Σχέδιο απόφασης Εθνικού Συμβουλίου ΠαΣοΚ για τον εκλογικό νόμο

Κυριακή, 15/1/12 

Το ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε σημαντικές, ιστορικές, μεταρρυθμίσεις, οπισθοχώρησε σε άλλες αφού τις εξήγγειλε και προσποιήθηκε ότι έκανε κάποιες ενώ στην πραγματικότητα απλώς τις μετέθετε για το μέλλον. Σχεδόν καμία μεταρρύθμιση δεν έγινε στην ώρα της και χωρίς εκπτώσεις με αποτέλεσμα βέβαια, στο τέλος να καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε μεγαλύτερο κόστος.

Οι πολίτες ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η βασική αιτία για όλα αυτά. Οι παραγωγικές σχέσεις και στη βάση αυτών το πολιτικό σύστημα, δηλαδή ο τρόπος που η λαϊκή βούληση όπως εκφράζεται στις εκλογές, μετασχηματίζεται σε σχέση εξουσίας. Οι αντιδημοκρατικές δυνάμεις της χώρας μας, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, εκμεταλλεύτηκαν αυτό το γεγονός, για να δώσουν αντικοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά στο δίκαιο και εκ των ων ουκ άνευ αίτημα των πολιτών για αλλαγή του πολιτικού συστήματος. 

Το αποτέλεσμα ήταν και είναι μια βαθιά αντίφαση γιατί ουσιαστικά την ώρα που ζητούν από τον ελληνικό λαό να αλλάξει για να σωθούμε, εκείνα του λένε θρασύτατα: «εμείς δεν αλλάζουμε κι ας καούμε όλοι». Πώς είναι δυνατόν να ζητά το πολιτικό σύστημα οτιδήποτε από το λαό, όταν δεν θέλει πρώτο εκείνο να δώσει το καλό παράδειγμα; Πρέπει να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του. 

Η αλλαγή του πολιτικού συστήματος εδράζεται σε δύο πυλώνες, την χρηματοδότηση των κομμάτων και το εκλογικό σύστημα. 

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ με βάση την δουλειά που ως τώρα έχει γίνει αλλά και νέες ιδέες που μπορεί να συνεισφέρει οποιοσδήποτε, δεσμεύεται να καταθέσει σχέδιο νόμου στη Βουλή μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή την χρηματοδότηση των κομμάτων και το εκλογικό σύστημα. 

Η προοδευτική έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την αυτονομία του πολιτικού συστήματος. 

Tα Μέλη του Εθνικού Συμβουλίου:

1)ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ
2)ΒΟΓΑΝΑΤΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
3)ΔΡΟΥΖΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
4)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
5)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΕΥΡΙΒΙΑΔΗΣ
6)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ ΕΥΗ
7)ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
8)ΛΟΪΖΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ
9)ΠΑΛΑΝΤΖΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
10)ΠΑΝΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
11)ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΚΙΚΗ
12)ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ
13)ΡΑΠΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
14)ΣΑΚΕΛΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
15)ΣΑΟΥΛΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
16)ΣΙΑΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
17)ΣΙΩΖΟΥ ΤΙΤΙΚΑ
18)ΣΜΠΟΝΙΑ ΑΓΝΗ

19)ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Τοποθέτηση στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠαΣοΚ

(Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012 - Σύνοδος Εθνικού Συμβουλίου ΠαΣοΚ)

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες κ Φίλοι,

Η παρουσία μας εδώ, μετά ίσως από πολύ καιρό, οφείλει να αποτελέσει μία ουσιαστική συμβολή στη γενικότερη συζήτηση για την προοπτική της χώρας, η οποία συνδέεται, κατά τρόπο απόλυτο, με την ανάγκη αξιοπρεπούς παρουσίας και διαβίωσης των πολιτών της.

Η παρούσα σύνοδος του ΕΣ, είναι ίσως μία από τις κρισιμότερες στην ιστορία του κινήματος. Όμως αυτή η διαπίστωση οφείλει να αφεθεί επί μέρους, και στη θέση της να παρουσιαστεί μία σταθερή και συγκροτημένη διατύπωση, ως ένα βήμα προς το μέλλον.

Το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έχει την ευθύνη να συμβάλλει στην εθνική προσπάθεια ανάτασης, και στην αναδιάταξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά και την υποχρέωση να φανεί αντάξιο των προσδοκιών όλων αυτών που το εμπιστεύτηκαν κατά το παρελθόν αλλά και το θεωρούν ακόμη ως τη βασική κοινωνική δύναμη συσπείρωσης των προοδευτικών φωνών του τόπου, για την ανάπτυξη, τη διαφάνεια, την προοπτική.

Και πρέπει να είναι η δική μας επιλογή, το να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην ιστορική μας ευθύνη, και να διαδραματίσουμε το ρόλο που αρμόζει στην περίπτωση.

Και σήμερα, είναι ένα σημαντικό βήμα σε αυτό.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός, πως το 2009 κληθήκαμε να διαχειριστούμε μία εθνική καταστροφή.

Ενδεχομένως τα λάθη που από τότε συνέβησαν να είναι ασυγχώρητα, και η ελαφρότητα όσων διαχειρίστηκαν κρίσιμα υπουργεία καταστροφική. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε μηδενίζει την προσπάθεια που έγινε, και φυσικά δε μπορεί να λειτουργήσει ούτε κατά διάνοια ως παράγοντας λήθης της καταστροφικής διακυβέρνησης Καραμανλή.

Ως συμβολή στην προβληματική που αναπτύσσεται, αναζητώντας απαντήσεις στα δεινά της πατρίδας μας, θα σας θέσω 3 Άξονες παρέμβασης, καταδεικνύοντας:

·      την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η χώρα,

·      τις ευθύνες που ποτέ δεν αντιστοιχήθηκαν σε πρόσωπα -τα οποία μάταια ακόμη αναζητούνται,

·      αλλά και ως αντιθετικό στοιχείο του «πως θα ήταν αλλιώς η κατάσταση».

Πρώτον, η κυριαρχία της απόλυτης ανευθυνότητας –Η βασική διαφορά της ελληνικής πραγματικότητας με την ευρωπαϊκή πρακτική, είναι η εξής: ενώ στο εξωτερικό, εάν για παράδειγμα προτείνω προσωπικά τον τάδε για μία θέση και αυτός αποδειχθεί ανάξιος, τότε ευθύνομαι και εγώ που τον πρότεινα. Αυτή η απλή λογική είναι παντελώς απούσα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι χαρακτηριστικό, πως τα καταστροφικά αποτελέσματα της διοίκησης Δημόσιων Οργανισμών, ΔΕΚΟ αλλά και των υπόλοιπων ιδιωτικών μορφωμάτων δημοσίου συμφέροντος, δε καταλήγουν σχεδόν ποτέ στην απόδοση ευθυνών, ούτε όσων διοικούν, ούτε όσων όρισαν τους διοικούντες. Είναι εξοργιστικό.

Δεύτερον, η αναποτελεσματικότητα της αναξιοκρατίας – Σίγουρα εδώ δεν απαιτείται κάποια περαιτέρω τεκμηρίωση. Μόνο το εξής: ποιός γνωρίζει αλήθεια τη συγκρότηση όλων αυτών των επιτροπών στο κίνημα, ποιος γνωρίζει τα βιογραφικά όλων των μελών του ΕΣ αλλά και τον τρόπο στελέχωσης των γραφείων των υπουργών. Ποιά αξιολόγηση και ποιά αξιοποίηση πραγματοποιήθηκε; Και να σας θέσω το εξής πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη επέκταση από το Υπουργείο ανάπτυξης ενός μητρώου αξιολογητών του προγράμματος της “Καινοτόμου Επιχειρηματικότητας” συμπεριέλαβε μία σειρά αξιολογητών, ακόμη και του προηγούμενου επενδυτικού νόμου της νέας Δημοκρατίας, αφήνοντας εκτός τους μόνους που με εξετάσεις πιστοποιήθηκαν ως αξιολογητές. Για ποιά αξιοπιστία, για ποιά διαφάνεια, για ποιά συνέπεια του αγώνα απέναντι σε «συμφέροντα» μπορούμε να μιλάμε;

Τρίτον, η αναγκαία αξιοπρέπεια- Κάθε μέτρο μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος κάθε νοικοκυριού, εάν δε συνοδεύεται από κοινωνικά αντίβαρα είναι επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Η καταστροφή του κοινωνικού ιστού δεν επιδέχεται διόρθωσης. Ο πρωτοδιόριστος καθηγητής, ο νέος επαγγελματίας, η οικογένεια η οποία σπουδάζει ένα παιδί εκτός της πόλης εγκατάστασής της, σήμερα δε νιώθει το κράτος να τους παρέχει ένα δίκτυ προστασίας ακόμη και απλά ζητήματα βιοπορισμού, όπως η σίτιση και η στέγασή του. Η τρίτη ηλικία, αποτελεί και αυτή στοιχείο αρωγής στην ελληνική οικογένεια και αυτή χρειάζεται την ανταπόδοση. Το κράτος μπορεί να λάβει αυτές τις πρωτοβουλίες. Δεν κοστίζουν, απαιτούν όμως ιδιαίτερη προετοιμασία και ιδιαίτερη προσήλωση.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Τα παραπάνω αποτελούν ταυτόχρονα τις διακριτές γραμμές του άξονα δεξιά - αριστερά, αποτελούν τη βασική διαιρετική τομή πάνω στην οποία η πλειονότητα των Ελλήνων κατά το παρελθόν, τοποθετήθηκε επανειλημμένως  προοδευτικά. Επέλεξε το ΠαΣοΚ, να την εκπροσωπήσει, να την εκφράσει, να την οδηγήσει στο μέλλον.

Και όλες οι διαρθρωτικές αδυναμίες της χώρας μπορούν να αλλάξουν, αν όχι ριζικά (ως δομές), τουλάχιστον να διορθωθούν (ως συμπεριφορές). Με παρεμβάσεις που δε κοστίζουν, απαιτούν όμως ανθρώπους με γνώση, με όρεξη, με όραμα, με αποδεδειγμένη κοινωνική καταξίωση, (με ένσημα εργασίας !)

Απαιτούν αυτούς που μπορούν να μετουσιώσουν την ελπίδα σε δράση, το όραμα σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις, το μεράκι σε αποτέλεσμα.

Και είναι αυτοί, για τους οποίους η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, ένα υπουργείο δεν είναι λάφυρο, μία θέση δεν είναι βόλεμα.

Είναι αυτοί που το να είναι χρήσιμοι στον τόπο είναι αξία, και η πρόοδος της χώρας τους ανταμοιβή.

Για όσους φίλες και φίλοι, ενδεχομένως σήμερα κοιτάζουν το σύνολο των ευθυνών, ως ένα τσουβάλιασμα παλιών καταστάσεων, χωρίς όμως την ανάληψη ανάλογων πρωτοβουλιών, όσοι λένε δεν πειράζει γιατί κατά βάση ολοκληρώνουν τον πολιτικό ή και τον βιολογικό τους κύκλο, οφείλουμε να τους θέσουμε προ των ευθυνών τους, όχι γιατί δεν μπόρεσαν, αλλά γιατί δε θέλησαν.

Και γιατί μετέτρεψαν την επόμενη γενιά, ως το διαχειριστή μίας ιστορικής κρίσης, για την οποία δε φταίνε.

Θα μου επιτρέψετε κλείνοντας να θέσω 2 ζητήματα που κατά τη δική μου εκτίμηση δεν αποτελούν απλά βασική συνιστώσα της κρίσης που σοβεί, αλλά δομικό στοιχείο επιδείνωσης της.

Είναι η αναγκαία στήριξη της νέας γενιάς, η ευθεία σύνδεσή της με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και δεύτερον η τεράστια διαρροή ανθρώπινου δυναμικού, κατά βάση επιστημόνων υψηλού μορφωτικού επιπέδου στο εξωτερικό.

Πρώτον, η αύξηση του κόστους ζωής, και η παντελής απουσίας πρωτοβουλιών από μέρους του κράτους, αυξάνει το όριο ηλικίας στο οποίο δημιουργούνται οικογένειες και μικραίνει το μέσο όρο αριθμού τέκνων, δημιουργώντας σταδιακά ένα έθνος ηλικιωμένων. Η υποστήριξη στη νέα γενιά είναι παντελώς απούσα ως πολιτική κατεύθυνση, ουδεμία πρωτοβουλία κρατικής παρέμβασης υπάρχει, και καμία μα καμία ισοτιμία εισφορών των νέων με απολαβές σε οποιοδήποτε τομέα (ασφάλιση, περίθαλψη, πρόνοια). Κάθε ορθολογικός νέος, δε φεύγει, δραπετεύει.

Δεύτερον, η τεράστια αυτή διαρροή ανθρώπινου δυναμικού στο εξωτερικό στερεί αναπτυξιακές προοπτικές. Και φυσικά η επιχειρούμενη απόδραση συνδέεται αιτιολογείται από την ύπαρξη πελατειακών δικτύων και την αδυναμία αποτελεσματικής λειτουργίας του κράτους, το ρουσφέτι και το βόλεμα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες κ Φίλοι,

Το ΠΑΣΟΚ πάντα κρατούσε στα χέρια του το μαγικό ραβδί που το μεταμόρφωνε την εθνική κατήφεια σε όραμα και προοπτική. Αποτελούσε αυτό το ιστορικό διήγημα  που συγκέντρωνε όλα αυτά τα στοιχεία που ο κάθε Έλληνας φανταζόταν ως την «εθνική ελπίδα».

Μπορούμε να επαναφέρουμε την εθνική ελπίδα, ως δομημένη πολιτική κατεύθυνση, ως συγκροτημένο σχέδιο, ως εθνική στρατηγική.

Όσοι δεν το θέλουν, ας παραμερίσουν. Εμείς και το θέλουμε και μπορούμε να γίνουμε χρήσιμη δύναμη για τον τόπο, για το έθνος και για τη δική μας, τη νέα γενιά.

Σας ευχαριστώ.

Τα διλήμματα τότε και τώρα

(δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα" την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012)

Τα κόμματα, ως μια απλουστευμένη απόδοση της κλασικής θεωρίας δημιουργίας τους, αποτελούν οργανισμούς προσέλκυσης ψηφοφόρων με στόχο την εκλογική επιτυχία, είτε ως κυβερνητική προοπτική είτε ως επαύξηση των προηγούμενων εκλογικών ποσοστών τους. Το ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της ιστορικής του εξέλιξης επαλήθευσε σχεδόν κάθε εκδοχή αυτής της θεωρίας.

Για εμάς, που αποτελούμε και κάτι περισσότερο από απλούς αναλυτές, είτε ως φίλοι, είτε ως μέλη, είτε ως στελέχη του, το ΠΑΣΟΚ αντιπροσώπευε τη διαμάχη ανάμεσα στα δίπολα πρόοδος - συντήρηση, ελίτ και μεσαία τάξη, κοινωνική δικαιοσύνη και νεποτισμός. Και εμείς με τη σειρά μας, απαντώντας σε κάθε ερώτημα, επιλέξαμε την «αλλαγή», τον «εκσυγχρονισμό», τη «δικαιοσύνη». Επιλέγαμε την «ελπίδα», γιατί επιλέγαμε καθετί που νοηματοδοτούσε την προσπάθεια ανάτασης της χώρας, πιστεύοντας σε αυτόν τον αγώνα, συμμετέχοντας σε κάθε του έκφανση.

Σήμερα, για εμάς που αποτελούμε και κάτι περισσότερο από απλούς αναλυτές, είτε ως φίλοι, είτε ως μέλη, είτε ως στελέχη του, το ΠΑΣΟΚ αναζητεί μια νέα ταυτότητα ελπίδας, βιώνοντας παράλληλα μια άνευ προηγουμένου κοινωνική αποστροφή, κάτι που δεν οφείλεται στην «εθνική κρίση», αλλά στο γεγονός ότι οι ευθύνες αυτής είναι αμείλικτα εμφανείς, όσο και αν ακόμη αναζητούν ταυτότητα ή ονοματεπώνυμο, βαθιά κρυμμένο ίσως στην «πατέντα» της πολιτικής ευθύνης.

Η διαφθορά, η αφερεγγυότητα, η αναξιοκρατία αποτέλεσαν το πεδίο συνεύρεσης όλων των πολιτικών σχεδόν δυνάμεων της χώρας, οι οποίες ενέπλεξαν πολίτες αναζητούντες διέξοδο και οικογένειες μαχόμενες για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους σε μια μαζική συνενοχή.Και για εμάς η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε αυτή την «τέχνη εξαπάτησης» δεν αποτελεί κόλπο. Αποτελεί προδοσία των αγώνων, των πιστεύω, των αξιών μας.

Η εκλογική ήττα του 2007, και η καθαρτική διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών του, επανέφερε στην επιφάνεια το εξής σημαντικό επιχείρημα: «Η κριτική στο ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να βασίζεται σε συγκρίσεις με άλλους φορείς, αλλά να πηγάζει από την ιστορική αποστολή και τις αξίες του». Βάσει αυτού, το ΠΑΣΟΚ το 2007 έκανε την «αριστερή» κατ' όνομα στροφή του. 

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κάνει την προοδευτική. Και αυτή, με τα ίδια πρόσωπα που σέρνουν τις ευθύνες της καταστροφής, δεν μπορεί να γίνει πράξη. 

Χρειάζεται η πραγματικά ριζοσπαστική απάντηση σε όλα τα δίπολα για τα οποία παλέψαμε, χρειάζεται η νέα γενιά.

Ανοικτή επιστολή προς τους νέους και τις νέες, φίλους και μέλη του ΠαΣοΚ

Φίλες και Φίλοι,

Η γενιά μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολίτευσης. Ενώ συνέβαλε ελάχιστα ή και καθόλου στη δημιουργία της, καλείται να την αντιμετωπίσει εξ’ ολοκλήρου, καθ’ όλη τη διάρκεια του κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού και φυσικού της βίου.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, για δεκαετίες τώρα, είτε μέσω ανήθικων συμπεριφορών, είτε μέσω της εγκληματικής παράλειψης της δημιουργίας ενός ευνομούμενου πλαισίου διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης, συνέβαλε στην σταδιακή επιδείνωση της κατάστασης.

Είμαι σίγουρος πως μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα απογοήτευσης για αυτό. Η υποχρέωση που αναλαμβάνουμε, να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα για το οποίο οι υπαίτιοι δε θα λογοδοτήσουν, και οι ιθύνοντες θα χαθούν κάπου στο λαβύρινθο της «πολιτικής ευθύνης», δε μπορεί παρά να μας γεμίζει θλίψη και αγανάκτηση.

Φίλες και Φίλοι,

Πολλοί γνωριζόμαστε ήδη χρόνια, με πολλούς από εμάς να έχουμε συναντηθεί στην πορεία κοινών αγώνων για τα δικαιώματα των νέων, τη δημόσια παιδεία, την ισότιμη αντιμετώπιση, τη διαμόρφωση συνθηκών ισονομίας.

Και αυτό είναι το στοίχημα της γενιάς μας. Οφείλουμε να μην προδώσουμε τα πιστεύω μας, να μη χαρίσουμε τους αγώνες μας και κυρίως να μη λησμονήσουμε τα όνειρα μας.

Η ισοπεδωτική ταύτιση του «όλοι οι ίδιοι είναι» δεν μπορεί να υφίσταται ούτε ως ρητορικό σχήμα. Ενδεχομένως, πλέον, ακόμη και αυτοί που «δεν είναι ίδιοι» και αποτελούν μέρος του παλιού πολιτικού δυναμικού της χώρας, να οφείλουν να αναλάβουν την ευθύνη που αναλογεί στην αμέλειά τους (αν ήταν αμέλεια, και όχι δόλος).

Φίλες και Φίλοι,

Είναι υποχρέωσή μας πλέον να αποδείξουμε έμπρακτα, αφήνοντας επί μέρους ανώφελες και συχνά ανούσιες αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος αποτελεσματικής λειτουργίας των θεσμών, αξιοκρατίας και διαφάνειας ως το πρώτο βήμα διαμόρφωσης των προϋποθέσεων αισιόδοξης αντιμετώπισης του μέλλοντός μας.

Εμείς γνωριζόμαστε καλά. Αλλά, μόνο όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε τη συμμετοχή μας στο αύριο, να τονίσουμε το ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», να ζητήσουμε από όσους επέδειξαν σωρεία λανθασμένων χειρισμών, να παραμερίσουν.

Και αυτό, μπορούμε να το αλλάξουμε, αρκεί να το διεκδικήσουμε συλλογικά.

Μπορούμε να διαμορφώσουμε το μέλλον μας. Αρκεί, αυτό να είναι η επιλογή μας.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Αντώνης Σαουλίδης