παιδιών, ωθείται στη συνταξιοδότηση. Ρυθμίσεις που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην αρχή της ισότητας των δύο φύλων, αντιθέτως, αποτελούν μεταχείριση δυσμενή για τις γυναίκες. Στην ουσία, το μοναδικό κίνητρο που παρέχεται στις γυναίκες είναι ο τερματισμός του επαγγελματικού τους βίου, και όχι η με ευνοϊκότερους όρους συνέχισή του.

Ο εκσυγχρονισμός λοιπόν του ασφαλιστικού μας συστήματος υπό το πρίσμα της ουσιαστικής ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, ακόμη και υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αναγκαίο καλό. Προβλέψεις, όπως η κατ’ επιλογή του εργαζόμενου, που ασχολήθηκε με την ανατροφή των παιδιών (και όχι εξ ορισμού των γυναικών), συνταξιοδότησή του ή η παροχή κινήτρων για παραμονή του στην εργασία και η πλήρης στήριξη των εργαζόμενων γυναικών, αποτελούν αναμφίβολα sine qua όρους προς την παραπάνω κατεύθυνση.