Ο Αντώνης στο alterthess.gr

( Δημοσιεύθηκε στο www.alterthess.gr στις 4 Μαΐου 2012)

1)Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;

Θα μου επιτρέψετε να πω, πως δεν είναι ακριβής η απεικόνιση των απόψεων που επικαλείστε.

Το μνημόνιο δεν είναι ένας επιθυμητός δρόμος, είναι η επιβεβλημένη λύση λόγω των εγγενών αδυναμιών της χώρας. Είναι μία κακή συνέπεια της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας λόγω των λανθασμένων πολιτικών χειρισμών. Το μνημόνιο ούτε «φετφά» είναι, ούτε μία μονόδρομη συνταγή.

Για να σωθεί η χώρα από την άμεση χρεωκοπία δανειοδοτηθήκαμε τριμερώς, και αναλάβαμε κάποιες υποχρεώσεις, ως εγγυοδοσία στους εταίρους μας, ότι τα χρήματα που πήραμε από αυτούς, θα τους επιστραφούν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Εαν εμείς, ως χώρα κατορθώσουμε να αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, γιατί αυτή είναι η βάση του κακού όπως όλοι γνωρίζουμε, ούτε το μνημόνιο θα έχουμε ανάγκη, ούτε κανείς θα μπορεί να μας επιβάλει δημοσιονομικές ρυθμίσεις που έρχονται –σήμερα- σε αντίθεση με επιθυμητές πολιτικές κατευθύνσεις.

Συνεπώς, για να επαναδιατυπώσω τα όσα θέσατε: οι δύο απόψεις είναι οι εξής: αυτοδύναμη Ελλάδα, σταθερή και δυνατή ή Ελλάδα φοβική, αδύναμη και περιθωριοποιημένη.

Η επιλογή μας, είναι η δική μας ευθύνη.

2)Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;

Ανοίγετε ένα από τα πιό σημαντικά ζητήματα αυτής της περιόδου, ένα ζήτημα που για την αντιμετώπισή του απαιτεί και μέτρα κοινωνικής συνοχής και σαφώς ισοδύναμες ρυθμίσεις που αμβλύνουν κοινωνικές αντιθέσεις και ενισχύουν  τους νέους, στην επαγγελματική και επιστημονική σταδιοδρομία αλλά και την οικογενειακή τους σταθερότητα.

Αναφορικά με μέτρα άμεσης προτεραιότητας, έχω τοποθετηθεί πολλές φορές δημόσια: το κράτος πρέπει να ενισχύσει τους άμεσα θιγόμενους από την κρίση, είτε με συμβατικούς τρόπος, είτε στα πλαίσια μίας παραγωγικής αναδιάταξης, όπως για παράδειγμα η θεματική οριοθέτηση παραγωγικών ζωνών συγκεκριμένου είδους ανά περιφέρεια.

Κυρίως όμως οφείλει με σύνεση και υπευθυνότητα, τη συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση και εθνικής ανάτασης. Και σε αυτό δε χωράνε συναισθήματα οργής. Είναι κατανοητά σαφώς, αλλά η αγανάκτηση ας δρομολογηθεί προς αυτούς που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με επιμερισμένες τις ευθύνες, με ψυχραιμία αλλά και σεβασμό στο μέλλον της χώρας.

3) Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;

Αν και θέτετε τρία ξεχωριστά ζητήματα, θα σας παραφράσω την ερώτησή σας, στη βάση της κοινής τους συνισταμένης: την αποτελεσματικότητα στις εκφάνσεις και στις λειτουργίες του κράτους. Ξέρετε, είναι ψεύτικο το δίλημμα, μικρό ή μεγάλο κράτος, πολλοί ή λίγοι υπάλληλοι. Το κυρίαρχο είναι η αποτελεσματική διοίκηση, η επιτυχής εκπλήρωση των καθηκόντων που κάθε υπάλληλος αναλαμβάνει.

Μία συνολική προσέγγιση σε αυτά θα μπορέσει να δώσει ξανά κύρος στη δημόσια διοίκηση, γιατί αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα: ένα κράτος που δε σέβεται τον πολίτη, ένα κράτος σπάταλο, ένα κράτος σκορποχώρι. Ένα τέτοιο κράτος ούτε αποτελεσματική διοίκηση μπορεί να ασκήσει, ούτε κοινωνική πολιτική.

Προσωπικά, μπορώ να δεσμευθώ στο εξής: όπως στο Δήμο Νεάπολης-Συκεών έχουμε σχεδιάσει, εφαρμόσει και πιστά υπηρετούμε μέχρι και σήμερα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, με μετρήσιμα αποδοτικά αποτελέσματα.

Μπορούμε να το κάνουμε πράξη και σε κεντρικό επίπεδο, να είστε σίγουροι για αυτό.