Τι θα έλεγαν Keynes και Friedman για την Ελλάδα;

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Καρφίτσα στις 30.09.2013

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της. Η ύφεση και η ανεργία βρίσκονται σε τρομακτικά επίπεδα και σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού βιώνει στερήσεις και προβλήματα. Μέτρα εφαρμόζονται συνεχώς με την σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων εταίρων μας.  Το αποτέλεσμα όμως είναι δυσδιάκριτο, και η  κατάσταση αν δεν παραμένει στάσιμη βελτιώνεται με αργούς ρυθμούς.

Όλοι ισχυρίζονται πως η κατάσταση της Ελλάδας είναι μοναδική. Έτσι εξηγούν την λανθασμένη κατά πολλούς συνταγή. Σίγουρα όμως κάποιοι θα γνώριζαν τον τρόπο. Αυτοί οι κάποιοι δεν είναι άλλοι από τους στυλοβάτες ολόκληρης της οικονομικής επιστήμης, από τους πρεσβευτές των δύο μεγαλύτερων οικονομικών σχολών, του κεϋνσιανισμού και του μονεταρισμού. Τι θα έλεγαν λοιπόν ο John Maynard Keynes, δημιουργός του κεϋνσιανισμού, και ο Milton Friedman, μεγαλύτερος εκπρόσωπος του μονεταρισμού, αν ζούσαν σήμερα; Τι θα πρότειναν για την Ελλάδα;

Από τη μία πλευρά ο κεϋνσιανισμός, οι διδαχές του οποίου χαρακτηρίζουν τους προοδευτικούς ανθρώπους και από την άλλη πλευρά ο μονεταρισμός, συνώνυμο του οποίου αποτελεί ο νέο-φιλελευθερισμός. Και στη μέση η ανεργία και η ύφεση.

Πρόκειται για δύο αντικρουόμενες σχολές που η κάθε μία θέτει τις δικές της προτεραιότητες. Ο κεϋνσιανισμός θέτει ως προτεραιότητα το άτομο και το κοινωνικό κράτος δικαίου, και βασίζεται στο ερέθισμα που μπορεί να δώσει η κρατική παρέμβαση για τη δημιουργία ανάπτυξης και θέσεων εργασίας. Ο μονεταρισμός αντιθέτως προσβλέπει στην μεγέθυνση του πλούτου των επιχειρήσεων μέσω της ελεύθερης αγοράς και διατηρεί σκληρή στάση απέναντι στην κρατική ώθηση.

Τα δεδομένα που ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας είναι συγκεκριμένα και χωρίς μεγάλο περιθώριο αμφισβήτησης. Η Ελλάδα διαθέτει έναν τεράστιο δημόσιο τομέα που μέχρι πρότινος κάλυπτε και πολλές από τις αδυναμίες του προβληματικού ιδιωτικού τομέα, έναν μικρό ιδιωτικό τομέα που κυρίως αποτελείται από πολλές μικρές επιχειρήσεις και από ελάχιστες μεγάλες, και κυρίως ένα πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος που υπερκαλύπτει το ΑΕΠ της χώρας.

Τα μέχρι τώρα μέτρα δείχνουν ολοκάθαρα πάντως την θεωρία που ενστερνίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση για την καταπολέμηση της ύφεσης και της ανεργίας στην Ελλάδα, και σίγουρα αυτή ενδιαφέρεται κάπως μακροπρόθεσμα για το άτομο. Η μονεταριστική θεωρία, που εφαρμόζεται εδώ, βασίζεται στην εσωτερική ανάπτυξη των επιχειρήσεων για την καταπολέμηση της κρίσης, δηλαδή στις νέες τεχνολογίες, στο εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό και στην επιχειρηματικότητα. Αλλά πώς θα απορροφηθεί ο τεράστιος αριθμός ανέργων από τον μηδαμινό ιδιωτικό τομέα της χώρας μας από την στιγμή που δεν υπάρχουν και ξένες επενδύσεις; Και πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο ιδιωτικός τομέας λόγω της διάρθρωσής του και της υψηλής φορολογίας συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο! Έτσι θα βελτιωθεί η κατάσταση και θα επανέλθει η ανάπτυξη;

Μπροστά σε αυτό το χάος αντιτίθεται επάξια η θεωρία του Κέυνς που προβάλλει την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από τις δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις, όχι όμως με παρεμβάσεις και σκοπιμότητες τύπου 80’s. To ερέθισμα θα έχει ως στόχο την κοινωνική ειρήνη και την οικονομική ομαλότητα που θα επιτρέψει τη στήριξη της ζήτησης, την αύξηση της κατανάλωσης και την ιδιωτική επένδυση.

Επίσης θα αποκατασταθεί και το κοινωνικό κράτος, με βάση τις ανάγκες του κάθε ατόμου εξειδικευμένα και όχι καθολικά. Όπως φαίνεται λοιπόν από τη θεωρία του Κέυνς, αν η Ελλάδα την ακολουθούσε, με στόχο την  πλήρη απασχόληση του ανθρώπινου κεφαλαίου αλλά και τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος μέσω φορολογικών παρεμβάσεων που μεγιστοποιούν την επένδυση και την κατανάλωση, τότε θα φαινόταν κάποια διέξοδος από την ύφεση και ταυτόχρονα θα δίδονταν μια τεράστια ανάσα στον ελληνικό λαό.

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: Η αναγκαιότητα να κυριαρχήσει στην Ευρώπη το προοδευτικό ρεύμα, με ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο και η ελεύθερη οικονομία να αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα, δεν είναι αυτονόητη;  Η μήπως τελικά ο νέο-φιλελευθερισμός και ο συντηρητισμός δεν είναι πλέον μόνο ένα πολιτικό ρεύμα, αλλά πανευρωπαϊκά χαρακτηριστικά που έχουν ριζώσει στις αντιλήψεις όλων των Ευρωπαίων πολιτών;

Η προοδευτική λογική υπαγορεύει ουσιαστικές λύσεις για τα «κόκκινα» δάνεια

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ στις 14/09/2013

Μετά το πέρας της επιτυχημένης ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων ελληνικών συστημικών τραπεζών «φήμες» διαδίδονται για την πρόθεση της κυβέρνησης περαιτέρω υποστήριξής τους με την θεσμοθέτηση της δυνατότητας πώλησης του 20% των «κόκκινων δανείων» σε εισπρακτικές εταιρίες και με την άρση των περιορισμών στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.

Αρχίζοντας από το πρώτο, εφόσον η διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης ολοκληρώθηκε επιτυχώς, εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την σκοπιμότητά των μέτρων.

Στην Αμερική, οι ιδιωτικές τράπεζες πωλούσαν «κόκκινα δάνεια» σε άλλες ιδιωτικές τράπεζες, μέσα από την διαδικασία τιτλοποιήσεων. Αυτό συνέφερε τις πωλήτριες τράπεζες γιατί ξεφορτώνονταν από τους ισολογισμούς τους ζημιογόνα δάνεια, ενώ αυτό είχε όφελος και για τις αγοράστριες καθώς επρόκειτο για τράπεζες πιο εύρωστες οικονομικά, που προσέβλεπαν σε ενδεχόμενη ικανοποίηση του δανείου κατά ένα μέρος μελλοντικά, όταν -και εφόσον- οι δανειολήπτες θα είχαν ρευστό. Όλες όμως οι τράπεζες ήταν «συστημικές» και είχαν ενταχθεί σε μία ειδική διαδικασία συναλλαγών, όπου αποκλείονταν άλλοι μη συστημικοί παίκτες να αποκτήσουν συστημικό χρέος.

Στο παραπάνω πλαίσιο εμφανίζεται παράλογη η πώληση μέρους των κόκκινων δανείων σε ιδιωτικές εισπρακτικες εταιρίες, δηλαδή σε μη «τραπεζικά ιδρύματα συστημικού χαρακτήρα» καθώς η συνεισφορά τους στην εθνική οικονομία είναι απείρως μικρότερη συγκριτικά με ιδρύματα που έχουν επενδύσει κεφάλαια στην προσφορά τραπεζικών υπηρεσιών, ενώ περαιτέρω δε νομιμοποιούνται να αποκτήσουν χρέος ιδιωτών με αιτία που εντοπίζεται σε συναλλαγή δανειολήπτη με τράπεζα. Εξάλλου, με ποιόν αποτελεσματικότερο τρόπο –από τους υφιστάμενους- αυτές οι «ιδιωτικές εταιρίες» θα μπορέσουν να εισπράξουν το μη εξυπηρετούμενο χρέος ;

Σχετικά λοιπόν με την φημολογούμενη προσπάθεια των Τραπεζικών Ιδρυμάτων να πουλήσουν τα χρέη των στεγαστικών δανείων, που θεωρούν ότι είναι αδύνατο να εισπραχθούν, σε ιδιωτικές εταιρείες έναντι ποσοστού 20% επι της οφειλής τους, είναι απαραίτητη η θεσμοθετημένη προϋπόθεση της προηγούμενης πρότασης προς τον ίδιο το δανειολήπτη να αγοράσει την οφειλή του στο ίδιο τίμημα που έχει συμφωνηθεί με την εισπρακτική εταιρεία. Αυτή η στάση επιβάλλεται από τη δίκαιη και ηθική οπτική της προοδευτικής αντιμετώπισης του ζητήματος.

Αναφορικά με το ανακύπτον ζήτημα των πλειστηριασμών, ποιο το όφελος, αλήθεια, της άρσης των περιορισμών στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας σε αυτή την χρονική συγκυρία; Με τις τράπεζες να έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί ήδη, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δεν θα συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάκαμψή τους για τους εξής λόγους: (α) Τα ακίνητα δεν θα πιάσουν «την τιμή τους», καθώς είναι γνωστό πως στις αγορές η ανάγκη για ρευστό, αναγκαστικά ρίχνει τις τιμές και συνεπώς οι επώδυνοι συμβιβασμοί είναι αναπόφευκτοι. (β) Το διοικητικό και γραφειοκρατικό κόστος του πλειστηριασμού θα επιβαρύνει την ήδη «μειωμένη» τελική τιμή, καθώς οι πλειστηριασμοί κοστίζουν -περιλαμβάνουν αμοιβές επί μέρους δικηγόρων, συμβολαιογράφων, δικαστικών επιμελητών και το κόστος αυτό θα το επωμιστούν οι τράπεζες.

Οι περιορισμοί στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας έχουν καταρχάς θετικά αποτελέσματα, με πιο σημαντικά τη διατήρηση της τιμής της αγοράς των ακινήτων και την προστασία της αγοραστικής δύναμης των ιδιωτών, -η οποία μελλοντικά θα μπορούσε να είναι η κινητήρια δύναμη για την έξοδο από την ύφεση-. Φυσικά, η αποτροπή του τεράστιου κοινωνικού κόστους της απώλειας της πρώτης κατοικίας για τους ιδιοκτήτες και τις οικογένειές τους είναι αποφασιστικού χαρακτήρα για τη δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας να ορθοποδήσει, να διατηρήσει τη συνοχή της, να επιχειρήσει την ανάταση και την υπέρβαση, έστω και στο σημερινό δυσοίωνο περιβάλλον.

Η προοδευτική οπτική των σχεδιαζόμενων πολιτικών λαμβάνει υπ’ όψιν τη διεθνή πρακτική και τις ανάγκες της κοινωνίας, ουσιαστικά υπαγορεύοντας την ορθότητα των επιλογών μας, επιτρέποντας έτσι το –απαραίτητο δυστυχώς- μίγμα επιτακτικών και επίπονων μέτρων να μη στερεί στο βωμό πρόσκαιρων ωφελειών την προοπτική της κοινωνίας μας.

Οι Καθρέπτες δεν ψεύδονται…

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Καρφίτσα στις 31.08.2013

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτέλεσε για πολλά χρόνια το κυρίαρχο πολιτικό γεγονός μετά το καλοκαίρι, σηματοδοτώντας αλλαγές και εννοιολογώντας το περιεχόμενο πολλών πολιτικών επιλογών. Αποτέλεσε έναν καθρέφτη της πολιτικής ζωής και ένα βήμα μέσω του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία απευθύνεται στην κοινωνία. Αν και είναι ευρέως γνωστή για τα πομπώδη Εγκαίνια της με την παρουσία του εκάστοτε Πρωθυπουργού με τις ταυτόχρονες διαδηλώσεις στα πέριξ της εκθέσεως, η φετινή διοργάνωση θα είναι η πρώτη μετά από 14 χρόνια, που θα γίνει από τον ενοποιημένο εθνικό εκθεσιακό φορέα, ΔΕΘ ΑΕ και Helexpo ΑΕ, και θα έχει ένα σαφώς διαφορετικό χαρακτήρα.

Η Έκθεση της Θεσσαλονίκης  ξεκίνησε -ορθώς- ως ένα εμπορικό γεγονός διεθνούς ακτινοβολίας  και μετεξελίχθηκε σε ένα απαξιωμένο εμπορικό προϊόν, γνωστό κυρίως για τη σημασία του σε  Εθνικό Πολιτικό επίπεδο.

Λόγω των καιρών οφείλει να επιστρέψει στις ρίζες του, να "αποκρατικοποιηθεί".

Για μια δεκαετία και βάλε προ της έλευσης της κρίσης τα πομπώδη κρατικά και υπουργικά περίπτερα πρωταγωνιστούσαν και στρέβλωναν και τον εμπορικό και τον διεθνή χαρακτήρα της έκθεσης. Πλέον λιγότερο από παλαιότερα αλλά με την ιδιωτική πρωτοβουλία να απουσιάζει δυστυχώς.

Πλέον, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης πρέπει να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα της ως εμπορική έκθεση των Βαλκανίων και να αποτελέσει το εργαλείο στα χέρια της πόλης για την ενίσχυση της ως επιχειρηματικό κέντρο ακόμα και σαν κέντρο σύγχρονου συνεδριακού τουρισμού στα πλαίσια ενός νέου Οικονομικού Μοντέλου Ανάπτυξης.

Στόχος της πολιτείας και των ιθυνόντων θα πρέπει να είναι η αξιοποίηση των ευκαιριών που δίδονται από τις συγκυρίες με σχεδιασμό και σοβαρότητα, καθώς και η ανάληψη της ευθύνης από τους ιδιώτες χρησιμοποιώντας τα παραδείγματα καλών πρακτικών από το εξωτερικό και υιοθέτηση για την ενίσχυση της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης. Η ΔΕΘ μπορεί να αποτελέσει ένα από τα προσφορότερα μέσα για την βιώσιμη ανάπτυξη αναλαμβάνοντας τον ρόλο της ουσιαστική και προοδευτικής προβολή της νέας και καινοτομικής επιχειρηματικότητας της χώρας.

Φυσικά η ΔΕΘ αποτελεί καλώς ή κακώς τον αντιπροσωπευτικό καθρέπτη της κατάστασης στα οικονομικής και πολιτικά πράγματα της χώρας… και οι καθρέπτες συνήθως δεν ψεύδονται…

Εμφάνιση στο ΣΚΑΪ Τώρα στις 11/7/13

Εμφάνιση στο ΣΚΑΪ Τώρα στις 11/7/13

Πολιτικές ανάγκης και ανάγκη για πολιτικές

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Καρφίτσα στις 13.07.2013

Η πρόσφατη κυβερνητική κρίση κατέληξε στην ιστορική αναγκαιότητα του σχηματισμού δικομματικής κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, εμφανίζοντας την οξύμωρη κατάσταση δύο κομμάτων που διαθέτουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, να καλούνται να εγγυηθούν σταθερότητα και ανάκαμψη στο πλαίσιο μίας συλλογικής αγόγγυστης προσπάθειας. 

Πράγματι, τα δύο μεγάλα κόμματα παρέβλεψαν κακοφορμισμένες καταστάσεις, εξέθρεψαν τη γραφειοκρατία ή ενίσχυσαν «ρουσφετολογικά» καθεστώτα, όμως σε αυτά οφείλεται εν πολλοίς μία ώριμη και συνεχώς αυξανόμενης συμμετοχής δημοκρατία, που πριν από 30 χρόνια φάνταζε ακόμη ζητούμενο.

Σίγουρα, σε μία ιδιότυπη ταύτιση με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ απειλείται και από τα δεξιά του και από τα αριστερά του. Όμως η μόνη ταύτιση υπάρχει στο επίπεδο της εθνικής αναγκαιότητας η χώρα να κυβερνηθεί, να διαπραγματευθεί με τους εταίρους της, να ορθοποδήσει σταδιακά. Σήμερα, με την καθημερινότητα να πολιορκείται με ένα σύνολο αναφορών σε μέτρα, περικοπές και απολύσεις, με την κοινωνία να αναμένει με αγωνία την επόμενη αποστροφή της κυβέρνησης, που συνήθως επιλέγει λύσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα, η αναφορά στην προοπτική της χώρας φαντάζει συζήτηση περιθωρίου. Και δυστυχώς αυτό είναι το μεγάλο σφάλμα μας.

Η προοδευτική έκφραση δεν μπορεί να θυσιάζεται ή να παρακάμπτεται από τις εξελίξεις. Οφείλει να αποτελεί το βασικό συστατικό της αποστολής της κυβέρνησης, και το ειδοποιό διαφοροποιό χαρακτηριστικό του ΠΑΣΟΚ, σε δύο βασικές κατευθύνσεις: (Α) στην κατεύθυνση της πολιτικής προγραμματικής συμφωνίας που διέπει την κυβερνητική λειτουργία και (Β) σε θεσμικής κατεύθυνσης αλλαγές που υπηρετούν τον παραπάνω στόχο. Και φυσικά δεν αρκούν αναφορές πολιτικού λόγου, γιατί όσο επίπλαστο είναι το «δεσμεύομαι», τόσο εύθραυστο είναι στην επίκληση «εθνικής αναγκαιότητας». 

Έστω και ψιθυριστά, το ΠΑΣΟΚ σήμερα δομεί τη συζήτηση στα εξής:

Στα ζητήματα αξιοκρατίας, ευθύνης, προγραμματισμού και οργάνωσης και δημιουργίας. 

Με την παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ αποφεύχθησαν οι οριζόντιας λογικής απολύσεις. Το κομματικό ρουσφέτι της περιόδου 2004-2009, οποιασδήποτε απόχρωσης, δεν μπορεί να έχει ίδια αντιμετώπιση με το στέλεχος του δημοσίου που προήλθε από διαδικασίες αδιάβλητες και αντικειμενικές. Και ακριβώς αυτοί που γιγάντωσαν το χρέος και το έλλειμμα εκείνη την περίοδο, δεν μπορούν να αποτελούν τη λύση στο σήμερα. 

Η σταθερότητα της χώρας δεν είναι αδυναμία

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Καρφίτσα στις 13.07.2013

Η πρόσφατη κυβερνητική κρίση κατέληξε στην ιστορική αναγκαιότητα του σχηματισμού δικομματικής κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, εμφανίζοντας την οξύμωρη κατάσταση δύο κομμάτων που διαθέτουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, να καλούνται να εγγυηθούν σταθερότητα και ανάκαμψη στο πλαίσιο μίας συλλογικής αγόγγυστης προσπάθειας. 

Πράγματι, τα δύο μεγάλα κόμματα παρέβλεψαν κακοφορμισμένες καταστάσεις, εξέθρεψαν τη γραφειοκρατία ή ενίσχυσαν «ρουσφετολογικά» καθεστώτα, όμως σε αυτά οφείλεται εν πολλοίς μία ώριμη και συνεχώς αυξανόμενης συμμετοχής δημοκρατία, που πριν από 30 χρόνια φάνταζε ακόμη ζητούμενο.

Σίγουρα, σε μία ιδιότυπη ταύτιση με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ απειλείται και από τα δεξιά του και από τα αριστερά του. Όμως η μόνη ταύτιση υπάρχει στο επίπεδο της εθνικής αναγκαιότητας η χώρα να κυβερνηθεί, να διαπραγματευθεί με τους εταίρους της, να ορθοποδήσει σταδιακά. Σήμερα, με την καθημερινότητα να πολιορκείται με ένα σύνολο αναφορών σε μέτρα, περικοπές και απολύσεις, με την κοινωνία να αναμένει με αγωνία την επόμενη αποστροφή της κυβέρνησης, που συνήθως επιλέγει λύσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα, η αναφορά στην προοπτική της χώρας φαντάζει συζήτηση περιθωρίου. Και δυστυχώς αυτό είναι το μεγάλο σφάλμα μας.

Η προοδευτική έκφραση δεν μπορεί να θυσιάζεται ή να παρακάμπτεται από τις εξελίξεις. Οφείλει να αποτελεί το βασικό συστατικό της αποστολής της κυβέρνησης, και το ειδοποιό διαφοροποιό χαρακτηριστικό του ΠΑΣΟΚ, σε δύο βασικές κατευθύνσεις: (Α) στην κατεύθυνση της πολιτικής προγραμματικής συμφωνίας που διέπει την κυβερνητική λειτουργία και (Β) σε θεσμικής κατεύθυνσης αλλαγές που υπηρετούν τον παραπάνω στόχο. Και φυσικά δεν αρκούν αναφορές πολιτικού λόγου, γιατί όσο επίπλαστο είναι το «δεσμεύομαι», τόσο εύθραυστο είναι στην επίκληση «εθνικής αναγκαιότητας». 

Έστω και ψιθυριστά, το ΠΑΣΟΚ σήμερα δομεί τη συζήτηση στα εξής:

Στα ζητήματα αξιοκρατίας, ευθύνης, προγραμματισμού και οργάνωσης και δημιουργίας. 

Με την παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ αποφεύχθησαν οι οριζόντιας λογικής απολύσεις. Το κομματικό ρουσφέτι της περιόδου 2004-2009, οποιασδήποτε απόχρωσης, δεν μπορεί να έχει ίδια αντιμετώπιση με το στέλεχος του δημοσίου που προήλθε από διαδικασίες αδιάβλητες και αντικειμενικές. Και ακριβώς αυτοί που γιγάντωσαν το χρέος και το έλλειμμα εκείνη την περίοδο, δεν μπορούν να αποτελούν τη λύση στο σήμερα. 

Η προοπτική της χώρας απαιτεί στρατηγική.

Αρθρο στη. Εφημερίδα "Καρφίτσα"

Η χώρα περνά μια περίοδο κρίσης στην οποία πρέπει να βρεθούν πόροι για να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις αξιοποιώντας Κοινοτικά κεφάλαια, όπως το ΕΣΠΑ και άλλα προγράμματα.

Ο πρωθυπουργός έχει ως προμετωπίδα της κυβέρνησης το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων που για πολλούς παραπέμπει έντεχνα σε μία νέα περίοδο αντίστοιχη της περιόδου του εκσυγχρονισμού της χώρας. Παρόλα αυτά οι δυο περίοδοι απέχουν παρασάγγας αφού το τότε βασικό χαρακτηριστικό της «εθνικής στρατηγικής για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και του τρόπου διοίκησης της χώρας με ταυτόχρονη αναβάθμιση του βιοτικού επίπεδου της κοινωνίας» έχει αντικατασταθεί από τη σημερινή ανεπιτυχή από άποψη αποτελεσματικότητας και χωρίς πυξίδα προσπάθεια.

Στην ουσία, αυτή την περίοδο χάνουμε χρόνο, διαιρούμε την κοινωνία, και θέτουμε διλήμματα τα οποία δεν έχουν να κάνουν με το μέλλον, αλλά με την λογιστική αντιμετώπιση του σήμερα, με αποτέλεσμα κάθε μήνα να έχουμε μια νέα υπόθεση «μεταλλείων», γιατί πολύ απλά δεν έχουμε στρατηγική.

Η Ελλάδα εδώ και χρόνια προχώρα χωρίς εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη, η οικονομία φυτοζωεί και το κράτος παρασιτεί στα δημόσια έργα και στα ευρωπαϊκά προγράμματα «επιδοτήσεων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πιο πρόσφατη αναφορά σε εθνική στρατηγική για την αειφόρο ανάπτυξη και για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στόχοι απαραίτητοι για μια σύγχρονη κοινωνία οι οποίοι, φυσικά, δεν μπορούν να υλοποιηθούν «αυτοματοποιημένα»

Η πολιτική για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι απαραίτητη, βοηθά στη δημιουργία θέσεων εργασίας, όμως για να είναι πλήρως αποτελεσματική πρέπει να συνοδεύεται από επενδύσεις στην ερευνά, στην κατασκευή εξαρτημάτων που σχετίζονται με τον κλάδο, καθώς μέχρι τώρα βοηθάμε στην εξασφάλιση θέσεων εργασίας στις χώρες από τις οποίες προμηθευόμαστε πάνελ και ανεμογεννήτριες.

Επίσης, χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα, το ζήτημα των μεταλλείων χρυσού, που χρησιμοποιείται από τη μια πλευρά ως τρόπος εμφάνισης ενός αποφασιστικού πρωθυπουργού για τις μεταρρυθμίσεις, και του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρχηγού της «αντίστασης». Χρειάζεται σαφώς «πλάνο και ευθύνη». Η αξιωματική αντιπολίτευση, τόσο αρνητική στα μεταλλεία χρυσού, δεν πρέπει να πάρει θέση για τους υδρογονάνθρακες, καθώς η εξόρυξη εγκυμονεί τραγικές συνέπειες σε περίπτωση ατυχήματος για τις ελληνικές θάλασσες;

Φυσικά, το ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε ή όχι τα μεταλλεία, αλλά ποια Ελλάδα θέλουμε να δημιουργήσουμε. Θέλουμε την Ελλάδα της φυσικής ομορφιάς με βαριά βιομηχανία τον τουρισμό; Θέλουμε την Ελλάδα της πρωτογενούς παράγωγης; Θέλουμε μια Ελλάδα «όχι σε όλα»; Θέλουμε μια Ελλάδα που λέει ναι σε όλα, ζει με δανεικά και «εκποιεί» την περιουσία της για να πληρώνει επιδόματα ανεργίας ;

Αυτό είναι το πρωτεύον ζήτημα και μετά μπορούμε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις με ορίζοντα το 2020 και όχι τον προϋπολογισμό του έτους ή τις επόμενες εκλογές. Είναι η ώρα να αποφασίσουμε για την προοπτική της χώρας, και εντός αυτού του πλαισίου να επιλέξουμε που λογαριάζουμε τους χιλιάδες νέους που έχουν φύγει στο εξωτερικό: ως έσοδα τουρισμού ή ως κεφάλαιο για την ανάπτυξη της χώρας;

Η ΕΥΡΩΠΗ στη Γερμανική στρατηγική

Άρθρο στην εφημερίδα "Μακεδονία" 

Οι πρόσφατες αποφάσεις για την Κύπρο ανοίγουν ένα ακόμη τεράστιο θέμα στον Ευρωπαϊκό Χρηματοοικονομικό τομέα, καθώς μετά το «πρωτόγνωρο» κούρεμα των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου (PSI), έρχεται το κούρεμα των καταθέσεων. Όμως πως φαίνονται αλήθεια οι Ευρωπαϊκές πολιτικές πάνω σε αυτό;

Αν από τη πλευρά της «Γερμανικής σκέψης» χρειαζόταν να αιτιολογήσουμε τις αποφάσεις της Ευρώπης, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τον «εργατικό Γερμανό» με ένα βιομηχανικό εργάτη που ξαφνικά εισέρχεται σε μια συνάθροιση αριστοκρατών, όπου όλοι με τους «καλούς» τους τρόπους, μιλάνε με μειλίχια ηρεμία μεταξύ τους λέγοντας: “Κύριοι, το χρηματοοικονομικό μας σύστημα επτώχευσε”, πίνοντας όμως ταυτόχρονα τα ακριβότερα ουίσκι του κόσμου.

Ο βιομηχανικός εργάτης δεν ξέρει όμως από καλούς τρόπους, ούτε θέλει να μάθει: στη διάρκεια της σύντομης δεκαετίας του 2000 (2000-2008) μόχθησε, στερήθηκε και αποταμίευσε περισσότερο απ΄ όλους, αλλά συνεχώς έβλεπε τα κέρδη του να τα μοιράζεται με τους «εξυπνάκηδες» Αγγλοσάξωνες που έβρισκαν πάντα τρόπο και “καπέλωναν” τη δουλειά του μέσω του χρηματοοικονομικού συστήματος, πετυχαίνοντας υπερκέρδη. Η αποθέωση των Αγγλοσαξώνων ήταν ότι κατάφεραν να πουλήσουν στους αποταμιευτές Γερμανούς κάποια από τα σάπια χαρτιά τους (subrimes και άλλες τιτλοποιήσεις απίθανων χρηματοοικονομικών εφευρέσεων), οδηγώντας τους τελικά σε υψηλότατες ζημίες.

Όμως, φυσικά, δεν οφείλουμε να δικαιολογήσουμε, αλλά να κατανοήσουμε τη στρατηγική της Γερμανίας, ως βασικό πρώτο βήμα τακτικής αντιμετώπισής της. Οφείλουμε εμείς, ως χώρα, ανήκοντας στο τόξο του Νότου, με τις τακτικές μας επιλογές να προβλέψουμε και να προετοιμαστούμε για μελλοντικές καταστάσεις. Ακόμη και εάν ένας από τους στρατηγικούς στόχους των Γερμανών είναι να ανατρέψουν την ραντιέρικη και καζινοποιημένη αντίληψη του υπάρχοντος χρηματοοικονομικού συστήματος, οδηγώντας σε πιο παραγωγικές μορφές τοποθέτησης του χρήματος, αυτό παραμένει εικασία. Ίσως, επίσης, -ως ακόμη μία εικασία- ο στόχος των Γερμανών να απέχει πόρρω από τη στρατηγική διάλυσης της Ευρωζώνης: όμως και σε αυτό οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε τη δική μας στρατηγική.

Σε έναν κόσμο 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων με ιλιγγιώδεις ρυθμούς μεταφοράς πλούτου από τη Δύση εως την Ανατολή, η θελκτικότητα του Γερμανικού Μάρκου ως αποθεματικού νομίσματος, ενός κράτους 80 εκατομμυρίων, θα ήταν εφάμιλλη της θελκτικότητας της Βρετανικής στερλίνας των 60 εκατομμυρίων κατοίκων. Δηλαδή μικρή, σε αντίθεση με ένα ενιαίο ΕΥΡΩ της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωπαίων, που δημιουργώντας μια τεράστια ζώνη συναλλαγών θέτει τις βάσεις για να γίνει αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα διεθνώς.

Όμως παρά την πρώτη προσπάθεια αποτίμησης της στρατηγικής στόχευσης των «παραγωγών πλεονασμάτων της Ευρώπης», εμείς οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε την παραγωγή πολιτικών για την ευρώπη της ευημερίας, της αλληλεγγύης και της συνοχής. 

Και αυτό οφείλουμε να πράξουμε.

«Κούρεμα» και στα επιβαρημένα νοικοκυριά

Άρθρο στην Εφημερίδα "Καρφίτσα"

 

 Το να κάνει κάποιος πρόταση και τελικά  να εφαρμόσει λύση για μια συνολική διευθέτηση των τραπεζικών δανείων στην Ελλάδα της κρίσης μπορεί να παρομοιαστεί εύκολα με τον άθλο του Ηρακλή περί του καθαρίσματος του «Κόπρου του Αυγεία». Δυστυχώς, εδώ μιλάμε πλέον για κακά (ή κόκκινα) δάνεια και γενικότερα για χρήμα που δεν μπορεί κι ενδεχομένως δεν αξίζει να πληρωθεί.

Πρώτον, πώς βγάζει χρήματα η τράπεζα: Η τράπεζα αξιολογεί και χρηματοδοτεί μια πρόταση κι ως αντάλλαγμα λαμβάνει πίσω το κεφάλαιο που παρέχει συν τους τόκους. Για να είναι σίγουρη μάλιστα, τις περισσότερες φορές υποθηκεύει ή ενεχυριάζει περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, έτσι ώστε ακόμη κι αν δεν πληρωθεί το δάνειο, εν τέλει να κερδίσει την αξία των δεσμευμένων περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη.

Δεύτερον, τι θέλουν κι οι πελάτες από μια δανειακή σύμβαση: Οι πελάτες με το δάνειο επιθυμούν να χρηματοδοτήσουν άμεσα την ανάγκη τους με απώτερο σκεπτικό στο μυαλό τους ότι η χρηματοδότηση αυτή αποτελεί μια ευκαιρία σήμερα, και επομένως «αξίζει» να επιβαρυνθούν τους τόκους.

Όπως φάνηκε όμως τελικά από την εξέλιξη της κρίσης, κανένας δεν κερδίζει. Τουναντίον, χάνουν όλοι: τράπεζες, οφειλέτες, κράτος, ακόμη κι όσοι δεν έλαβαν κανένα δάνειο. Ο λόγος που χάνουν είναι ότι οι οικονομικές αξίες επί των οποίων συνήφθησαν τα δάνεια αποδείχθηκαν παραφουσκωμένες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι οι οφειλέτες πιέζονται από μια οικονομία που όλο και συρρικνώνεται για να αποπληρώσουν φουσκωμένα δάνεια της προηγούμενης εποχής, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ολοένα και αυξανόμενο αριθμό μη εξυπηρετούμενων δανείων. Τα τραπεζικά ιδρύματα από την άλλη βλέπουν ότι κι οι εξασφαλίσεις τους (υποθήκες, ενέχυρα) χάνουν κι αυτές καθημερινά αξία, οδηγώντας σε γράψιμο ζημιών.

Ο τρίτος πυλώνας, το κράτος, οφείλει να στηρίξει τις τράπεζες που γράφουν ζημίες για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας επιβαρύνοντας όμως το δημόσιο χρέος και τελικά τους υπόλοιπους πολίτες. Τέλος, οι λοιποί πολίτες που δεν έχουν δανεισμό πιέζονται λόγω της ευρύτερης κατάστασης, βιώνοντας άγχος για τις καταθέσεις τους (όσοι έχουν), πληρώνοντας φόρους για να στηρίξουν το κράτος που πρέπει να στηρίξει τις τράπεζες αλλά και άλλους αδύναμους πολίτες και γενικότερα ζώντας και δρώντας σε μια χειμαζόμενη οικονομία που μοιάζει να έχει μπει σε φαύλο κύκλο.

Όλοι χάνουμε σε αυτό το παιχνίδι, γιατί όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι. Αυτό είναι ξεκάθαρο και θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να κατανοήσουμε το ότι η ανάγκη για την βελτίωση του πλαισίου ρύθμισης όχι μόνο των υπερχρεωμένων αλλά και των  δυσβάσταχτα επιβαρημένων νοικοκυριών(είτε με κούρεμα είτε με επιμήκυνση χωρίς επιβάρυνση με επιπλέον τόκο)  είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε.

link στην εφημερίδα "Καρφίτσα"

Κύπρος: Δηκτικές διδαχές

Άρθρο στο thepaper.gr

Η κατάληξη των εν-εξελίξει διεργασιών στην Κύπρο είναι πιθανό –κατ’ άλλους πολύ πιθανό- να αναδείξει ως την πλέον συμφέρουσα επιλογή, είτε βραχυπρόθεσμα, αναφορικά με το «κούρεμα» ή τη φορολόγηση των καταθέσεων, τις επιπτώσεις στα ταμεία προνοίας κλπ, είτε μακροπρόθεσμα, αναφορικά με τη δυσκολία διατήρησης θέσεων εργασίας στα τραπεζικά ιδρύματα ή την εν γένει τραπεζική πίστη, την επιλογή του αρχικού σχεδίου πρότασης της Τρόικα. Η επίθεση στον πυρήνα του παραγωγικού μοντέλου της Κύπρου, καθιστώντας την φυγή κεφαλαίων πλέον σίγουρη, αποτέλεσε το βασικό επιχείρημα «πανηγυρικής» άρνησης του πρώτου σχεδίου, με το σύνολο όμως των χειρισμών να μην κατορθώνουν την αποφυγή της επίθεσης, αλλά και να επιτείνουν –κάτι που θα φανεί και στο κοντινό μέλλον- ακόμη περισσότερες αρνητικές εξελίξεις.

Σε κάθε περίπτωση το σύνολο της εξελιχθείσης ιστορίας είναι εξαιρετικά χρήσιμο ως διδαχή, επιτρέποντας δύο βασικές συμπερασματικές διαπιστώσεις για τον τρόπο της σύγχρονης πολιτικής διεργασίας στην Ευρώπη, αλλά και την επαναφορά μίας τοποθέτησης από την περίοδο απόρριψης του Ευρωσυντάγματος από τη Γαλλία.

Συμπέρασμα Πρώτο: Οι πρόσκαιροι ηρωισμοί του «ΟΧΙ», όχι απλά δεν προέβαλαν εναλλακτικό σχέδιο ρεαλιστικής πολιτικής στόχευσης, αλλά ενέτειναν μία δύσκολη κατάσταση, που η χρονική της επιμήκυνση θέτει στο τραπέζι ακόμη περισσότερα εμπόδια. Σε αυτό το σημείο είναι εξαιρετικά εύληπτο να κατανοήσει κανείς τι θα συνέβαινε και στην Ελλάδα στην περίπτωση που η μονολιθική άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2012: κανένας καλύτερος δρόμος, αλλά επώδυνα πισωγυρίσματα στην εφαρμογή ενός σχεδίου με ενδεχομένως επαχθέστερους όρους. Τι πιο σαφές από τον τρόπο αντιμετώπισης της Τρόικα και του Eurogroup στην περίπτωση της Κύπρου;

Συμπέρασμα Δεύτερο: η περίοδος των εύκολων διακηρύξεων και υποτιθέμενων λύσεων έχει παρέλθει όχι μόνο εξαιτίας της κρίσης αλλά και του επιπέδου και της πολυπλοκότητας της διεργασίας που λαμβάνει χώρα στην Ευρώπη. Η κατάλληλη προετοιμασία και ένα σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και στρατηγική είναι όχι απλά προαπαιτούμενο αλλά περισσότερο από αυτονόητη ανάγκη για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε. Στην Κύπρο η διόγκωση των δημοσιονομικών της μεγεθών (διπλασιασμός του χρέους της μέσα στα δύο προηγούμενα χρόνια), αλλά και η προβληματική διόγκωση των μεγεθών των τραπεζών (ενδεχομένως με την αρνητική συνέπεια και του «Ελληνικού» PSI), έθεταν σταδιακά τις δομές της σημερινής αποτύπωσης. Όμως ποιο σχέδιο, και από ποιους, έλαβε υπόψιν του αυτήν την κατάληξη;

Τρίτον, η βασική τοποθέτηση της κρίσης: Πριν από μία δεκαετία περίπου ήταν εξαιρετικά της «μόδας» να επαναλαμβάνουμε πως η «πολιτική Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» είναι ακόμη πολλά βήματα πίσω, και για τους θιασώτες του «ρεαλισμού» στις Διεθνείς Σχέσεις, σχέδιο ανέφικτο. Ενδεχομένως όντως οι πολιτικές ηγεσίες στην Ευρώπη να επιδιώκουν την ικανοποίηση των εσωτερικών τους ισορροπιών έναντι της ευημερίας των Ευρωπαίων πολιτών στο Σύνολό τους. Εμείς, οι χώρες του Νότου, εάν παραμείνουμε θεατές αυτής της εξέλιξης, πολύ γρήγορα θα πιαστούμε για ακόμη μία φορά απροετοίμαστοι σε μία ακόμη επερχόμενη κρίση.

Δυστυχώς, τόσο η κοινωνική αφύπνιση όσο και η συνειδητοποίηση του σχεδίου στο οποίο πρέπει να βαδίσουμε θα προσκρούει πάντα σε αυτήν την πάλη του μικροκομματισμού και της δημαγωγίας απέναντι στην υλοποίηση ενός σχεδίου για ένα μεγαλύτερο σκοπό: για την κοινωνική ευημερία, την κοινωνική πρόοδο.

Σε εμάς σήμερα έλαχε αυτή η αποστολή, να αντιστρέψουμε τους όρους του παιχνιδιού όπως το βιώνουμε, να αλλάξουμε τη μοίρα μας, όπως κάποιοι μέχρι σήμερα τη φτιάξανε.

Έχει γίνει ξανά στο παρελθόν, και ίσως δε χρειάζονται τόσο πεφωτισμένες ηγεσίες, όσο σκληραγωγημένες συνειδήσεις.

Στον 102FM: Δεν μπορεί όλα να γίνονται στο όνομα της σωτηρίας του τόπου δίχως να βλέπουν τη σωτηρία του πολίτη

Το ΠΑΣΟΚ πιθανόν να έχει χάσει το ριζοσπαστισμό του, είπε, στον 102FM της ΕΡΤ3 και στην εκπομπή «Πολιτικές Όψεις και Απόψεις» με το Βαγγέλη Σπυριδωνίδη και την Κατερίνα Ρενιέρη, ο νεοεκλεγείς-πρώτος σε ψήφους- στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος Αντώνης Σαουλίδης.

Το γεγονός ότι για χρόνια στην εξουσία ήταν τα ίδια άτομα οδήγησε σε συμβιβασμούς, από τους οποίους το ΠΑΣΟΚ απαλλάσσεται σταδιακά τόνισε ο κ. Σαουλίδης και αρχίζει τώρα να θέτει μια νέα ατζέντα για τη συμμετοχή του στη συγκυβέρνηση.

Δεν μπορεί όλα να γίνονται στο όνομα της σωτηρίας του τόπου δίχως να βλέπουν τη σωτηρία του πολίτη επισήμανε ο κ. Σαουλίδης.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Το μήνυμα του συνεδρίου, προς κάθε κατεύθυνση, είναι μήνυμα ανανέωσης και πραγματικής αλλαγής σε νοοτροπίες και πρακτικές. Αυτό το μήνυμα οφείλουμε να κάνουμε πολιτική πράξη και να το υπηρετούμε καθημερινά. Η ευθύνη μας τεράστια και κάθε υποχώρηση θα κριθεί αυστηρά.

Δεν ξέρω για ποια «σάρα και μάρα στο ΠΑΣΟΚ» μιλάει Ο Πάγκαλος αλλά... «Ορισμένοι και σήμερα πληγώνουν το κόμμα»

Συνέντευξη στην Εφημερίδα Καρφίτσα 9/3/2013

Για «τη σάρα και τη μάρα στο ΠΑΣΟΚ» έκανε πρόσφατα λόγο ο Θεόδωρος Πάγκαλος αναφερόμενος στη νέα Κεντρική Επιτροπή της Ιπποκράτους, που εκλέχθηκε την προηγούμενη Κυριακή.

Για ανθρώπους που «με τις πρακτικές τους πλήγωσαν και πληγώνουν το κόμμα» κάνει λόγο ο πρώτος σε σταυροδοσία εκλεγμένος στο όργανο από τη Θεσσαλονίκη, Αντώνης Σαουλίδης. «Το ΠΑΣΟΚ ανασυντασσόμενο με το πολιτικό προσωπικό του σε νέα διάταξη μπορεί να δώσει λύσεις, να ακουστεί, να αποτελέσει και πάλι ελκυστική μα κυρίως αξιόπιστη επιλογή για τους πολίτες. Και αυτό είναι μία δέσμευση όσων αναλαμβάνουμε την αποστολή του νέου κύκλου ευθύνης για το κόμμα» απαντά ο πρόεδρος του δημοτικού Νεάπολης Συκεών σε όσους χαρακτηρίζουν το ΠΑΣΟΚ «τελειωμένο».

Σχολιάζοντας τα όσα έχουν γραφτεί και ακουστεί αναφορικά με τους αποκλεισμούς στελεχών από τη διαδικασία εκλογής των μελών της Κεντρικής Επιτροπής αλλά και την κίνηση της Μαριλένας Κοππά να παραιτηθεί από τη θέση της επικεφαλής των ευρωβουλευτών του κόμματος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον ex officio ορισμό της στην Επιτροπή, απαντά πως «πάγια άποψή μου είναι ότι στα Σοσιαλοδημοκρατικά κόμματα η κεντρική επιτροπή ως κύριο καθοδηγητικό όργανο, οφείλει να αποτελείται από μέλη που εκλέγονται και δεν συμμετέχουν αριστίνδην». Συμπληρώνει επίσης πως «η κα Κοππά θα μπορούσε να αντιπροτείνει τη λογική του να εκλέγονται όλοι, και οι ευρωβουλευτές και οι βουλευτές. Και αυτό εντάσσεται, σε μία συνολική νοοτροπία θεσμικής λειτουργίας των κομμάτων: όταν απευθύνεσαι συντεταγμένα στον Πρόεδρο του κόμματος, δεν απευθύνεσαι ταυτόχρονα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όταν παραιτείσαι ως διαφωνία, παραδίδεις και την έδρα σου. Αυτή ακριβώς είναι η δια-φορά των νοοτροπιών του παρελθόντος σε σχέση με το διαφορετικό που οφείλουμε να πρεσβεύουμε από εδώ και πέρα. Η Κεντρική Επιτροπή δεν είναι ένα φόρουμ διαλόγου, είναι το βασικό πολιτικό όργανο του κόμματος, που δε δίνει απλά στίγμα, παράγει πολιτική, θέτει στόχους, επιλέγει στρατηγικές και στη βάση αυτού κρίνεται».

Για τη Θεσσαλονίκη

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη εκτός από τον πρόεδρο του κόμματος δεν κατόρθωσε να εκλέξει επιπλέον βουλευτή. Για το λόγο αυτό ο Αντώνης Σαουλίδης εκτιμά πως «για τη θεσμική λειτουργία του κόμματος, όλοι μαζί, βάσει της νέας δομής του, και της στελέχωσής του οφείλουμε να είμαστε αποδοτικοί, αποτελεσματικοί, γνήσιοι εκφραστές της βούλησης της βάσης και της κοινωνίας». «Αυτό είναι μονόδρομος, εάν πραγματικά θέλουμε την ανάταση και την πραγματική ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ. Το στοίχημα δεν είναι η δική μου αναβάθμιση, αλλά αυτό που πάντα έλεγα, να μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι για την κοινωνία, ως μονάδες αλλά κυρίως ως συστατικά μέρη του φορέα μας» καταλήγει.

Αναφορικά με όσα ακούγονται για την επικείμενη συμμετοχή του κ. Βενιζέλου στον επόμενο ανασχηματισμό, ο κ. Σαουλίδης τονίζει πως «η επιτυχία της κυβέρνησης αποτελεί το βασικό βήμα για την ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, όχι ως αποτέλεσμα κάποιας αυτοματοποιημένης διαδικασίας, όπως ίσως να προλάβουν οι επικριτές της λογικής να μας προσάψουν, αλλά ως αποτέλεσμα τομών που η χώρα έχει ανάγκη. Επομένως, εν όψει και του επικείμενου ανασχηματισμού, θα ήθελα να προσθέσω και την εξής προϋπόθεση: οι τομείς ευθύνης του ΠΑΣΟΚ να λειτουργήσουν αποδοτικά, να λειτουργήσουν βάσει  κανόνων, δίνοντας το σύνθημα για μία νέα λογική στο δημόσιο βίο. Πλέον δε χωρούν δικαιολογίες, όλα όσα πιστεύουμε, όλα όσα παλέψαμε οφείλουν να υλοποιηθούν. Και τους καλώ όλους, να προβληματιστούν στο εξής: κατά πόσο η χώρα είναι έτοιμη για εκλογές, και τι ακριβώς αυτές θα σήμαιναν για τη χώρα σήμερα».

Ο Γιώργος και το συνέδριο

Ο ίδιος σημειώνει επίσης, απαντώντας εμμέσως σε όσους ισχυρίζονται πως το 9ο Συντακτικό Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ήταν μια διαδικασία συσχετισμών ότι «το αποτέλεσμα του συνεδρίου φανερώνει ένα αποκλειστικά πολιτικό γεγονός, μία νέα γενιά στο προσκήνιο». Την ίδια ώρα, υποστηρίζει πως είναι δίπλα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και των αγώνα τον εσωκομματικών αλλαγών που αυτός έχει ξεκινήσει. Τέλος, ο κ. Σαουλίδης μιλά στην «Κ» για την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, την απόφασή του να παραδώσει την εξουσία αλλά και το γεγονός πως μερικοί «σύντροφοί» του κατά την είσοδό του στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το περασμένο Σάββατο βράδυ φώναζαν «νάτος νάτος ο Πρωθυπουργός». «Η ανάλυση της περιόδου εκείνης ίσως να ανήκει στην ιστορική μελέτη. Το σημαντικό είναι το τι κάνουμε από εδώ και πέρα, ποιο είναι το στίγμα μας, ποια είναι η πολιτική μας πρόταση, ποιες επιλογές θα κάνουμε. Αυτήν την ευθύνη έχουμε και σε αυτό θα κριθούμε. Και το τι εμείς πρεσβεύουμε είναι απολύτως ευκρινές, είναι γνωστό από το δημόσιο λόγο μας, και φυσικά θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και πιο αναλυτικά άμεσα» καταλήγει ο κ. Σαουλίδης.

Βιογραφικό Αντώνη Σαουλίδη

Ο Αντώνης Σαουλίδης γεννήθηκε στις Συκιές το 1978. Απόφοιτος του Τμήματος Νομικής του Α.Π.Θ. Από το 2005 ασκεί μάχιμη δικηγορία. Συνεχίζει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στο οποίο είναι από το 2007 Υποψήφιος Διδάκτορας. Είναι επίσης κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών στις «Διεθνείς Πολιτικές και Οικονομικές Σπουδές» και στις «Ευρωπαϊκές Πολιτικές Νεολαίας» του Τμήματος Διεθνών, Ευρωπαϊκών, Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών. Είναι παντρεμένος με την Αντιγόνη Δούναβη, Τοπογράφο Μηχανικό, και έχουν αποκτήσει τρία παιδιά. Ασχολήθηκε σε νεαρή ηλικία με τον Αθλητισμό, ξεκινώντας το 1986 από την ομάδα χειροσφαίρισης του ΒΑΟ Συκεών. Κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος το 2012, ως αρχηγός της ομάδας του ΠΑΟΚ, αλλά και το ελληνικό πρωτάθλημα, δύο συνεχόμενες χρονιές, το 2008-2009 και το 2009-2010. Είναι επίσης Διεθνής Αθλητής με αρκετές συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα. Δημοτικός Σύμβουλος Συκεών από το 2003. Είναι σήμερα Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Νεάπολης - Συκεών. Είναι Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ από το 2008.

Το μήνυμα του Συνεδρίου

Η ανανέωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε σε βασικό πολιτικό μήνυμα που η βάση του κινήματος εξέπεμψε στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του. Η ευθύνη της μετουσίωσης αυτού του μηνύματος σε δράσεις για την πραγματική αλλαγή, για ένα σύγχρονο, υπεύθυνο και αξιόπιστο κόμμα, πόλο συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, ανήκει πρωτίστως σε εμάς, τα μέλη της νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, που χωρίς παρεκκλίσεις οφείλουμε να εργαστούμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που με εμπιστεύτηκαν. Δεσμεύομαι με όλες μου τις δυνάμεις να δικαιώσω την επιλογή τους.

Η αξιοπιστία οφείλει να αποτελεί μία συντεταγμένη επιλογή και οι πράξεις όλων μας να το αποδεικνύουν στην καθημερινή τους πρακτική. Σε αυτήν την κατεύθυνση, στα πλαίσια και των ρυθμίσεων του καταστατικού του κινήματος (ρυθμίσεις που προβλέπουν απόλυτο ασυμβίβαστο μόνο για τους κατέχοντες θέσεις Προέδρου και Δ/ντος συμβούλου καθώς και τους αναπληρωτές τους), έχω ήδη καταθέσει από τις 28.12.2012 την παραίτησή μου από μέλος του ΔΣ του ΟΛΘ ΑΕ, και σήμερα 7.3.2013 κατέθεσα εκ νέου το αίτημά μου, ζητώντας την οριστική του αποδοχή.

Το ζητούμενο της ανανέωσης νοοτροπιών και συμπεριφορών μας ανετέθη ως ισχυρή εντολή αλλαγής. Είναι τεράστια η ευθύνη που αναλαμβάνουμε και με πλήρη συναίσθησή της, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε τομές και ανατροπές.

Το μήνυμα του Συνεδρίου είναι σαφές και εμείς υπεύθυνοι να το κάνουμε πράξη. Σε αυτό θα κριθούμε.

Η συμμετοχή δεν είναι μόνο αριθμοί

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καρφίτσα 3/3/2013)

Η διαδικασία εκλογής των αντιπροσώπων για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ανάδειξε τη μεγάλη συμμετοχή των μελών του σε πρώτο –μετρήσιμο- αισιόδοξο μήνυμα, η οποία υπερκαλύπτοντας τις προβλέψεις, αύξησε τον πήχη των προσδοκιών από το Συνέδριο. Η βάση του ΠΑΣΟΚ παραμένει παρούσα, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, δίνει ακόμη μία ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ να αλλάξει ουσιαστικά.

Αντιλαμβανόμενοι το γεγονός, ως ένα από τα σημαντικά διακυβεύματα του Συνεδρίου, οφείλουμε να προβούμε σε μία ακόμη τομή με το παρελθόν. Οφείλουμε να πάψουμε να μετράμε σε αριθμούς τη συμμετοχή των μελών και φίλων και να αποκωδικοποιήσουμε τα βαθύτερα νοήματα: δεν είναι οι αριθμοί που καθιστούν τη συμμετοχή σημαντική, είναι τα πρόσωπα. Κάθε ένας και κάθε μία ξεχωριστά, κάθε συμμετέχον μέλος στη διαδικασία εκδήλωσε με τη συμμετοχή και την ψήφο του, τη δική του αγωνία για την προοπτική του χώρου, για την ουσιαστική ανανέωση, για την αλλαγή σε νοοτροπίες, και την απαγκίστρωση από συγκεκριμένες τακτικές του παρελθόντος.

Και είναι μοναδική ευκαιρία να γίνει αυτό πράξη: να απαλλαγούμε από τους μικροκομματικούς τακτικισμούς, να θέσουμε ένα τέλος στο κακό μας παρελθόν, κάτι αδύνατο να πραγματωθεί χωρίς την πραγματική ανανέωση του πολιτικού δυναμικού του κινήματος, απαλλαγμένο από πρόσωπα-φορείς των αντιλήψεων του παρελθόντος. Ακριβώς αυτή η ευκαιρία γεννά τη δική μας ευθύνη: να μην προδώσουμε αυτήν την προσδοκία, να μην προδώσουμε για 2η φορά την απαίτηση για το «άλλαξέ τα όλα».

Η διατύπωση ενός σύγχρονου πολιτικού περιγράμματος, που με προτάσεις και τομές απαντά στις προκλήσεις που η κοινωνική αναγκαιότητα επιτάσσει, και η οργανωτική αναδόμηση του κόμματος ως προοπτική μετατροπής του σε ένα κόμμα, θεσμικό και δημοκρατικό, αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του Συνεδρίου.

Η συγκρότηση του αξιακού πλαισίου του σύγχρονου ΠΑΣΟΚ, και ο στρατηγικός του σχεδιασμός, οφείλει να αποτελέσει το βασικό άξονα συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων που μπορούν να το οδηγήσουν στο μέλλον. Η ρήξη με το κακό μας παρελθόν και η ανάδειξη των αξιόπιστων φωνών που μπορούν να υπηρετήσουν αυτήν την προοπτική, αποτελεί οδηγό για το μέλλον.

Είναι η δική μας αποστολή, που χωρίς καμία παρέκκλιση οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Ως υποχρέωση απέναντι στην ιστορία μας, ως ευθύνη για την προοπτική του χώρου, ως κοινωνική επιταγή. 

Με 2 μύθους, και πολλές άβολες αλήθειες

Δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr 27/2/12

Η συντακτική αναδόμηση του ΠΑΣΟΚ είναι απαραίτητο όσο ποτέ να επαναφέρει τη γνήσια πολιτική συζήτηση στο προσκήνιο, διατυπώνοντας συγκεκριμένες προτάσεις ως συστατικά στοιχεία ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας. Βασική προϋπόθεση για αυτό αποτελεί η απογύμνωση μύθων που συντηρούν ακόμη και σήμερα καταστάσεις του παρελθόντος.

Πρώτος μύθος: «φταίνε οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα». Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ έγκειται στο ότι επέτρεψε ολόκληρες γενικές να μεγαλώσουν με το μύθο ότι «φταίνε οι πολιτικές πρακτικές και όχι τα πρόσωπα», με αποτέλεσμα να παραμένουν ανέγγιχτοι όσοι πραγματικά ευθύνονται. 

Αυτό οφείλει να τελειώσει: Φταίνε τα πρόσωπα, καθώς αυτά, με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους, κάνουν την πολιτική πρακτική άδικη και το λόγο αναξιόπιστο. Η αυθαιρεσία του «κάνω ότι θέλω, σύμφωνα με την εξουσία που μου παρέχει η θέση ή το αξίωμά μου», οφείλει να τελειώσει, ενώ όλοι οφείλουν να κρίνονται στη βάση συγκεκριμένων, μετρήσιμων και αντικειμενικών κριτηρίων. Αυτή πρέπει να είναι η νέα νοοτροπία στη δημόσια ζωή. και αυτό οφείλει να διατυπωθεί με τρόπο ευκρινή και άμεσο. 

Δεύτερος μύθος: «η νέα γενιά δεν μπορεί, είναι διεφθαρμένη». Είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μύθος όσων επιδιώκουν τη συντήρησή τους στο προσκήνιο, με κάθε τρόπο και μέσο: ποια γενιά είναι διεφθαρμένη, αυτή που έμαθε με μεθοδεύσεις καρτέλ να καθοδηγείται στις αποφάσεις της, ή αυτή που έμαθε ότι το πολιτικό προσωπικό δεν πρέπει να ανανεώνεται ; Και επί της ουσίας ποιος ευθύνεται για τις λάθος επιλογές του παρελθόντος, οι νέοι; 

Σαφώς, πολλές από τις καταδικαστέες πρακτικές ορισμένων, έχουν εμποτιστεί ως νοοτροπία και σε ορισμένους νέους. Όμως αυτό δεν προκλήθηκε από κάποια αρχέγονη ροπή, αλλά από κατεστημένες τακτικές που θέλουν ακόμη και σήμερα τους νέους στο περιθώριο, χειροκροτητές και εντολοδόχους. 

Η επισήμανση των αναγκαίων αλλαγών δεν αρκεί για τη διαμόρφωση ενός νέου αξιακού πλαισίου: αποτελεί όμως το πρώτο βήμα για τη δυναμική ανασυγκρότηση των προοδευτικών και υγειών δυνάμεων του τόπου: γιατί ούτε όλοι είμαστε ίδιοι, ούτε και θα γίνουμε ίδιοι. 

Σήμερα, με την κοινωνία να γερνάει και τους νέους να τεκνοποιούν σε μεγαλύτερες ηλικίες, τις οικογένειες να αντιμετωπίζουν προβλήματα συντήρησης και ανατροφής των παιδιών τους, η αψήφιστη προσπέραση τομών και αναγκαίων ρήξεων οδηγεί στον αφανισμό του έθνους. Η στήριξη της νέας γενιάς δεν μπορεί να αποτελεί προεκλογική ρητορική, αλλά πολιτική πρακτική για να μπορεί η χώρα μας να έχει μέλλον. Και αυτό μόνο με γενναίες αποφάσεις μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική κατεύθυνση. 

Αυτές τις αποφάσεις δεν αρκεί να τις λάβουμε, αλλά να τις υπηρετούμε κάθε μέρα και σε κάθε μας έκφανση. Γιατί σήμερα, δεν έχουμε απλά χρέος αλλαγής, αλλά στο ακέραιο την ευθύνη της μοίρας μας.

Το συνέδριο, οδηγός στο μέλλον ή επιλογή καθίζησης.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καρφίτσα 16/2/2013)

Το ΠΑΣΟΚ έχει βιώσει πολλά συνέδρια: πολιτικών συγκρούσεων, επανοριοθέτησης της πολιτικής και οργανωτικής του φυσιογνωμίας, συνέδρια εν όψει επικείμενων αλλαγών στην κυβέρνηση, συνέδρια στα οποία ενδεχομένως να κρίθηκε και το μέλλον της χώρας. Σαν το επικείμενο όμως, δεν έζησε ποτέ. Αποσυνδέοντας τις πολιτικές συνθήκες από την απόφαση διεξαγωγής του, σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ ενός επιχειρούμενου συντεταγμένου, αλλά άτονου και άτολμου προσυνεδριακού διαλόγου, αναλαμβάνεται ένα τεράστιο ρίσκο: η αποτυχία πολιτικής αποτύπωσης θα σημάνει μία τεκτονικού χαρακτήρα καθίζηση. Επιλέγοντας την πολιτική αποτύπωση, οφείλουμε να αφήσουμε τις απαισιόδοξες προβλέψεις και να επιχειρήσουμε να συμβάλουμε σε αυτό που η κοινωνία απαιτεί: πολιτικές προτάσεις ως προοπτική λύσεων και ρεαλιστικές επιλογές επιδιώκοντας διέξοδο. 

Η οριοθέτηση του εύρους των πολιτικών επιλογών μας στο συνέδριο,είναι προαπαιτούμενο, και η αποτύπωση ενός σχεδίου ανασυγκρότησης, παραγωγικής και κοινωνικής για τη χώρα,

αδήριτη αναγκαιότητα. Προφανώς όμως, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να εισάγει στο δημόσιο λόγο αυτά τα στοιχεία που κακώς αμελήθηκαν η παραπλανητικά αφέθηκαν εκτός, όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Πρώτον, η ευθύνη των προσώπων. Όσο και αν καλλιεργήθηκε ο μύθος ότι «δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές που ευθύνονται», άλλο τόσο οι πραγματικοί υπεύθυνοι ξέφευγαν, κρύβονταν και δε λογοδοτούσαν. Η ευθύνη με ονοματεπώνυμο, η πλήρης σύνδεσης της ευθύνης του συστήνοντος με την αποτελεσματικότητα του

προτεινόμενου, είναι το ελάχιστο πρώτο βήμα. Εμείς ως ΠΑΣΟΚ, πως μπορούμε να διατυπώσουμε ένα σχέδιο φερέγγυα, όταν δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τον υπεύθυνο, τους υπεύθυνους,για τη σημερινή κακή οικονομική του κατάσταση;

Δεύτερον, αξιοπιστία. Πως μπορεί ένα κόμμα να συγκροτήσει ένα αξιόπιστο σχέδιο για το μέλλον, όταν στελέχη που διαχειρίστηκαν εξουσία επέλεξαν να απαξιώσουν ή να υποβαθμίσουν θεσμούς που μπορούσαν να εγγυηθούν τη διαφάνεια και την αντικειμενικότητα. Πόσο αξιόπιστο είναι ένα κόμμα, που 30 χρόνια διατηρεί τους ίδιους, στις ίδιες θέσεις, με τις ίδιες αρμοδιότητες,και με τα –γνωστά- ίδια αποτελέσματα;

Τρίτον, ρεαλιστικός στρατηγικός σχεδιασμός. Το σχέδιο για την Ελλάδα του αύριο, που ορθώς ως πρώτο βήμα πρέπει να έχει τη σωτηρία της χώρας από το δημοσιονομικό αφανισμό, πλήττεται πρωτίστως από ρυθμίσεις επικίνδυνες για τη συνοχή της κοινωνίας, καθώς ενέχουν τον κίνδυνο του πλήρους αφανισμού της. Ελλείψεις ενός στρατηγικού σχεδίου, είναι επόμενο να λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις.

Σαφώς, το ΠΑΣΟΚ του αύριο, οφείλει να είναι η εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ των μεγάλων έργων, κατακτήσεων και στόχων. Και ακριβώς αυτή την πρόκληση αντιμετωπίζει στο συνέδριο του: να φανεί αντάξιο της ιστορίας του και επάξια συνεχιστής της.

Η προοδευτική προοπτική της σοσιαλδημοκρατίας και ο ρόλος της νέας γενιάς

"Η προοδευτική προοπτική της σοσιαλδημοκρατίας και ο ρόλος της νέας γενιάς"

Η ελπίδα για το αύριο, προϋποθέτει το δικό μας «παρών» στο μέλλον.

" Τα όνειρά μας δεν τα χαρίζουμε, την προσπάθειά μας δεν την εγκαταλείπουμε, αυτούς που μας πιστεύουν δεν τους προδίδουμε. 

Μπορούμε να τα καταφέρουμε και αναλαμβάνουμε αυτήν την ευθύνη:  H νέα γενιά δίνει το σύνθημα της ελπίδας, ξεκινά τη μεγάλη αυτή προσπάθεια, διεκδικούμε να αλλάξουμε, θα το πετύχουμε και θα δικαιωθούμε. "

Ομιλία Αντώνη Σαουλίδη, Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Η προοδευτική προοπτική της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας και ο ρόλος της Νέας Γενιάς.

Σας προσκαλώ την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013 στις 11:00 π.μ. στο Δημαρχείο Νεάπολης(Περιοχή Στρεμπενιώτη) να συζητήσουμε για την προοδευτική προοπτική της χώρας και τις προτάσεις της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο.