Τέλος Εποχής.

(Δημοσιεύθηκε στο freesunday.gr στις 14.11.2012) 

Η έκβαση της ψηφοφορίας του μεσοπρόθεσμου προγράμματος σφραγίζει την απόλυτη αποτυχία μίας γενικότερης πολιτικής κουλτούρας –παρά τα φωτεινά της διαλλείματα- εδώ και 20 περίπου χρόνια. Είναι αυτή που γεννήθηκε μέσα από την πολιτική σταθερότητα που παράχθηκε μετά το 1974 και αναπτύχθηκε λόγω της τεχνητής ευμάρειας που η συμμετοχή στην ΟΝΕ και την ΕΕ εγγυήθηκαν.

Πολιτικοί ηγέτες χωρίς καμία συναίσθηση της ιστορικής τους ευθύνης, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης διαχειριστές κονδυλίων, βουλευτές πεπεισμένοι για το ακαταδίωκτο των πράξεων και παραλήψεών τους, δόμησαν ένα κράτος υδροκέφαλο και συγκεντρωτικό που οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις έδιναν αφορμή για αθρόες προσλήψεις ανειδίκευτου υπαλληλικού διοικητικού προσωπικού, αντί της απαιτούμενης έμφασης στην μηχανοργάνωση, τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες, την εκπαίδευση, την εξειδίκευση και επιστημονική κατάρτιση των στελεχών του κρατικού μηχανισμού.

Τα σημερινά μέτρα, αν και αναγκαία για την παραμονή της χώρας εντός της Ευρωζώνης, παρά τα πολλάκις αίολα επιχειρήματα «απειλών περί αποχώρησης ως διαπραγματευτικά ατού», αποκαλύπτουν αυτή ακριβώς την αποτυχία, σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης. Κυρίως αποκαλύπτουν το βασικό έλλειμμα στόχευσης, σχεδιασμού και οραματισμού για μία Ελλάδα ισχυρή, σταθερή, εύπορη. Είναι πραγματικά λίγοι αυτοί που αναρωτήθηκαν, ιδιαίτερα  όταν κονδύλια υπήρχαν τόσο από Ευρωπαϊκούς πόρους όσο και από την εγγενή κυκλοφοριακή ταχύτητα του χρήματος και κατά συνέπεια την πολλαπλασιαστική του ιδιότητα, γιατί η Ελλάδα δεν έχει επενδύσει στην στοχευμένη εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου σε θεματικές που αποτελούν συγκριτικά της πλεονεκτήματα με διεθνή εμβέλεια.

Είναι αδιανόητο η χώρα μας να μη διαθέτει έστω και ένα τμήμα Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στον τουρισμό, κάτι που σίγουρα σε άλλες χώρες θα αποτελούσε αυτονόητη πραγματικότητα. Η Ελλάδα –ειδικά στον τουρισμό- θα μπορούσε να αποτελεί εξαγωγέα γνώσης και πόλο έλξης επιστημόνων και επαγγελματιών του τουρισμού μέσω της δημιουργίας ιδρυμάτων – campus, αποκλειστικά προσανατολισμένων σε αυτό.

Είναι επίσης εξωφρενικό κάθε συζήτηση για συνεταιριστική ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής να θεωρείται εκ των προτέρων καταδικασμένη λόγω της παλαιότερης εμπειρίας κακοδιαχείρισης και ανομιών. Η πρωτογενής παραγωγή στη χώρα μπορεί να αποτελέσει βασικό μοχλό ανάπτυξης μόνο με την κατάλληλη εξειδίκευση και επιστημονική κατάρτιση νέων παραγωγών.

Τα παραδείγματα δεν εξαντλούν τα περιστατικά λανθασμένου σχεδιασμού και υλοποίησης. Αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά επιλογών εύκολων λύσεων αντί της ανάπτυξης συγκροτημένων σχεδίων επίλυσης διαρθρωτικών προβλημάτων. Και για αυτό και η παιδεία δεν αποτέλεσε ποτέ πολιτική επιλογή, παρά μόνο διαχειριστική διαδικασία.

Συνολικά, μία πυραμίδα που ξεκινάει από το μοντέλο της «ανεύθυνης» διοίκησης, προχωράει στο πολυδαίδαλο σύστημα της γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης, καταλήγοντας στο μικροκεφαλαιούχο επιχειρηματία, ο οποίος αντί της παροχής γνώσεων και κεφαλαιοποιημένης εμπειρίας, καταστρώνει σχέδια αξιοποίησης «γνωριμιών», απεικονίζει το παρασιτικό και αναποτελεσματικό παραγωγικό μοντέλο της χώρας.

Δυστυχώς, το τέλος αυτού του μοντέλου επέρχεται με όρους αποφυγής της καταστροφής και όχι με όρους συνειδητοποίησης της λάθος κατεύθυνσης. Ας είναι όμως.

Ακόμη και με αυτούς τους όρους μπορούμε να βρούμε τις διόδους που θα αναμορφώσουν τη χώρα. Όμως, ένας συνασπισμός προθύμων δε φτάνει. Απαιτείται η προσέγγιση, η σύγκλιση και η αποφασιστική συμβολή όλων των προοδευτικών δυνάμεων, που αναγνωρίζουν τα βασικά ζητήματα δομής και λειτουργίας του κράτους, αλληλεπίδρασης πολιτών και πολιτικών, την Ευρωπαϊκή αλλά και διεθνή πρακτική. Το μέλλον της χώρας μας είμαστε οι άνθρωποί της. Είμαστε αυτοί που αντιμετώπισαν τα περισσότερα δεινά από την κατάσταση που μαίνεται εδώ και 3 χρόνια, είμαστε όμως αυτοί που μπορούν να συμβάλλον και στην ανάτασή της.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει ούτε την ιστορία μας, ούτε τις θυσίες μας να λησμονήσουμε. Οφείλουμε το δικό μας μέλλον, να το αλλάξουμε μόνοι μας.

Δικαιολογίες, τέλος.

(Δημοσιεύθηκε στο "Βήμα", την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου)

Οι επίμονες και αγωνιώδεις προσπάθειες από πολλούς συμπολίτες μας – συχνά διαφορετικών κοινωνικών καταβολών ή αντιλήψεων περί λειτουργίας του κράτους και του βαθμού παρέμβασης του στην οικονομία- να ωθήσουν τον πολιτικό κόσμο της χώρας σε αλλαγές που θα αποτρέψουν τη προδιαγεγραμμένη πορεία σήψης και παρακμής, έχουν καταλήξει σε πλήρη αποτυχία.

Ο πολιτικός κόσμος επιμένει σε αυτό –ίσως και το μόνο- που ξέρει πολύ καλά να κάνει και εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες: να επιλέγει τα εύκολα, να αποφεύγει διαρθρωτικές αλλαγές, να αποκρούει οποιοδήποτε μακροπρόθεσμο σχέδιο αλλαγής της φυσιογνωμίας της χώρας.

Και προφανώς η κατάληξη σε ένα μίγμα μέτρων που σε πρώτο πλάνο έχει τη μείωση μισθών και συντάξεων, τη φορολογική επιβάρυνση των πολλών και την αδιάκριτη οριζόντια κάθε είδους περικοπή, ελαφρύνοντας παράλληλα φορολογικά τους λίγους, θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης. Δυστυχώς κανείς πλέον δε μπορεί να αιτιολογήσει αυτή τη στάση.

Με μία απλή αναγωγή είναι αντιληπτό πως οι διάφορες «φορολογικές λίστες» περιέχουν περισσότερα εν δυνάμει φορολογικά έσοδα από ότι όλες οι τελευταίες φοροεπιδρομές μαζί, οι κάθε λογής «πελατειακές εξυπηρετήσεις που παρακάμπτουν τους γενικούς κανόνες» στερούν περισσότερους πόρους απ’ ότι εξοικονομούνται με την περιστολή των δημόσιων δαπανών, οι συνεχείς αναβολές συγκρότησης ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής αναδόμησης συνεπάγονται το καθημερινό κλείσιμο μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με επακόλουθη την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας, που καμία ισοδύναμη ρύθμιση κατάργησης κατώτατων μισθών δε μπορεί να αντισταθμίσει.

Μία τέτοιας κλίμακας παταγώδης αποτυχία όταν δεν ερμηνεύεται ως μία συνεχής προσπάθεια εξυπηρέτησης ολίγων και ισχυρών σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών, εξηγείται ως η πλήρης ανικανότητα αντίληψης, αντίδρασης και σχεδιασμού. Σίγουρα, όλοι όσοι διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι ανίκανοι, όμως, σίγουρα πάλι, αρκούν δυναμικές μειοψηφίες να καθορίσουν τη λειτουργία ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος.

Αυτές οι δυναμικές μειοψηφίες κατόρθωσαν στο πλαίσιο της προηγούμενης τεχνητής ευμάρειας να υποσκάψουν τη λειτουργία των κομμάτων, να θέσουν φραγμούς στην πρόσβαση των ηγεσιών στην πληροφόρηση και να οδηγήσουν τους ηγέτες των κομμάτων σε Λουδοβίκειες τακτικές, εγκαταλείποντας τον πλουραλισμό χάριν της ομοφωνίας ενός κλειστού κύκλου συμβούλων, μία πρακτική που και σήμερα υπηρετείται.

Το φαινόμενο των «ηγεσιών καρτέλ» έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση σήμερα. Ηγέτες που δεν ακούν και δε βλέπουν, δεν ξέρουν και δεν αντιλαμβάνονται την κοινωνική κατάσταση.

Ο χρόνος στην πολιτική έχει το δικό του ρυθμό: πράξεις που αργούν ολόκληρες δεκαετίες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα εντός κάποιων ωρών. Και αναλογικά: δράσεις που για χρόνια ολόκληρα δεν πραγματώθηκαν μπορούν λίγο να επηρεάσουν την ιστορία, όμως πρωτοβουλίες που εντός κάποιων ημερών τελικώς εκδηλώνονται μπορούν να αλλάξουν τον ρού της σημαντικά.

Σαφώς η αισιοδοξία δεν πρέπει να μας εγκαταλείπει όμως επίσης και η υπερφίαλη αντιμετώπιση της πραγματικότητας αποτελεί κάκιστο σύμβουλο.

Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, ας πραγματοποιήσουμε την αυτοκριτική μας και ας επιλέξουμε: θα επιτρέψουμε σε δυναμικές υστερόβουλες μειοψηφίες να καθορίσουν την τύχης της χώρας μας, ή θα αντιδράσουμε επιλέγοντας το εθνικά δίκαιο, αληθές και κοινωνικά επωφελές.

Έργο χωρίς πρωταγωνιστές

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" στις 29/09/2012)

Το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση στην οικονομία και το πόσο αυτό επηρεάζει κάθε κοινωνική έκφανση είναι πλέον κοινός τόπος. Δυστυχώς αυτή η τοποθέτηση εξαιτίας της επιπολαιότητας ή της ανευθυνότητας όσων χειρίστηκαν τις τύχες της χώρας στην απαρχή της κρίσης αναδείχθηκε σε πρόσχημα αιτιολόγησης σκληρών μέτρων αλλά και δικαιολόγησης άδικων παρεμβάσεων.

Πολλοί, όπως και ο γράφων, θεώρησαν πως τα διδάγματα των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου θα ωθούσαν το πολιτικό προσωπικό της χώρας στην υιοθέτηση συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, στην κατεύθυνση της οικονομικής ανασύνταξης αλλά και της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής.

Δυστυχώς γινόμαστε μάρτυρες μιας καθημερινής διάψευσης των προσδοκιών μας. Γιατί πώς μπορούμε να αιτιολογήσουμε την επανάληψη αυτής της λογικής, όταν όλοι γνωρίζουμε τη βίαιη επίθεση στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων κατά τα τελευταία δύο χρόνια ή όταν παρακολουθήσαμε τις τόσες προεκλογικές κορόνες περί «άλλης στρατηγικής διαπραγμάτευσης», περί «ισοδύναμων μέτρων» κ.λπ.;

Η λήψη μέτρων στην παραπάνω κατεύθυνση είναι επιεικώς απαράδεκτη και κατ’ ουσίαν καταστροφική για την κοινωνική συνοχή.

Αλλά ας μη γελιόμαστε, δεν είναι η τρόικα που επιβάλλει αυτά τα μέτρα. Είναι η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου να συγκρουστεί με κατεστημένα και να βρει λύσεις σε καταστάσεις που απαιτούν μεγαλύτερη διαχειριστική ικανότητα απ’ ό,τι η εύκολη οριζόντια παρέμβαση σε μισθούς και συντάξεις.

- Η περιβόητη φορολογική μεταρρύθμιση αποτελεί ακόμη ένα σχέδιο στα χαρτιά.

- Η ανάγκη καταπολέμησης της καθημερινής φοροδιαφυγής, όπως για παράδειγμα η υποχρεωτική χρήση της πιστωτικής ή της φοροκάρτας -με παράλληλη τη μείωση στο ΦΠΑ των αγαθών που διακινούνται με αυτόν τον τρόπο- συνεχίζει να αποτελεί μία «συζήτηση».

- Το Εθνικό Σύστημα Υγείας απαξιώνεται καθημερινά μέσω της υποβάθμισης των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών, ενώ παράλληλα το κράτος δεν τολμά ουσιαστική παρέμβαση εξορθολογισμού των δαπανών, όπως τα ευρωπαϊκά πρότυπα υπαγορεύουν.

- Η εφαρμογή του συστήματος ηλεκτρονικών προμηθειών θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξοικονόμηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, όμως και αυτή η συζήτηση απουσιάζει από το δημόσιο διάλογο.

Πολλές φορές στο παρελθόν έχει διατυπωθεί η άποψη περί συγκρότησης ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, κάτι που δυστυχώς έχει αργήσει τόσο, ώστε να θεωρείται παρωχημένο. Η Ελλάδα απαιτεί πλέον ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», στο οποίο όλες οι δράσεις μείωσης δαπανών οφείλουν να αντιστοιχηθούν με συγκεκριμένα αντίστροφα μέτρα στο μέλλον. Για να το θέσω διαφορετικά, αυτούς που σήμερα θίγουμε με τα μέτρα οφείλουμε αύριο να τους προστατεύσουμε και να τους δώσουμε το δικαίωμα πάλι να ορθοποδήσουν.

Ένα κράτος που οδηγεί την ίδια του την κοινωνία σε ανεπανόρθωτη αναστάτωση οδηγεί τους πολίτες του στον αφανισμό. Μία κοινωνία ασύντακτη αποτελεί απειλή για το μέλλον του κράτους.

Όσοι δεν μπορούν αυτό να το αντιληφθούν ας αντιληφθούν κάτι πιο απτό: Οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση σε μισθούς και συντάξεις αποτελεί σφραγίδα αποτυχίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής και των εκφραστών της. Συνεπώς κάθε συζήτηση περί κόκκινων γραμμών είναι τόσο αυτονόητη, ώστε καθίσταται μάλλον περιττή.

Είτε αλλάζουμε ρότα σήμερα στη βάση ενός ρεαλιστικού σχεδίου, φυσικά εντός του ευρώ, είτε όσοι αντέξουμε θα βιώσουμε αυτά που έζησαν οι γονείς μας μερικές δεκαετίες παλαιότερα.

Γιατί μετά, δε θα υπάρχει "μετά"

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, σχεδόν με επιτακτικό τρόπο επιβάλει τη συνεργασία περισσοτέρων των δύο πολιτικών δυνάμεων για το σχηματισμό κυβέρνησης. Με τον πιο γνήσιο τρόπο, αυτό της λαϊκής ετυμηγορίας, επιβάλλεται η λογική της «συνευθύνης» που προεκλογικά διατύπωσε το ΠΑΣΟΚ, με τρόπο ανεπίδεκτο διαφορετικής ερμηνείας, τοποθετώντας τις σοβαρές πολιτικές δυνάμεις στο δίλημμα: αγώνας υπέρ της πατρίδος, ή σκέψεις υπέρ κομματικών σκοπιμοτήτων.

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε για ακόμη μία φορά το δεύτερο δρόμο. Τα «παραμύθια της Χαλιμάς» περί καταγγελίας του μνημονίου αποτέλεσαν τη νομιμοποιητική βάση περί «μίας υπεύθυνης αντιπολίτευσης», ενώ στην ουσία επιδιώκει την πολιτική ώσμωση των ετερόκλητων πολιτικών εσωτερικών συνιστωσών του, με στόχο την αξιοποίηση της φθοράς που η διακυβέρνηση θα επιφέρει στους κυβερνητικούς εταίρους, για τη «μελλοντική δικαίωση» της στάσης του.

Δυστυχώς η εύκολη ρητορική, αν και εδράζεται σε επιχειρήματα σοφιστικής προέλευσης, βρήκε πολλούς ωτακουστές, υιοθετήθηκε από όλους αυτούς που τόσα χρόνια παρασιτούσαν εις βάρος του Ελληνικού λαού, αλλά και από αυτούς που για δικούς τους λόγους, για τη δική τους προσωπική στεναχώρια ή δυστυχία, επέλεξαν μία αντισυστημική επιλογή, χωρίς τον υπολογισμό των όποιων συνεπειών για τη χώρα. Φυσικά, το ίδιο έργο έχει παιχτεί πολλάκις: στο βωμό του κομματικού συμφέροντος θυσιάζεται η ορθότητα εθνικών επιλογών. Εκεί ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως ξεχνάει πως μία αποτυχία σήμερα, δε θα αφήσει τίποτε όρθιο για μετά.

Ο δρόμος της νέας κυβέρνησης είναι –επιεικώς- δύσβατος. Η παρατεταμένη εκλογική περίοδος και το σύνολο των αρρυθμιών που επέφερε, επιδρούν αρνητικά στην ήδη βεβαρημένη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, με την ανεργία στο ζενίθ και την έλλειψη προοπτικής και σχεδίων να αποτυπώνεται στα μάτια κάθε Έλληνα. Η νέα κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία των εταίρων μας αλλά και την επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων του μνημονίου. Από την άλλη, καλείται να αξιοποιήσει και τη νέα δυναμική στην Ευρώπη που επιφέρει η εκλογή Ολάντ στη Γαλλία.

Μπροστά στον όγκο των προβλημάτων η εύκολη επιλογή είναι η παραίτηση ή η αποστασιοποίηση. Όμως μπροστά στο ζητούμενο της σταθερότητας για το μέλλον της χώρας κάθε τέτοια επιλογή είναι λιπόψυχη και εθνικά επιζήμια.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ επιλέγουν το δρόμο της ευθύνης, έχοντας μπροστά τους μία και μοναδική πορεία, αυτή της αγόγγυστης προσπάθειας με μόνο στόχο την επιτυχία, γιατί κάθε τι άλλο, ισοδυναμεί με τη δική τους καταδίκη.

Το στοίχημα της επιτυχίας του κυβερνητικού εγχειρήματος δε μπορεί παρά να βασίζεται στην υπεύθυνη στάση, στη συνεχή προσπάθεια και στην ικανότητα των εμπλεκόμενων.

Το στοίχημα της ανάπτυξης επιβάλλει την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας και την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας.

Το στοίχημα της ελπίδας, επιβάλλει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση ικανών, άφθαρτων, νέων προσώπων, προερχόμενων από την κοινωνία, γνώστες των προβλημάτων, χωρίς τη μυωπική αντιμετώπιση πολλών καταστάσεων που πολλές φορές επιφέρει η μακροχρόνια συμμετοχή σε υπουργικές θέσεις.

Η εθνική συνευθύνη απαιτεί σχέδιο, πρόγραμμα και επιμονή, σε έναν ορίζοντα σταθερότητας και μακράς διάρκειας. Η νέα κυβέρνηση οφείλει να έχει όλο αυτό το χρόνο μπροστά της να πάρει τα απαραίτητα μέτρα που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Η επιτυχία και μόνο αυτή, θα οδηγήσει τις ακραίες φωνές στην απομόνωση, και θα καθορίσει το «μετά» της χώρας. Για την ακρίβεια, το εάν θα υπάρχει «μετά».

Τις (μας) πταίει ;

Κανένας ιστορικός μελετητής της Ελλάδας δε θα μπορέσει να αποφύγει την παρατήρηση πως  σχεδόν σε κάθε ιστορική πρόκληση, αντί να επιλέγουμε την εθνική ομοψυχία και τη συνεννόηση για το χειρισμό μίας κακής κατάστασης, επιλέγουμε να θυσιάσουμε μία ψύχραιμη εκτίμηση των επιλογών μας σε παιχνίδια κομματικών σκοπιμοτήτων που μπορεί να προσφέρουν σε ορισμένους μία ψευδαίσθηση διεκδικήσεων, αλλά επί της ουσίας επιφέρουν συνέπειες εθνικά καταστροφικές. 

Έτσι ακριβώς έχει και σήμερα η κατάσταση. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τη στρατηγική της ΝΔ, η οποία προκάλεσε εκλογές για να διαλύσει μία βουλή με ορίζοντα δύο ακόμη ετών, εν μέσω κρίσης, διεκδικώντας μία αυτοδυναμία που παρασάγγας απείχε από την πραγματικότητα. Πως μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τη σημερινή τακτική συγκρότησης ενός ηγεμονικού δεξιού πόλου μέσω της συγκέντρωσης στελεχών με αντικρουόμενες αντιλήψεις, παραπέμποντας σε συνασπιζόμενες δυνάμεις εκλογικής στόχευσης. 

Πως μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θεωρεί κάθε ευρωπαίο πολίτη τουλάχιστον κουτό, ώστε να τον απειλεί με την καταγγελία του μνημονίου, μέσω του οποίου ουσιαστικά κάθε ευρωπαίος πολίτης δανείζει τη χώρα μας, στερούμενος προνομίων που διαφορετικά θα είχε. Γιατί ακόμη και εάν κάποιος αποδεχτεί το –εξαιρετικά παράτολμο και καταφανώς ανήθικο- επιχείρημα πως δε μπορούν να μας οδηγήσουν στην έξοδο και άρα κάνουμε ότι θέλουμε, πως μπορεί να εξηγήσει ότι όλα αυτά τα κοινοβούλια που μας δανείζουν, τα οποία εκλέγονται και λογοδοτούν στους πολίτες τους, θα συνεχίζουν να το κάνουν σε μία χώρα νταή της Ευρώπης; Εκεί οι πολίτες δε θα αντιδράσουν; 

Πολλοί που αν και αντιλαμβάνονται την κατάσταση ως έχει, και κατανοούν την αντιφατικότητα των διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ, απαντούν ως εξής: «στην περίπτωση που αναδειχθεί πρώτο κόμμα και αναλάβει τη διακυβέρνηση θα αλλάξει στάση και ρητορική. Έχει ξαναγίνει». Όντως έχει ξαναγίνει, όμως σε διαφορετικούς χρόνους και σε διαφορετική εποχή. Δεν έχει ξαναγίνει με τη χρεοκοπία προ των πυλών, και μάλιστα με ορίζοντα τον Ιούλιο. 

Ακόμη και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάξει τακτική μετά τις εκλογές, ουδόλως απίθανο στην πολιτική, δε θα έχει το χρόνο ούτε επαναδιαπραγμάτευση να κάνει, ούτε τους εταίρους μας να πείσει. Με άλλα λόγια, ο δρόμος που ο κ. Τσίπρας χαράζει σήμερα έχει δύο κατευθύνσεις μετεκλογικά: είτε την καταγγελία του μνημονίου και άρα χρεωκοπία άμεσα και άναρχα με τραγικές συνέπειες, είτε την ευθυγράμμιση με τις επιταγές των Ευρωπαίων και άρα πλήρη, σκληρή και άκαμπτη εφαρμογή του μνημονίου. 

Μία εθνικά υπεύθυνη στάση επιβάλλει τη διατύπωση μίας προοδευτικής κατεύθυνσης των αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Πράγματι, το μνημόνιο αποτέλεσε μία εθνική ήττα, καθώς αποτύπωσε μία συνταγής περικοπών ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του πολιτικού κόσμου ανάδειξης μίας πειστικής αντιπρότασης. 

Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι προοδευτική πρόταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιφάσεις του, έχοντας υιοθετήσει σχεδόν κάθε συνδικαλιστικό ρουσφέτι, αλλά και η ΝΔ με το παράδειγμα των «ταξί» φανερώνουν πολλά. 

Η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας είναι προοδευτική αντίληψη. Εάν όμως –μοιραία- οδηγήσει στην ανάγκη αξιολόγησης των υπαλλήλων, των προϊσταμένων αλλά και κάθε στελέχους της δημόσιας διοίκησης θα βρει το ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του. 

Ένα σύγχρονο και ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι προοδευτική επιλογή. Όμως πάλι προσκρούει στη διακηρυγμένη θέση του «όχι σε όλα και σε καμία αλλαγή» που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι εκλογές αυτές εκφράζουν έντονα την αγωνία για το μέλλον της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα μπορεί να έχει απολέσει το ηθικό του πλεονέκτημα, όμως μπορεί να αποτελέσει τη δύναμη διατύπωσης ενός εθνικού σχεδίου. Επειδή όμως στην πολιτική σημασία δεν έχει μόνο ΤΙ λες αλλά και ποιος είσαι εσύ που το λες, η ριζική του ανανέωση και όχι ανακύκλωση αποτελεί τη βασική, αναγκαία συνθήκη. Το εάν είναι ικανή, θα φανεί. 

Τα προβλήματα είναι γνωστά, και οι αναγκαιότητες που δημιουργούν πολλάκις καταγεγραμμένες. Δεν έχουμε σήμερα την πολυτέλεια για ένα νέο «τις πταίει», κυρίως γιατί μετά ακολουθεί το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». 

Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Να κατανοήσουμε τα βαθύτερα μηνύματα των εκλογών

Κάθε εκλογική διαδικασία προσφέρεται για την εξαγωγή συμπερασμάτων, καθώς παρέχει πλήθος μηνυμάτων προς αποκωδικοποίηση. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου μπορούν να αποτελέσουν πεδίο πολλών αναλύσεων αλλά και προβληματισμού λόγω της περιόδου αβεβαιότητας που εγκαινιάζεται με την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, κάτι που για τη δική μας τη γενιά αποτελεί φαινόμενο, μιας που μόνο βιώματα πολιτικής ομαλότητας έχει. 

Για όλους εμάς που τοποθετούμε τους εαυτούς μας στην προοδευτική παράταξη, και μάλιστα θεωρούμε πως όχι μόνο ανήκουμε εκεί αλλά και την υπηρετούμε μέσω της συμμετοχής μας στα κοινά με το ΠΑΣΟΚ, δε μας αρκεί μία γενική εκτίμηση των αποτελεσμάτων. Οφείλουμε να τα αναλύσουμε αφενός χωρίς κομματικές παρωπίδες, αλλά και αφετέρου όχι ως απλοί παρατηρητές των εξελίξεων. 

Το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην 3η θέση σε κοινοβουλευτική δύναμη σε ένα χάρτη στον οποίο καμία πολιτική πρόταση δεν κατέγραψε ποσοστά άνω του 20%. Κατέγραψε μία εκλογική επίδοση όμοια με αυτήν του 1974, με την οποία ξεκίνησε την πορεία για την «αλλαγή της χώρας», αλλά εξαιρετικά ανόμοια με αυτή του 2009, χάνοντας περίπου 30 μονάδες αλλά και 2.000.000 πολίτες που δεν ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους στην πρότασή του. Παρατηρεί κανείς μία τεράστια μεταβλητότητα ανάμεσα στις εκλογικές περιόδους 2007-2009-2012, με μεγάλες μετακινήσεις ψηφοφόρων. 

Ως μία πρώτη προσέγγιση, εμφανίζεται η έλλειψη «δέσμευσης» των πολιτών με κάποιον πολιτικό φορέα, ερμηνεύοντας έτσι τις μετακινήσεις τους ως την ad hoc επιλογή ρητορικής, καθώς φαίνεται κανένας κομματικός σχηματισμός να μη μπορεί γνήσια να εκφράσει προσδοκίες, τα πιστεύω και τα θέλω τους. Με άλλα λόγια, ο βαθμός εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους κομματικούς σχηματισμούς βρίσκεται στο ναδίρ, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με την τεράστια πληθώρα κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο του –όπως στις τελευταίες εκλογές- συνετέλεσε στο εξής: οι πολίτες επέλεξαν νέα κόμματα, καθώς είτε θεώρησαν πως προσέφεραν κάτι νέο, είτε θεώρησαν πως δεν είχαν να χάσουν κάτι σε σχέση με τα υπάρχοντα, που τόσα χρόνια προτιμούσαν. 

Ίσως για τη δική μας ψυχολογία αυτό να φαντάζει εξαιρετικά άδικο. Το ΠΑΣΟΚ για εμάς είναι η παράταξη που σήκωσε εξολοκλήρου το βάρος μίας ευθύνης που δεν της αναλογούσε στο σύνολό της ως ευθύνη απέναντι στη χώρα, την ώρα που η Νέα Δημοκρατία δραπέτευε να μην έρθει αντιμέτωπη με τις ευθύνες της. Το ΠΑΣΟΚ πιθανόν να επέλεξε την εύκολη οδό της μείωσης των δαπανών των συντάξεων και των μισθών, σαφώς έκανε λάθη και επέβαλε μέτρα άδικα και μάλιστα στρέφοντας εναντίον του τις κοινωνικές αυτές ομάδες που παραδοσιακά το υποστήριζαν, όμως διέσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία. Φυσικά, για αυτό, κανείς δεν περίμενε μία επιβράβευση, όμως τουλάχιστον την αποκρυστάλλωση στην κοινωνία του «δεν είναι όλοι ίδιοι». 

Δυστυχώς όμως πάντα η σύγκριση θα παραμένει ανάμεσα στο τι βιώνουμε σήμερα σε σχέση με την περίοδο ευμάρειας που κατορθώσαμε τα τελευταία χρόνια, λησμονώντας συνολικά πως μία χρεοκοπία θα εξαφάνιζε κάθε ίχνος εθνικής υπερηφάνειας, δυνατότητας ομαλής κοινωνικής και οικονομικής δραστηριοποίησης, ρίχνοντάς μας σε περιπέτειες εξαιρετικά εθνικά επιζήμιες. Όμως για την αποτύπωση ακριβώς αυτής της κατάστασης είναι υπεύθυνο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. 

Η διαίρεση που αναδείχθηκε στις εκλογές –μνημόνιο-αντιμνημόνιο- επέτυχε να αποτελέσει το δίλημμα στο οποίο οι πολίτες τοποθετήθηκαν και επέλεξαν. Σε αυτήν τη διαίρεση επένδυσαν τα νέα κόμματα και δυστυχώς επέτυχαν το σκοπό τους. Η προσπάθειά μας ως ΠΑΣΟΚ, ανάδειξης του ψευτοδιλήμματος που ακριβώς αυτό το επιχείρημα απεικόνιζε, δεν έτυχε της επιθυμητής απήχησης. 

Όμως οι εκλογές αυτό ακριβώς κρίνουν. Την απήχηση μηνυμάτων, την επιτυχή διατύπωση πολιτικών διλημμάτων, και φανερώνουν την ετυμηγορία της κοινωνίας αναφορικά με το μέλλον της χώρας. Μίας ετυμηγορίας που το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κατανοήσει, να αναλύσει και βάσει αυτής να πορευθεί. 

Η πορεία του ΠΑΣΟΚ στο μέλλον οφείλει να κινηθεί στους εξής άξονες: 

α. σεβασμός στη βούληση των πολιτών, 

β. αποκατάσταση της αλήθειας, 

γ. αποκατάσταση της εμπιστοσύνης με την κοινωνία, 

δ. διατύπωση μίας ρεαλιστικής πρότασης για το μέλλον, 

Τα παραπάνω ως μία δομικού χαρακτήρα αποτύπωση, όχι αποσπασματικά, αλλά συνολικά. 

α. σεβασμός στη βούληση των πολιτών, 

Κατά το τεκμήριο της υπεύθυνης εκφοράς της άποψης του κάθε πολίτη, όπως αυτή εκδηλώνεται στις εκλογές, κάθε ένας και κάθε μία τοποθετείται υπεύθυνα για το μέλλον. Ο ελληνικός λαός αποφάσισε να δώσει τη δυνατότητα στην Αριστερά να εφαρμόσει τις προτάσεις της, να διατυπώσει την κυβερνητική της πρόταση επ’ ωφελεία της χώρας. Σε αυτό ήδη ο Πρόεδρος Ευ. Βενιζέλος τοποθετήθηκε με έναν τρόπο ξεκάθαρο, δίνοντας την ευκαιρία στην Αριστερά να αποδείξει πως όλα όσα σε επίπεδο διακηρύξεων έχει διατυπώσει, είναι εφαρμόσιμα, μετρημένα και πλήρως ρεαλιστικά, η οποία αρνούμενη αυτήν την προοπτική, επέμεινε στη ρητορική της αντιπολίτευσης, προτιμώντας την εύκολη οδό της διαμαρτυρίας, παρά την επιβαλλόμενη υπευθυνότητα μίας κυβερνητικής διαχείρισης. 

β. αποκατάσταση της αλήθειας, 

Χωρίς το άγχος της διαπραγμάτευσης με την τρόικα για την αποφυγή της χρεοκοπίας, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διατυπώσει τις γνήσιες προοδευτικές του θέσεις. Κανείς δε συμφωνεί και κανείς δεν ήθελε τη μείωση των μισθών ή τη λήψη μέτρων που θίγουν τον κοινωνικό ιστό. Τώρα μπορεί και να ζητήσει από όλους αυτούς που είχαν μία διαφορετική πρόταση για την έξοδο από την κρίση να την εφαρμόσουν αλλά και να αναδείξει τα ζητήματα κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής για τα οποία κάθε συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να μεριμνά σε περίοδο κρίσης. 

γ. αποκατάσταση της εμπιστοσύνης με την κοινωνία, 

Τα κόμματα αποτελούνται από ανθρώπους. Η δική τους αξιοπιστία απεικονίζεται ως κομματική βιτρίνα, η δική τους ικανότητα αποτυπώνεται ως κομματική ευθύνη. Το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 6ης Μαΐου δε μπόρεσε να αγκαλιάσει ούτε το στενό κομματικό του πυρήνα, αφήνοντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να μην έχει πεισθεί από την πολιτική του πρόταση, από την ελπίδα ή την προοπτική που αυτό ευαγγελίζεται. Με μία ριζική, πραγματική αυτή τη φορά ανανέωση, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να διεκδικήσει αυτό το 30% του εκλογικού σώματος που έχασε, κάτι που μόνο με νέους, άφθαρτους και κοινωνικά καταξιωμένους μπορεί να γίνει πράξη. 

δ. διατύπωση ενός εθνικού σχεδίου για το μέλλον της χώρας, 

Μετρήσιμο, ρεαλιστικό ως μία σοβαρή πρόταση, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, θέτοντας στόχους και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ένα σχέδιο που θα αξιοποιεί το επιστημονικό προσωπικό της χώρας, τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, θέτοντας τη νέα δυναμική που μπορεί η γενιά μας να δώσει στη χώρα. 

Πολλές φορές έχουμε διατυπώσει τη δυνατότητα που το ΠΑΣΟΚ έχει διαχρονικά να μετατρέπει την εθνική κατήφεια σε μία νέα εθνική ελπίδα, θέτοντας στόχους αλλά και βρίσκοντας τον τρόπο υλοποίησής τους. Σήμερα αυτό αποτελεί ένα νέο εθνικό ζητούμενο. 

Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε για να υπηρετεί το έθνος και την πατρίδα, για αυτό συγκίνησε διαχρονικά, για αυτό προσέλκυσε και όλους εμάς, που πιστεύουμε ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και διεκδικούμε ακόμη την εθνική ελπίδα. Όμως για να δικαιωθούμε σε αυτό, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει, όχι ως μία διαδικασία ανακύκλωσης, αλλά πραγματικής ανανέωσης και προοδευτικής προοπτικής.

Σας ευχαριστώ

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την εμπιστοσύνη σας.

Μία εμπιστοσύνη που ισοδυναμεί με την υπόσχεση να προχωρήσουμε μαζί -όπως ήδη πορευτήκαμε μέχρι σήμερα- στα επόμενα βήματά μας για μία Ελλάδα της ισονομίας, ένα κράτος δικαίου και ισοτιμίας, κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου αναδεικνύουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό αστάθειας και αβεβαιότητας. Οι νέες πολιτικές διεργασίες που διαμορφώνονται οφείλουν να έχουν ως μπροστάρη την Αριστερά. Αυτό υπαγορεύει το μήνυμα των εκλογών: την ενεργό συμμετοχή της στην πορεία της χώρας στο μέλλον.

Σήμερα, η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει τις δικές της πολιτικές. Έχει την κοινοβουλευτική ισχύ να ανατρέψει τις διατάξεις που θεωρεί επαχθείς για τον ελληνικό λαό, μπορεί να καταργήσει στην πράξη το μνημόνιο, έχει την πολιτική νομιμοποίηση να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις σε προ μνημονίου επίπεδα, να επιστρέψει τα χρήματα από το χαράτσι στα ακίνητα.

Η Αριστερά πρέπει να κυβερνήσει χωρίς υπεκφυγές. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η χώρα, χωρίς παιχνίδια τακτικισμών ή σκοπιμοτήτων όπως αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες. Πρέπει να αναλάβει αυτήν την ευθύνη χωρίς αναβολή, γιατί σε αυτό πλέον θα κριθεί: στη δυνατότητά της να εφαρμόσει το σύνολο των πολιτικών διακηρύξεων της επ’ ωφελεία της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ, και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αντιλαμβάνονται το μήνυμα της κοινωνίας, διατυπώνοντας με ξεκάθαρο τρόπο τη βούληση υποστήριξης μίας κυβέρνησης της Αριστεράς η οποία θα αποδείξει πως ότι έλεγε το εννοούσε, το είχε μετρήσει, το είχε μελετήσει. Γιατί είναι τουλάχιστον ανεύθυνο, οι διακηρύξεις σου να μη μεταφράζονται σε συγκεκριμένες πρακτικές όταν έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις. Και σήμερα η Αριστερά έχει αυτή τη δυνατότητα.

Η ψήφος σε μία συντεταγμένη δημοκρατία συνεπάγεται ευθύνη, και του δότη και του λήπτη αυτής. Αυτήν την ευθύνη οφείλουμε να την τιμήσουμε όλοι οι συμμετέχοντες στην πολιτική ζωή του τόπου.

Προσωπικά, για το παραπάνω δεσμεύτηκα από την αρχή.

Και σε αυτόν τον αγώνα είμαστε μαζί.

Ο Αντώνης στην εφημερίδα ''Σπορ του Βορρά''

Ο Αντώνης στο alterthess.gr

( Δημοσιεύθηκε στο www.alterthess.gr στις 4 Μαΐου 2012)

1)Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;

Θα μου επιτρέψετε να πω, πως δεν είναι ακριβής η απεικόνιση των απόψεων που επικαλείστε.

Το μνημόνιο δεν είναι ένας επιθυμητός δρόμος, είναι η επιβεβλημένη λύση λόγω των εγγενών αδυναμιών της χώρας. Είναι μία κακή συνέπεια της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας λόγω των λανθασμένων πολιτικών χειρισμών. Το μνημόνιο ούτε «φετφά» είναι, ούτε μία μονόδρομη συνταγή.

Για να σωθεί η χώρα από την άμεση χρεωκοπία δανειοδοτηθήκαμε τριμερώς, και αναλάβαμε κάποιες υποχρεώσεις, ως εγγυοδοσία στους εταίρους μας, ότι τα χρήματα που πήραμε από αυτούς, θα τους επιστραφούν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Εαν εμείς, ως χώρα κατορθώσουμε να αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, γιατί αυτή είναι η βάση του κακού όπως όλοι γνωρίζουμε, ούτε το μνημόνιο θα έχουμε ανάγκη, ούτε κανείς θα μπορεί να μας επιβάλει δημοσιονομικές ρυθμίσεις που έρχονται –σήμερα- σε αντίθεση με επιθυμητές πολιτικές κατευθύνσεις.

Συνεπώς, για να επαναδιατυπώσω τα όσα θέσατε: οι δύο απόψεις είναι οι εξής: αυτοδύναμη Ελλάδα, σταθερή και δυνατή ή Ελλάδα φοβική, αδύναμη και περιθωριοποιημένη.

Η επιλογή μας, είναι η δική μας ευθύνη.

2)Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;

Ανοίγετε ένα από τα πιό σημαντικά ζητήματα αυτής της περιόδου, ένα ζήτημα που για την αντιμετώπισή του απαιτεί και μέτρα κοινωνικής συνοχής και σαφώς ισοδύναμες ρυθμίσεις που αμβλύνουν κοινωνικές αντιθέσεις και ενισχύουν  τους νέους, στην επαγγελματική και επιστημονική σταδιοδρομία αλλά και την οικογενειακή τους σταθερότητα.

Αναφορικά με μέτρα άμεσης προτεραιότητας, έχω τοποθετηθεί πολλές φορές δημόσια: το κράτος πρέπει να ενισχύσει τους άμεσα θιγόμενους από την κρίση, είτε με συμβατικούς τρόπος, είτε στα πλαίσια μίας παραγωγικής αναδιάταξης, όπως για παράδειγμα η θεματική οριοθέτηση παραγωγικών ζωνών συγκεκριμένου είδους ανά περιφέρεια.

Κυρίως όμως οφείλει με σύνεση και υπευθυνότητα, τη συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση και εθνικής ανάτασης. Και σε αυτό δε χωράνε συναισθήματα οργής. Είναι κατανοητά σαφώς, αλλά η αγανάκτηση ας δρομολογηθεί προς αυτούς που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με επιμερισμένες τις ευθύνες, με ψυχραιμία αλλά και σεβασμό στο μέλλον της χώρας.

3) Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;

Αν και θέτετε τρία ξεχωριστά ζητήματα, θα σας παραφράσω την ερώτησή σας, στη βάση της κοινής τους συνισταμένης: την αποτελεσματικότητα στις εκφάνσεις και στις λειτουργίες του κράτους. Ξέρετε, είναι ψεύτικο το δίλημμα, μικρό ή μεγάλο κράτος, πολλοί ή λίγοι υπάλληλοι. Το κυρίαρχο είναι η αποτελεσματική διοίκηση, η επιτυχής εκπλήρωση των καθηκόντων που κάθε υπάλληλος αναλαμβάνει.

Μία συνολική προσέγγιση σε αυτά θα μπορέσει να δώσει ξανά κύρος στη δημόσια διοίκηση, γιατί αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα: ένα κράτος που δε σέβεται τον πολίτη, ένα κράτος σπάταλο, ένα κράτος σκορποχώρι. Ένα τέτοιο κράτος ούτε αποτελεσματική διοίκηση μπορεί να ασκήσει, ούτε κοινωνική πολιτική.

Προσωπικά, μπορώ να δεσμευθώ στο εξής: όπως στο Δήμο Νεάπολης-Συκεών έχουμε σχεδιάσει, εφαρμόσει και πιστά υπηρετούμε μέχρι και σήμερα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, με μετρήσιμα αποδοτικά αποτελέσματα.

Μπορούμε να το κάνουμε πράξη και σε κεντρικό επίπεδο, να είστε σίγουροι για αυτό.

Περάστε αύριο

Ο Αντώνης στo '' tvxs.gr''

Όσες φορές έχει ακούσει ο καθένας μας την παραπάνω φράση όταν φτάνει στο τέλος μίας ουράς εξυπηρέτησης κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, σχεδόν άλλες τόσες ή και τις διπλάσιες έχει εκφραστεί, άλλος στην παρέα του, άλλος ανοιχτά, άλλος πιο κλειστά, πως αυτό το κράτος ούτε σοβαρό είναι, ούτε πρόκειται να διορθωθεί. Ίσως βέβαια, για να είμαστε και περισσότερο ειλικρινείς, άλλη να είναι η ακριβής διατύπωση, χρησιμοποιώντας φράσεις που δε χαρακτηρίζουν κρατικές οντότητες, αλλά «σπίτια δίπλα σε νερό».

Ας είμαστε όμως περισσότερο συγκρατημένοι στους χαρακτηρισμούς μας, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να μπορούμε να τοποθετηθούμε στην ουσία των προβλημάτων, χωρίς να παρασυρόμαστε από ακρότητες που επιτυγχάνουν μόνο την επιμήκυνση των συναισθημάτων οργής.

Η ουσία της εικόνας που δεικτικά περιγράφεται παραπάνω είναι πως ο κάθε πολίτης, είτε εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του προς το κράτος, είτε έχει εκκρεμείς υποθέσεις υφίσταται μία ταλαιπωρία δυσανάλογη και των όσων το κράτος του προσφέρει, αλλά και του χρόνου τον οποίο κανονικά θα όφειλε να αναλώνει σε αυτές. Έτσι, ο κάθε πολίτης αναλώνει τεράστιο χρόνο εις βάρος κατά κανόνα των λοιπών παραγωγικών δραστηριοτήτων του.

Όμως ποιός φταίει για αυτό; Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που δε μας εξυπηρετούν, φταίει η νοοτροπία που τόσα χρόνια αναπαράγει το ίδιο μοντέλο κρατικής διοίκησης, φταίμε όλοι μας, που ποτέ δεν αποτέλεσε η εξυπηρέτηση του πολίτη βασικό ζήτημα πάνω στο οποίο κρίθηκαν οι κυβερνώντες ;

Είναι λίγο αφελές, είναι αλήθεια, να επιχειρούμε απόδοση ευθυνών τώρα, όμως είναι σίγουρα η στιγμή να προχωρήσουμε στην εξής πρωτοπορία.

Να διατυπώσουμε σκέψεις τις οποίες θα υπηρετήσουμε και στις 7 Μαΐου. Σκέψεις για τη λειτουργία του κράτους, θέσεις που μπορούμε να τις υπερασπιστούμε, τοποθετήσεις που θα βοηθήσουν στο να αλλάξει αυτή η νοοτροπία.

Γιατί η νοοτροπία αυτή μας έφερε στη σημερινή κατάσταση, η νοοτροπία αυτή παρακίνησε τους χιλιάδες μεσάζοντες να μας «εξυπηρετήσουν», δημιούργησε πολλές ευκαιρίες για «παραθυράκια» σε ρυθμίσεις και «τροπολογίες» σε νόμους.

Βέβαια, στο ερώτημα: ποιός μπορεί να αλλάξει ή καλύτερα ποιός μπορεί να βοηθήσει στην πραγματική αλλαγή νοοτροπίας, η απάντηση είναι η εξής: σίγουρα όχι αυτοί που την τελευταία εικοσαετία, σε μία περίοδο ιδιαίτερης ευμάρειας, δεν κατόρθωσαν να κάνουν τομές, να αλλάξουν έστω και στα βασικά αυτό το κράτος.

Φυσικά, όσο και να διαμαρτυρόμαστε όλοι μας, εάν με τη συμμετοχή μας δεν καταδείξουμε το τί αλλά και σε ποιά κατεύθυνση πρέπει να αλλάξει, μάλλον τα ίδια θα επαναλαμβάνουμε και στις επόμενες εκλογές. Συνεπώς, σίγουρα αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να αρνηθούμε αυτή ακριβώς τη νοοτροπία που μας έφερε εδώ: Αυτή του «περάστε αύριο».

link στη σελίδα ''tvxs.gr''

Ο Αντώνης στο ραδιόφωνο του Ant1 97,5

Ραδιοφωνική συνέντευξη του Αντώνη Σαουλίδη στον Ant1 97,5fm.

Listen live:
http://www.ant1fm.net/

Ο Αντώνης στο '' thinkfree.gr''

Συνέντευξη του Αντώνη Σαουλίδη στο ''thinkfree.gr''

Τι λένε οι υποψήφιοι σε όσους αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα λόγω μνημονίου.

Την παραπάνω κατάσταση την κατανοώ πλήρως. Τη βιώνω και εγώ, και ως ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι από το 2005 μάχιμος δικηγόρος, αλλά και ως πατέρας τριών παιδιών. Κατανοώ και την αγωνία και τα προβλήματα του καθενός. Βιώνω και εγώ τη γενικότερη οικονομική στενότητα, έχει συνέπειες και στη δουλειά μου, καθώς στάση πληρωμών έχει και ο ιδιωτικός τομέας.

Έτσι, αυτό που θα πω, το λέω καθημερινά και στην οικογένειά μου, και στους φίλους: παρά την πραγματικά δύσκολη κατάσταση δεν πρέπει να τα παρατήσουμε, ούτε να αφήσουμε τη μοίρα της χώρας μας σε αυτούς που αποδεδειγμένα διαχειρίστηκαν με λάθος τρόπο την κατάσταση. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό πράξη είναι με τη δική μας συμμετοχή, με την οποία μπορούμε να κάνουμε πράξη την αλλαγή και την πραγματική ανανέωση.

Διαβάστε εδώ τη δήλωση στο site του ''thinkfree.gr''

Ο Αντώνης στο EuropeOne

Ο Αντώνης Σαουλίδης ζωντανά στις 16:00 στο ''EuropeOne''

Ο Αντώνης στο ''City''

Συνέντευξη του Αντώνη Σαουλίδη στο δημοσιογράφο Σωτήρη Ζήκο.

Συνοψίστε μας το επαγγελματικό και πολιτικό βιογραφικό σας. 
Ασκώ μάχιμη δικηγορία από το 2005 και είμαι Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νεάπολης - Συκεών από το 2007. Έχω δύο μεταπτυχιακά, στις «διεθνείς πολιτικές και οικονομικές επιστήμες» και «Ευρωπαϊκές πολιτικές νεολαίας». Ασχολούμαι με την τοπική αυτοδιοίκηση από το 2003, έχοντας διατελέσει εντεταλμένος δημοτικός σύμβουλος υπεύθυνος για την ανακύκλωση, καθώς και υπεύθυνος για την νεολαία, την τοπική δημοκρατία και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. 

Ποιες πιστεύετε πως είναι οι προτεραιότητες που αφορούν σε ζητήματα της Θεσσαλονίκης για την διεκδίκηση των οποίων ζητάτε την ψήφο των πολιτών της; Τα ζητήματα αναμόρφωσης του χαρακτήρα της πόλης, κυρίως σε επίπεδο νοοτροπίας. Είναι κρίμα μία πόλη με έναν εξαιρετική γεωστρατηγική τοποθέτηση να μην αξιοποιεί το συγκριτικό της αυτό πλεονέκτημα, για να προσελκύσει επενδύσεις και να αναμορφώσει την αναπτυξιακή της φυσιογνωμία. Φυσικά, αυτό ως μία γενική περιγραφή, οφείλει να μεταφραστεί σε επιμέρους δράσεις, οι οποίες με την απαραίτητη επιμονή μπορούν να επιτύχουν τα αποτελέσματα που θέλουμε. Η Θεσσαλονίκη οφείλει να προχωρήσει σε αλλαγές που ενισχύουν τον εξωστρεφή προσανατολισμό της. 

Ποιες είναι κυρίως οι κοινωνικές τάξεις στις οποίες απευθύνεστε και πιστεύετε ότι θα ανταποκριθείτε καλύτερα στα αιτήματά τους; 
Στην παρούσα συγκυρία το ερώτημά σας οφείλει να επαναδιατυπωθεί. Οφείλουμε να δούμε τους συμπολίτες μας αυτούς που έχουν περισσότερη ανάγκη από υποστήριξη, και η κρατική μέριμνα αυτούς πρώτα να αγκαλιάσει. Καθώς τα περισσότερα προβλήματα, οικονομικά και κοινωνικά, συναντώνται σε όλους τους χώρους, και διαπερνούν ολόκληρη την κοινωνία, πρέπει να θέσουμε προτεραιότητες τέτοιες που και την κοινωνική συνοχή θα υπηρετούν, αλλά και το αίσθημα δικαιοσύνης δεν θα θέτουν υπό αμφισβήτηση, όπως δυστυχώς συχνά κατά το παρελθόν συνέβαινε. 

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές του κόμματος με το οποίο πολιτεύστε σε σχέση με τα άλλα κόμματα; Το ΠΑΣΟΚ πάντα είχε τη δυνατότητα την κοινωνική κατήφεια να τη μεταμορφώνει σε μία εθνική ελπίδα, μέσω της στρατηγικής διατύπωσης στόχων και την πιστή τους υπηρέτηση. Οι μεγάλοι εθνικοί στόχοι, η ΟΝΕ, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων, φέρουν την υπογραφή του. Καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κάνει και σφάλματα, όμως αυτά τα σφάλματα πρέπει να έχουν και ονοματεπώνυμο, και να μην αδικείται συνολικά μία παράταξη. 

Ποιο είναι το στίγμα του πολιτικού σας οράματος; 
Να μπορώ να προσφέρω, να είμαι χρήσιμος, για την πόλη μου, για τον τόπο μου, για κάθε συνάνθρωπό μου.

Διαβάστε τη συνέντευξη στο site του περιοδικού ''City''

Ο Αντώνης στο europe1

Ο Αντώνης, στις 23.00 ζωντανά, στο studio του Europe One. 

Ο Αντώνης στο ''Μακεδονία TV''

Ο Αντώνης Σαουλίδης δίνει απόψε ζωντανά στις 22:00 συνέντευξη στο ¨Μακεδονία TV''

Ο Αντώνης απόψε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων στην ΕΤ3

Ο Αντώνης Σαουλίδης δίνει απόψε στις 22:00 συνέντευξη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων στην ΕΤ3 με θέμα τις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές.


Παρακολουθήστε το δελτίο εδώ live.

''Να βάλουμε τέλος στην ατιμωρησία''

Ο Αντώνης στην εφημερίδα ''Real News''
Από τον αθλητικό στίβο στην διακεκαυμένη ζώνη της πολιτικής σκηνής. Ποιοι λόγοι σας οδήγησαν στην απόφαση γι΄ αυτή την μετάβαση;
Για την ακρίβεια δεν είναι μία επιλογή που κάνω τώρα, για πρώτη φορά. Είμαι ήδη Δημοτικός Σύμβουλος από το 2003 και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Νεάπολης Συκεών από το 2007, συνεπώς η ενασχόληση με τα κοινά είναι μία συνειδητή επιλογή συμμετοχής, συμβολής και συνεισφοράς στη γειτονιά μου, στην πόλη μου και στον τόπο μου.


Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες της υποψηφιότητάς σας;
Να μπορώ να είμαι χρήσιμος. Ξέρετε, πάντα πίστευα, πως μόνο με τη συμμετοχή μας μπορούμε να κάνουμε πράξη όλα αυτά που πιστεύουμε, μόνο με τη συμμετοχή μας μπορούμε να διεκδικήσουμε την πραγματική αλλαγή και την ανανέωση.
Πιστεύω ειλικρινά, πως στην κρίσιμη αυτή συγκυρία, μπορούμε με σχέδιο αλλά και προσήλωση να επιχειρήσουμε αρχικά αλλαγές, που δεν κοστίζουν, όμως απαιτούν επιμονή και θέληση. Το τέλος της ατιμωρησίας, η πραγματική δικαιοσύνη, η ίση μεταχείριση, ανεξαρτήτως ισχύος ή ονόματος είναι αυτονόητες αλλαγές νοοτροπίας.
Φυσικά, πάλι στο επίπεδο της νοοτροπίας, η κρατική εξουσία πρέπει να επιδεικνύει σεβασμό προς τον πολίτη, σε όλες της τις εκφάνσεις.


Ποιος είναι ο ρόλος των νέων πολιτικών στην κεντρική σκηνή της χώρας; Υπάρχει
χώρος για να ακουστούν νέες φωνές;
Έχω πλήρη επίγνωση της δυσκολίας την οποία υπονοείτε. Πως δηλαδή, οι νέες φωνές μπορούν να χαθούν, ίσως γιατί προκαλούν και το λεγόμενο ξεβόλεμα σε παλαιότερους, ίσως γιατί θίγουν συμφέροντα και παγιωμένες καταστάσεις. Όμως, ακριβώς επειδή συναισθάνομαι αυτή τη δυσκολία, είμαι προετοιμασμένος και να το παλέψω και να διεκδικήσω την υλοποίηση όσων πιστεύουμε.
Θέλω όμως να σταθώ ιδιαίτερα και σε αυτό: ίσως στην πορεία να μην καταφέρουμε να υλοποιήσουμε όλα όσα θέλουμε, όμως αυτό που δεν πρόκειται –και είμαι σε αυτός κάθετος- να θέσουμε υπό αμφισβήτηση, είναι η εμπιστοσύνη που έχει ο ένας για τον άλλον, η εμπιστοσύνη με την οποία οι συμπολίτες μου με έχουν τιμήσει. Και αυτό είναι δέσμευσή μου, που απαρέγκλιτα την εφαρμόζω και θα την εφαρμόζω και στο μέλλον.

Απόκομμα εφημερίδας ''Real News'' 29.04.12

Μία επίθεση handball για τη διαφορετικότητα

Απόσπασμα προεκλογικής ομιλίας.

Προεκλογική ομιλία Αντώνη Σαουλίδη

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012, στο αμφιθέατρο του 1ου-5ου Δημοτικού Σχολείου Συκεών (Δενδροφυτεία).

Το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, είναι δική μας επιλογή. Και πρέπει αυτήν την επιλογή, με σύνεση και αποφασιστικότητα να την κάνουμε πράξη στις 6 Μαΐου.

Ο Αντώνης στην Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Τούμπας

Χαιρετισμός Αντώνη Σαουλίδη σε συγκέντρωση της Τ.Ο. ΠαΣοΚ Τούμπας.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Ο Αντώνης ζωντανά σήμερα στο "ΔΙΟΝ Τηλεόραση"...

Απόψε στις 22.30 ο Αντώνης Σαουλίδης στο "ΔΙΟΝ Τηλεόραση"

''Νέοι άνθρωποι…''

Άρθρο του Κωνσταντίνου Καλαμίδα απο το προσωπικό του blog.

«Είμαι σίγουρη πως ξεκινάς με όνειρα δύναμη, πυγμή και πολύ πάθος.. δεν φοβάσαι μην διαφθαρείς στο ήδη διεφθαρμένο σύστημα;»

Έχουμε δύναμη, όνειρα, φιλοδοξίες, πάθος. Αυτό που πρέπει να αποκτήσουμε είναι φωνή. Οι νέοι άνθρωποι δεν έρχονται να γίνουν ένα με το σύστημα, αλλά πρέπει να συμμετέχουμε για να το ταρακουνήσουμε! Το στοίχημα της επόμενης μέρας από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου είναι πόσους νέους, φρέσκους και ορεξάτους θα έχει το τραπέζι του δημοτικού συμβουλίου. Γι’ αυτό «ΝΤΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ».

Την παραπάνω απάντηση έδωσα στην φίλη μου Ηλέκτρα λίγο μετά την απόφαση μου για την συμμετοχή μου στις Δημοτικές Εκλογές του 2010.

Σήμερα ένα χρόνο και κάτι μετά καλούμαστε να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ναι μιλάω για εκείνο το κτήριο στο Σύνταγμα που κάποιοι «αγανακτισμένοι» φώναζαν με περίσσια ελαφρότητα να καεί.

Στις εκλογές καλούμαστε να εκλέξουμε, αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι θα είναι υπεύθυνοι για την ορθολογιστική διακυβέρνηση της χώρας μας.  

Η ψήφος μας πάντα είχε δύναμη, απλά αργήσαμε να την πάρουμε στα σοβαρά!

Όποιο κόμμα και αν στηρίξουμε είμαστε υποχρεωμένοι να ψάξουμε στα ψηφοδέλτια και να βρούμε νέους, φρέσκους ανθρώπους, ορεξάτους για να καθίσουν και όχι να κωλοστρωθούν στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων.

Δεν με νοιάζει τι θα ψηφίσεις, με νοιάζει ποιόν, ποια, όχι ΤΙ!

Ο Αντώνης Σαουλίδης, η Εύα Παντούσα, η Νικολέττα Γαργαροπούλου, ο Χρήστος Μπανιόρας,  οΓιάννης Μενδρινός, ο Πολύβιος Ζησιμόπουλος και συγχωρέστε με αν μου ξεφεύγει κάποιος φίλος/φίλη ακόμα, είναι νέοι, ορεξάτοι, φρέσκοι άνθρωποι που ο καθένας από το δικό του μετερίζι θέλει να δουλέψει για την ΠΑΤΡΙΔΑ μας.

Είμαστε υποχρεωμένοι να ψάξουμε τους νέους, αυτοί μπορούν να κάνουν την διαφορά!