Η ελπίδα αχνοφαίνεται.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ''Καρφίτσα'' στις 5 Απριλίου 2012

Ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ακόμη και σε περιβάλλον ιδιαίτερης κοινωνικής κατήφειας, όπως είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα, έχουμε την υποχρέωση να αισιοδοξούμε. Μία υποχρέωση, σχεδόν αρχέγονη, όχι τόσο απέναντι στους εαυτούς μας, όσο κυρίως απέναντι σε όσα πιστεύουμε και εκπροσωπούμε.

Αυτό το συναίσθημα, είναι περισσότερο έκδηλο τις τελευταίες ημέρες, λόγω και της αλλαγής της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, όχι τόσο ως πρόσωπο, που αναμφισβήτητα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, αλλά κυρίως ως συμβολισμός συσπείρωσης των υγειών προοδευτικών δυνάμεων. Αυτή η αλλαγή μπορεί να σηματοδοτήσει μία πραγματική ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό και να αποτελέσει το έναυσμα αλλαγών, σε νοοτροπίες, κατεστημένα, κακώς κείμενα.

Και η μόνη δυνατότητα να βιώσουμε αυτήν την πραγματική αλλαγή, περνά μέσα από το ΠΑΣΟΚ, κάτι που απαιτεί την επαναδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Όσοι επιχειρούν, μάλλον παρελκυστικά, να δημιουργήσουν μία σύγχρονη διαιρετική τομή στο δίπολο «μνημόνιο – αντμνημόνιο», μάλλον αφελώς επιχειρούν να εμφανιστούν ως οι σύγχρονοι «πνευματικοί ταγοί». Το δίπολο, ακόμη και σήμερα, είναι το εξής απλό: αλήθεια ή ψέματα, ειλικρίνεια ή υποκρισία;

Το μνημόνιο, δυστυχώς, επήλθε ως η τρομακτική αδυναμία –ίσως και επιπολαιότητα- του πολιτικού προσωπικού της χώρας να συγκροτήσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, στη βάση της αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, τουρισμός, κλιματικές συνθήκες, πρωτογενής τομέας, μειώνοντας τις λειτουργικές δαπάνες, αλλά κινητροδοτώντας νέες αναπτυξιακές ευκαιρίες.

Με σύνεση και υπευθυνότητα, μπορούμε να συγκροτήσουμε αυτό το σχέδιο, έστω και καθυστερημένα, καθώς η βασική συνθήκη, παραμονής της χώρας στο ευρώ έχει επιτευχθεί, δυστυχώς πλέον στη βάση της διαρκούς επαναξιολόγησης. Η οργή και η αγανάκτηση ας δρομολογηθεί προς αυτούς που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με επιμερισμένες τις ευθύνες, με ψυχραιμία αλλά και σεβασμό στο μέλλον της χώρας.

Η σωτηρία είναι κοντά, όμως πιο κοντά είναι η καταστροφή. Ας επιλέξουμε το πρώτο, όχι ως λευκή επιταγή, αλλά ως εμπιστοσύνη σε πρόσωπα, σε ιδέες, σε πολιτικές.

Η συνέντευξη στην ηλεκτρονική σελίδα karfitsa.gr

Η έντυπη έκδοση