Τοποθέτηση στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠαΣοΚ

(Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012 - Σύνοδος Εθνικού Συμβουλίου ΠαΣοΚ)

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες κ Φίλοι,

Η παρουσία μας εδώ, μετά ίσως από πολύ καιρό, οφείλει να αποτελέσει μία ουσιαστική συμβολή στη γενικότερη συζήτηση για την προοπτική της χώρας, η οποία συνδέεται, κατά τρόπο απόλυτο, με την ανάγκη αξιοπρεπούς παρουσίας και διαβίωσης των πολιτών της.

Η παρούσα σύνοδος του ΕΣ, είναι ίσως μία από τις κρισιμότερες στην ιστορία του κινήματος. Όμως αυτή η διαπίστωση οφείλει να αφεθεί επί μέρους, και στη θέση της να παρουσιαστεί μία σταθερή και συγκροτημένη διατύπωση, ως ένα βήμα προς το μέλλον.

Το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έχει την ευθύνη να συμβάλλει στην εθνική προσπάθεια ανάτασης, και στην αναδιάταξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά και την υποχρέωση να φανεί αντάξιο των προσδοκιών όλων αυτών που το εμπιστεύτηκαν κατά το παρελθόν αλλά και το θεωρούν ακόμη ως τη βασική κοινωνική δύναμη συσπείρωσης των προοδευτικών φωνών του τόπου, για την ανάπτυξη, τη διαφάνεια, την προοπτική.

Και πρέπει να είναι η δική μας επιλογή, το να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην ιστορική μας ευθύνη, και να διαδραματίσουμε το ρόλο που αρμόζει στην περίπτωση.

Και σήμερα, είναι ένα σημαντικό βήμα σε αυτό.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός, πως το 2009 κληθήκαμε να διαχειριστούμε μία εθνική καταστροφή.

Ενδεχομένως τα λάθη που από τότε συνέβησαν να είναι ασυγχώρητα, και η ελαφρότητα όσων διαχειρίστηκαν κρίσιμα υπουργεία καταστροφική. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε μηδενίζει την προσπάθεια που έγινε, και φυσικά δε μπορεί να λειτουργήσει ούτε κατά διάνοια ως παράγοντας λήθης της καταστροφικής διακυβέρνησης Καραμανλή.

Ως συμβολή στην προβληματική που αναπτύσσεται, αναζητώντας απαντήσεις στα δεινά της πατρίδας μας, θα σας θέσω 3 Άξονες παρέμβασης, καταδεικνύοντας:

·      την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η χώρα,

·      τις ευθύνες που ποτέ δεν αντιστοιχήθηκαν σε πρόσωπα -τα οποία μάταια ακόμη αναζητούνται,

·      αλλά και ως αντιθετικό στοιχείο του «πως θα ήταν αλλιώς η κατάσταση».

Πρώτον, η κυριαρχία της απόλυτης ανευθυνότητας –Η βασική διαφορά της ελληνικής πραγματικότητας με την ευρωπαϊκή πρακτική, είναι η εξής: ενώ στο εξωτερικό, εάν για παράδειγμα προτείνω προσωπικά τον τάδε για μία θέση και αυτός αποδειχθεί ανάξιος, τότε ευθύνομαι και εγώ που τον πρότεινα. Αυτή η απλή λογική είναι παντελώς απούσα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι χαρακτηριστικό, πως τα καταστροφικά αποτελέσματα της διοίκησης Δημόσιων Οργανισμών, ΔΕΚΟ αλλά και των υπόλοιπων ιδιωτικών μορφωμάτων δημοσίου συμφέροντος, δε καταλήγουν σχεδόν ποτέ στην απόδοση ευθυνών, ούτε όσων διοικούν, ούτε όσων όρισαν τους διοικούντες. Είναι εξοργιστικό.

Δεύτερον, η αναποτελεσματικότητα της αναξιοκρατίας – Σίγουρα εδώ δεν απαιτείται κάποια περαιτέρω τεκμηρίωση. Μόνο το εξής: ποιός γνωρίζει αλήθεια τη συγκρότηση όλων αυτών των επιτροπών στο κίνημα, ποιος γνωρίζει τα βιογραφικά όλων των μελών του ΕΣ αλλά και τον τρόπο στελέχωσης των γραφείων των υπουργών. Ποιά αξιολόγηση και ποιά αξιοποίηση πραγματοποιήθηκε; Και να σας θέσω το εξής πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη επέκταση από το Υπουργείο ανάπτυξης ενός μητρώου αξιολογητών του προγράμματος της “Καινοτόμου Επιχειρηματικότητας” συμπεριέλαβε μία σειρά αξιολογητών, ακόμη και του προηγούμενου επενδυτικού νόμου της νέας Δημοκρατίας, αφήνοντας εκτός τους μόνους που με εξετάσεις πιστοποιήθηκαν ως αξιολογητές. Για ποιά αξιοπιστία, για ποιά διαφάνεια, για ποιά συνέπεια του αγώνα απέναντι σε «συμφέροντα» μπορούμε να μιλάμε;

Τρίτον, η αναγκαία αξιοπρέπεια- Κάθε μέτρο μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος κάθε νοικοκυριού, εάν δε συνοδεύεται από κοινωνικά αντίβαρα είναι επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Η καταστροφή του κοινωνικού ιστού δεν επιδέχεται διόρθωσης. Ο πρωτοδιόριστος καθηγητής, ο νέος επαγγελματίας, η οικογένεια η οποία σπουδάζει ένα παιδί εκτός της πόλης εγκατάστασής της, σήμερα δε νιώθει το κράτος να τους παρέχει ένα δίκτυ προστασίας ακόμη και απλά ζητήματα βιοπορισμού, όπως η σίτιση και η στέγασή του. Η τρίτη ηλικία, αποτελεί και αυτή στοιχείο αρωγής στην ελληνική οικογένεια και αυτή χρειάζεται την ανταπόδοση. Το κράτος μπορεί να λάβει αυτές τις πρωτοβουλίες. Δεν κοστίζουν, απαιτούν όμως ιδιαίτερη προετοιμασία και ιδιαίτερη προσήλωση.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Τα παραπάνω αποτελούν ταυτόχρονα τις διακριτές γραμμές του άξονα δεξιά - αριστερά, αποτελούν τη βασική διαιρετική τομή πάνω στην οποία η πλειονότητα των Ελλήνων κατά το παρελθόν, τοποθετήθηκε επανειλημμένως  προοδευτικά. Επέλεξε το ΠαΣοΚ, να την εκπροσωπήσει, να την εκφράσει, να την οδηγήσει στο μέλλον.

Και όλες οι διαρθρωτικές αδυναμίες της χώρας μπορούν να αλλάξουν, αν όχι ριζικά (ως δομές), τουλάχιστον να διορθωθούν (ως συμπεριφορές). Με παρεμβάσεις που δε κοστίζουν, απαιτούν όμως ανθρώπους με γνώση, με όρεξη, με όραμα, με αποδεδειγμένη κοινωνική καταξίωση, (με ένσημα εργασίας !)

Απαιτούν αυτούς που μπορούν να μετουσιώσουν την ελπίδα σε δράση, το όραμα σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις, το μεράκι σε αποτέλεσμα.

Και είναι αυτοί, για τους οποίους η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, ένα υπουργείο δεν είναι λάφυρο, μία θέση δεν είναι βόλεμα.

Είναι αυτοί που το να είναι χρήσιμοι στον τόπο είναι αξία, και η πρόοδος της χώρας τους ανταμοιβή.

Για όσους φίλες και φίλοι, ενδεχομένως σήμερα κοιτάζουν το σύνολο των ευθυνών, ως ένα τσουβάλιασμα παλιών καταστάσεων, χωρίς όμως την ανάληψη ανάλογων πρωτοβουλιών, όσοι λένε δεν πειράζει γιατί κατά βάση ολοκληρώνουν τον πολιτικό ή και τον βιολογικό τους κύκλο, οφείλουμε να τους θέσουμε προ των ευθυνών τους, όχι γιατί δεν μπόρεσαν, αλλά γιατί δε θέλησαν.

Και γιατί μετέτρεψαν την επόμενη γενιά, ως το διαχειριστή μίας ιστορικής κρίσης, για την οποία δε φταίνε.

Θα μου επιτρέψετε κλείνοντας να θέσω 2 ζητήματα που κατά τη δική μου εκτίμηση δεν αποτελούν απλά βασική συνιστώσα της κρίσης που σοβεί, αλλά δομικό στοιχείο επιδείνωσης της.

Είναι η αναγκαία στήριξη της νέας γενιάς, η ευθεία σύνδεσή της με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και δεύτερον η τεράστια διαρροή ανθρώπινου δυναμικού, κατά βάση επιστημόνων υψηλού μορφωτικού επιπέδου στο εξωτερικό.

Πρώτον, η αύξηση του κόστους ζωής, και η παντελής απουσίας πρωτοβουλιών από μέρους του κράτους, αυξάνει το όριο ηλικίας στο οποίο δημιουργούνται οικογένειες και μικραίνει το μέσο όρο αριθμού τέκνων, δημιουργώντας σταδιακά ένα έθνος ηλικιωμένων. Η υποστήριξη στη νέα γενιά είναι παντελώς απούσα ως πολιτική κατεύθυνση, ουδεμία πρωτοβουλία κρατικής παρέμβασης υπάρχει, και καμία μα καμία ισοτιμία εισφορών των νέων με απολαβές σε οποιοδήποτε τομέα (ασφάλιση, περίθαλψη, πρόνοια). Κάθε ορθολογικός νέος, δε φεύγει, δραπετεύει.

Δεύτερον, η τεράστια αυτή διαρροή ανθρώπινου δυναμικού στο εξωτερικό στερεί αναπτυξιακές προοπτικές. Και φυσικά η επιχειρούμενη απόδραση συνδέεται αιτιολογείται από την ύπαρξη πελατειακών δικτύων και την αδυναμία αποτελεσματικής λειτουργίας του κράτους, το ρουσφέτι και το βόλεμα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες κ Φίλοι,

Το ΠΑΣΟΚ πάντα κρατούσε στα χέρια του το μαγικό ραβδί που το μεταμόρφωνε την εθνική κατήφεια σε όραμα και προοπτική. Αποτελούσε αυτό το ιστορικό διήγημα  που συγκέντρωνε όλα αυτά τα στοιχεία που ο κάθε Έλληνας φανταζόταν ως την «εθνική ελπίδα».

Μπορούμε να επαναφέρουμε την εθνική ελπίδα, ως δομημένη πολιτική κατεύθυνση, ως συγκροτημένο σχέδιο, ως εθνική στρατηγική.

Όσοι δεν το θέλουν, ας παραμερίσουν. Εμείς και το θέλουμε και μπορούμε να γίνουμε χρήσιμη δύναμη για τον τόπο, για το έθνος και για τη δική μας, τη νέα γενιά.

Σας ευχαριστώ.